Ο κινηματογράφος μάς έχει χαρίσει χιλιάδες χαρακτήρες, αλλά λίγοι καταφέρνουν να περάσουν από την οθόνη κατευθείαν στη συνείδηση των αντρών. Αυτοί που το καταφέρνουν, έχουν κάτι παραπάνω από ένα όπλο ή ένα καλό κοστούμι. Είναι οι λεγόμενοι “badass” ήρωες – τύποι που περπατούν ήρεμα στο χάος, που μιλούν λίγο και κάνουν πολλά, που δεν παρακαλάνε, δεν φοβούνται και δεν ξεπουλάνε αυτό που είναι.
Ο John Wick είναι η ήρεμη οργή με ανθρώπινη μορφή. Δεν του έκλεψαν απλώς ένα αυτοκίνητο ή του σκότωσαν τον σκύλο – του στέρησαν την τελευταία σπίθα κανονικότητας που του είχε απομείνει. Και εκείνος, με σχεδόν τελετουργική ακρίβεια, επέστρεψε στη δουλειά. Δεν είναι ο άνθρωπος που φωνάζει ή απειλεί – είναι ο άνθρωπος που κάνει. Ψύχραιμος, απόλυτος, αμείλικτος, εκπροσωπεί την ιδέα του άντρα που, όταν δεν του αφήνεις άλλη επιλογή, σε διαλύει χωρίς περιττά λόγια.
Κάπου αλλού, σε ένα κόσμο γεμάτο γοητεία και κατασκοπικά παιχνίδια, ο James Bond ενσαρκώνει το πιο στυλάτο πρόσωπο της βίας. Πίνει martini, κυκλοφορεί με ακριβά αυτοκίνητα, αλλά όταν έρθει η ώρα, καθαρίζει με κρύο αίμα. Η ψυχραιμία του δεν είναι απάθεια – είναι έλεγχος. Δεν είναι απλώς ένας άντρας με άδεια να σκοτώνει· είναι ένας άντρας που διατηρεί το στυλ του ακόμα και όταν όλα γύρω του καταρρέουν.
Αντίθετα, ο Tyler Durden είναι χάος. Εκρηκτικός, ασυμβίβαστος, κόντρα σε κάθε τι τακτοποιημένο. Δεν χρειάζεται όπλα – έχει λόγια που τρυπάνε το μυαλό. Είναι το alter ego κάθε άντρα που έχει βαρεθεί να παίζει ρόλους. Σου θυμίζει ότι δεν είσαι η δουλειά σου, το αυτοκίνητό σου, οι λογαριασμοί σου. Και ναι, είναι επικίνδυνος. Αλλά γι’ αυτό ακριβώς δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του.
Αν υπάρχει όμως κάποιος που σε κάνει να σηκώνεσαι όρθιος, να σφίγγεις τα δόντια και να σκέφτεσαι “έτσι πρέπει να σταθεί ένας άντρας”, αυτός είναι ο Maximus από τον “Μονομάχο”. Ένας στρατηγός που έγινε σκλάβος, ένας σκλάβος που έγινε μονομάχος και ένας μονομάχος που ξεσήκωσε την αυτοκρατορία. Δεν μάχεται για εκδίκηση, αλλά για την τιμή και τη μνήμη της οικογένειάς του. Κουβαλάει τον πόνο του με αξιοπρέπεια και πολεμά με κάθε ανάσα, όχι για δόξα αλλά για δικαιοσύνη. Ο Maximus δεν είναι badass επειδή είναι σκληρός· είναι badass γιατί δεν λύγισε ποτέ.
©DreamWorks
Και φυσικά, δεν γίνεται να παραλείψουμε τον Tony Montana. Το απόλυτο σύμβολο της φιλοδοξίας χωρίς φρένα. Ανέβηκε από το τίποτα και δεν σταμάτησε πουθενά. Μπορεί να είναι αλαζόνας, βίαιος, ακόμα και καταστροφικός, αλλά εκπροσωπεί κάτι που όλοι αναγνωρίζουμε: το ένστικτο του αρσενικού που θέλει να πάρει τη ζωή με τα δόντια. Δεν περιμένει ευκαιρίες – τις αρπάζει. Και πληρώνει το τίμημα.
Στην τηλεόραση, ο Thomas Shelby από το Peaky Blinders έχει κερδίσει τη θέση του στο πάνθεον. Είναι ο ήρεμος αρχηγός, ο άντρας που ελέγχει την αίθουσα χωρίς να χρειάζεται να φωνάξει. Ψυχρός, μεθοδικός, βαθιά πληγωμένος αλλά αλύγιστος. Ο τύπος που, όσο κι αν σέρνει εσωτερικά φαντάσματα, παραμένει απόλυτος στην εξωτερική του στάση. Το βλέμμα του είναι όπλο. Η σιωπή του πιο βαριά από κάθε φωνή.
Μετά έρχεται ο Walter White. Ένας καθηγητής Χημείας που, πιεσμένος από τις περιστάσεις, αποφασίζει να σπάσει κάθε κανόνα – και να γίνει ο κανόνας. Δεν είναι ακριβώς ο κλασικός badass ήρωας. Είναι επικίνδυνος, χειριστικός, σχεδόν μοχθηρός. Αλλά δεν παύει να είναι εμβληματικός. Ο τρόπος που μετατρέπεται από υποταγμένος οικογενειάρχης σε απόλυτο κυρίαρχο της νύχτας δεν είναι μόνο συγκλονιστικός – είναι και τρομακτικά λογικός. Στο τέλος, δεν είναι πια θύμα. Είναι αυτός που λέει: “I am the danger.”
Τέλος, είναι ο Tony Soprano. Ίσως ο πιο ανθρώπινος από όλους – και γι’ αυτό ο πιο επικίνδυνος. Δεν φοράει στολή, δεν οδηγεί Aston Martin, δεν ξέρει καράτε. Είναι εύσωμος, καπνίζει πολύ, τρώει σαν θηρίο και πάει σε ψυχολόγο. Κι όμως, σε κάθε σκηνή, καταλαβαίνεις ότι αυτός ο άντρας κυριαρχεί. Η αντίφαση ανάμεσα στην οικογενειακή ζωή και την εγκληματική του ταυτότητα είναι που τον κάνει μαγνητικό. Μπορεί να γελάει με τα παιδιά του και την ίδια ώρα να διατάσσει έναν φόνο. Δεν δικαιολογείται, δεν απολογείται. Είναι ένα αρσενικό παλιάς κοπής, με μυαλό κοφτερό σαν ξυράφι, που παλεύει καθημερινά όχι μόνο με τους εχθρούς του, αλλά και με τον ίδιο του τον εαυτό. Κι αυτό, τον κάνει απόλυτα αληθινό. Γιατί ο πραγματικός badass δεν είναι τέλειος – είναι σύνθετος.
Αυτό που ενώνει όλους αυτούς τους χαρακτήρες δεν είναι η βία, το στυλ ή η εξυπνάδα. Είναι το γεγονός ότι είναι αυθεντικοί. Ζουν και πεθαίνουν με τους δικούς τους όρους. Δεν παριστάνουν κάτι. Δεν εξηγούν ποιοι είναι – το δείχνουν. Και αυτός είναι ο λόγος που οι άντρες τους θαυμάζουν: γιατί στο βάθος, κάθε άντρας θέλει να μπορεί να σταθεί έτσι, έστω και για μια στιγμή.
Διαβάστε επίσης: Τι μπορούμε να μάθουμε από τον αρχηγό των Peaky Blinders
