Ξεχωρίζουν εύκολα. Μιλούν για πράγματα που μόλις έμαθαν στο TikTok, τα παρουσιάζουν σαν να τα σπούδασαν στο Σορβόννη. Απορούν πώς δεν ξέρεις ποιος είναι ο φωτογράφος του εξωφύλλου του τελευταίου περιοδικού μόδας, ενώ οι ίδιοι δεν ξέρουν πού είναι το Μενίδι στον χάρτη. Κυρίες και κύριοι: οι ΔΗΘΕΝ.
Όχι, δεν είναι απλώς άνθρωποι με γνώμη — είναι άνθρωποι με… προσεκτικά επιλεγμένη γνώμη, φιλτραρισμένη, εξευγενισμένη και φορτωμένη με πολιτισμικές αναφορές που έχουν ανακαλύψει τις τελευταίες δύο εβδομάδες. Θα τους δεις παντού: σε γκαλερί, που δεν θυμούνται πώς λέγεται ο καλλιτέχνης∙ σε bistro που παραγγέλνουν κάτι που απλώς ακούγεται γαλλικό∙ σε κουβέντες για βιβλία που «δεν τα έχουν τελειώσει, αλλά καταλαβαίνουν την ουσία».
Οι δήθεν διανοούμενοι
Αυτοί που θα σου πουν με βλέμμα χαμηλωμένο πως “ο Κούντερα είναι υπερεκτιμημένος”, αλλά δεν έχουν διαβάσει ποτέ ούτε εξώφυλλο του. Λατρεύουν λέξεις όπως “μεταμοντέρνος”, “αποδόμηση”, “καπιταλιστικό αφήγημα” — ειδικά όταν δεν χρειάζεται να εξηγήσουν τι σημαίνουν.
Οι δήθεν χιπστεράδες
Πίνουν καφέ μόνο από single origin μικροφάρμες του Περού, αλλά δεν ξέρουν να φτιάξουν έναν ελληνικό. Αν φορούν vintage, είναι με ετικέτα. Αν ακούν μουσική, είναι από obscure μπάντες που σταμάτησαν να υπάρχουν πριν γεννηθούν.
Οι δήθεν επαγγελματίες
Δηλώνουν “creative consultants”, έχουν κάρτα με λογότυπο αλλά όχι δουλειά, μιλούν για brainstorming sessions και deadlines ενώ δουλεύουν από το lobby ξενοδοχείων με WiFi του γείτονα. Το LinkedIn τους είναι πιο γεμάτο κι από την ατζέντα της Beyoncé.
Οι δήθεν ψαγμένοι
Φοράνε γυαλιά χωρίς βαθμούς για το στυλ. Ξέρουν πού βρίσκεται κάθε bar με “συλλεκτικά κοκτέιλ”, κριτικάρουν ταινίες που δεν έχουν δει (αρκεί που διάβασαν ένα review) και πάντα ξεκινούν προτάσεις με τη φράση: “εγώ, που είμαι λίγο πιο εναλλακτικός…”
Γιατί μας ενοχλούν οι δήθεν;
Γιατί θυμίζουν κάτι που όλοι λίγο-πολύ έχουμε υπάρξει. Τη στιγμή που προσποιήθηκες πως ήξερες για την underground ταινία του Ταρκόφσκι, τη φορά που έβαλες ρούχα που δεν ένιωθες δικά σου, το άρθρο που μοιράστηκες χωρίς να το διαβάσεις, απλώς γιατί “ήταν in”.
Ο “δήθεν” είναι μέσα μας. Είναι ο καθρέφτης της ανάγκης μας να ανήκουμε — να δείχνουμε περισσότερο από ό,τι είμαστε, πιο κουλ, πιο ψαγμένοι, πιο… κάτι.
Η αλήθεια;
Δεν υπάρχει τίποτα πιο δήθεν από το να προσπαθείς να μην είσαι δήθεν. Οπότε ας χαλαρώσουμε. Ας πιούμε τον καφέ που μας αρέσει, ας παραδεχτούμε ότι δεν καταλαβαίνουμε όλα τα ποιήματα που διαβάζουμε, κι ας παρακολουθήσουμε επιτέλους αυτό το ριάλιτι χωρίς τύψεις.
Γιατί ο αυθεντικός άνθρωπος είναι αυτός που δεν ντρέπεται να μην ξέρει, να μάθει, να γελάσει με τον εαυτό του.
Κι αυτό, αγαπητοί δήθεν (και μη), είναι ίσως η πιο ειλικρινής πόζα που μπορούμε να πάρουμε.
Διαβάστε επίσης: Τι μπορούμε να μάθουμε από τον Τόμας Σέλμπι των Peaky Blinders
