Από τους κατεστραμμένους χαρακτήρες της κλασικής εποχής μέχρι τους σύγχρονους κινηματογραφικούς “αλήτες”, οι ηθοποιοί που ενσάρκωσαν αυτούς τους ρόλους κατάφεραν να αποδώσουν την πολυπλοκότητα του περιθωρίου και να τους μετατρέψουν σε εμβληματικές φιγούρες.

Θρυλικοί “αλήτες” και οι ηθοποιοί που τους ενσάρκωσαν

Μάρλον Μπράντο – Στανλεϊ Κοβάλσκι, Λεωφορείο ο Πόθος (1951)

Ο Μπράντο έφερε έναν ωμό, ανεπιτήδευτο ρεαλισμό στον ρόλο του Στανλεϊ, αποτυπώνοντας έναν βίαιο, σκληρό άνδρα που παρά τις σκοτεινές του πλευρές, δεν μπορείς να αγνοήσεις.

Τζέιμς Ντιν – Τζιμ Σταρκ, Επαναστάτης Χωρίς Αιτία (1955)

Το απόλυτο σύμβολο του νεανικού πνεύματος της δεκαετίας του ’50, ο Τζέιμς Ντιν ενσάρκωσε τον νεαρό “αλήτη” που προσπαθεί να βρει τη θέση του σε έναν κόσμο γεμάτο σύγκρουση.

Άλ Πατσίνο – Τόνι Μοντάνα, Ο Σημαδεμένος (1983)

Ο Πατσίνο ανέδειξε τον Τόνι Μοντάνα ως έναν από τους πιο εμβληματικούς εγκληματίες της κινηματογραφικής ιστορίας, με τη φράση “Say hello to my little friend” να περνά στην αιωνιότητα.

Ρόμπερτ Ντε Νίρο – Τράβις Μπικλ, Ο Ταξιτζής (1976)

Ο Ντε Νίρο αποτύπωσε την ψυχολογική παρακμή ενός μοναχικού άνδρα, δημιουργώντας έναν χαρακτήρα που αντανακλά τη σκοτεινή πλευρά της κοινωνίας.

Χιθ Λέτζερ – Τζόκερ, Ο Σκοτεινός Ιππότης (2008)

Ο Λέτζερ έδωσε ζωή σε έναν από τους πιο επικίνδυνους και χαοτικούς αντιήρωες, καταγράφοντας μία από τις καλύτερες ερμηνείες στην ιστορία του σινεμά.

Τζακ Νίκολσον – Ραντλ ΜακΜέρφι, Στη Φωλιά του Κούκου (1975)

Ο Νίκολσον ως ο επαναστάτης “αλήτης” που συγκρούεται με το σύστημα σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα, ανέδειξε την ελευθερία ως την ύψιστη μορφή ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Βίγκο Μόρτενσεν – Τομ Σταλ, Το Τέλος της Βίας (2005)

Ένας φαινομενικά ήσυχος άντρας, που κρύβει όμως έναν σκοτεινό και βίαιο παρελθόν, ενσαρκώνεται με εσωτερική ένταση από τον Μόρτενσεν.

Στιβ ΜακΚουίν – Πεταλούδας, Ο Πεταλούδας (1973)

Ο ΜακΚουίν έδωσε πνοή σε έναν αλήτη που πάλεψε για την ελευθερία του, ενσαρκώνοντας την απόλυτη ανθρώπινη αντοχή.

Διαβάστε επίσης: Perfecto: Το jacket που έγραψε ιστορία στη μόδα και τον κινηματογράφο

The post Οι “αλήτες” της μεγάλης οθόνης: Ηθοποιοί που έδωσαν πνοή σε εμβληματικούς ρόλους appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Σύμφωνα με τον αναπληρωτή Καθηγητή Κινηματογραφικών Σπουδών και Διευθυντή του Προγράμματος Κινηματογραφικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ, Dr. Bruce Issacs, υπάρχουν μερικοί λόγοι για τους οποίους οι άνθρωποι έχουν την τάση να συμπαθούν τους κακούς τύπους στις ταινίες.

