Το 2006 κυκλοφόρησε το “Κυνήγι της Ευτυχίας”, μια ταινία-ύμνος στο αμερικανικό όνειρο, εμπνευσμένη από την αληθινή ιστορία του Κρις Γκάρντνερ, ενός σύγχρονου Ιώβ που υπομένει καρτερικά όλα τα κακά της μοίρας, αλλά στο τέλος, ως διά μαγείας, βρίσκει μια θέση στον ήλιο.
Εκτός από τον ταλαντούχο Γουίλ Σμιθ, ο οποίος έλαβε υποψηφιότητα για το βραβείο Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου, στην ταινία έλαβαν μέρος και αρκετοί άνθρωποι που δεν ήταν ηθοποιοί, αλλά πραγματικοί άστεγοι που συμφώνησαν να εμφανιστούν σε ορισμένες σκηνές. Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα κίνηση της παραγωγής (ο Γουιλ Σμιθ ήταν ένας από τους παραγωγούς) να προσλάβουν άστεγους, δεδομένου ότι θα έκανε την ταινία πιο αυθεντική.
Σε τελική ανάλυση, η ιστορία της ταινίας προήλθε από τις πραγματικές εμπειρίες ενός άντρα που έχασε σχεδόν τα πάντα, έμεινε άστεγος με τον γιο του και στη συνέχεια ανέπτυξε τη δική του επιχείρηση αξίας πολλών εκατομμυρίων δολαρίων.
Όσον αφορά τους άστεγους ηθοποιούς, δεν έγιναν διάσημοι ούτε είχαν την μοίρα του Κρις Γκάρντνερ μετά την ταινία, αλλά πληρώθηκαν για τις υπηρεσίες τους. Σύμφωνα με το IMDb, επειδή αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν ηθοποιοί, κέρδιζαν 8,62 δολάρια την ώρα, που ήταν η ελάχιστη αμοιβή/ώρα που θα μπορούσε να πάρει κάποιος εκείνη την εποχή, ενώ λάμβαναν δωρεάν γεύματα, όπως και το υπόλοιπο καστ της ταινίας.
Ελπίζουμε ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι στην παραπάνω χαρακτηριστική σκηνή της ταινίας είχαν σχηματίσει μια ατελείωτη ουρά έξω από ένα κατάλυμα της πρόνοιας, να συνέχισαν να λαμβάνουν βοήθεια και μετά την ολοκλήρωση της ταινίας.
Να σημειώσουμε ότι ο πραγματικός Κρις Γκάρντνερ, έχοντας υποφέρει από τη φτώχεια και την κακομεταχείριση ως παιδί, σήμερα ταξιδεύει ανά τον κόσμο για να δίνει εμψυχωτικές ομιλίες, ενώ χρηματοδοτεί διάφορες οργανώσεις για αστέγους, αλλά και οργανώσεις που αγωνίζονται κατά της βίας σε βάρος των γυναικών.
Διαβάστε επίσης: 20 πράγματα που ίσως δεν γνωρίζατε για τις ταινίες του Κουέντιν Ταραντίνο