Ένας από αυτούς τους λόγους είναι επειδή κάνουν αυτό που θέλουμε απελπισμένα να κάνουμε, αλλά δεν είμαστε αρκετά γενναίοι όσο αυτοί. “Οι κακοί χαρακτήρες – ή αντιήρωες – είναι ελκυστικοί επειδή είναι επαναστατικοί από τη φύση τους – δεν ακολουθούν τους κανόνες και αμφισβητούν τα συστήματα εξουσίας. Άρα υπάρχει ένα “cool” είδος παρέκκλισης από αυτό που συνήθως θεωρείται αποδεκτό”, σημειώνει ο  Dr. Issacs.

Ένας άλλος λόγος είναι ότι οι κακοί διασκεδάζουν περισσότερο. Έχουν καλύτερες ατάκες, τολμηρά κοστούμια, και είναι πολύ πιο συναρπαστικοί σε σύγκριση με τους by-the-book ήρωες. Ο αντι-ήρωας, ειδικά στις mainstream ταινίες, είναι πάντα πιο ενδιαφέρων, σκεφτείτε για παράδειγμα τον Τζόκερ του Χιθ Λέτζερ εναντίον του Μπάτμαν του Κρίστιαν Μπέιλ.

Επιπλέον, σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Psychological Science, έχει αποδειχθεί ότι μας ελκύουν οι “κακοί” που μοιράζονται παρόμοια χαρακτηριστικά με εμάς – για παράδειγμα, εάν βλέπετε τον εαυτό σας ως χαοτικό μερικές φορές, ίσως ταυτιστείτε με τον Τζόκερ ή τον Λόκι. Ομοίως, αν βλέπετε τον εαυτό σας υπερβολικά φιλόδοξο, μπορεί να ταυτιστείτε με τον Λόρδο Βόλντεμορτ από τον Χάρι Πότερ.

Ωστόσο, επειδή οι “κακοί” που αναφερόμαστε είναι φανταστικοί, το να τους συμπαθούμε ή να ταυτιζόμαστε μαζί τους μας επιτρέπει να αναγνωρίσουμε αυτά τα «πιο σκοτεινά» χαρακτηριστικά που μπορεί να έχουμε χωρίς να αμαυρώνεται η εικόνα του εαυτού μας. Προφανώς δεν θα νιώθαμε το ίδιο για τους δολοφόνους της πραγματικής ζωής, ακόμα κι αν μοιραζόμασταν κάποια χαρακτηριστικά μαζί τους, γιατί σε θεμελιώδες επίπεδο δεν θέλουμε να συνδεθούμε μαζί τους με κανέναν τρόπο.

Έτσι, εάν υπάρχει ένας (ή δύο) κακός χαρακτήρας που σας ήρθε στο μυαλό όταν ξεκινήσατε να διαβάζετε αυτό το άρθρο, αποδεικνύεται ότι μάλλον μοιράζεστε κάποια χαρακτηριστικά μαζί του και απολαμβάνετε να βλέπετε αυτές τις πτυχές της προσωπικότητας σας σε έναν χαρακτήρα που είναι επίσης επαναστάτης και συναρπαστικός…

Μιλώντας προσωπικά, οι δύο χαρακτήρες που μου ήρθαν στο μυαλό, είναι ο κακόμοιρος Γούαιλι Κογιότι (ή Κογιότ), που ήθελα να πιάσει το βλαμμένο χαζοπούλι που έκανε συνεχώς Μπιπ Μπιπ, και ο Χάνιμπαλ Λέκτερ από την “Σιωπή των Αμνών”, αλλά δεν ξέρω ποια χαρακτηριστικά θα μπορούσα να μοιράζομαι με ένα καρτούν και έναν κανίβαλο!

Διαβάστε επίσης: Τους μισήσαμε, αλλά παραδεχτήκαμε πόσο καλά ενσάρκωσαν τους ρόλους τους

The post Δείτε για ποιο λόγο συμπαθούμε τους κινηματογραφικούς “κακούς” appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.