Της λογοτεχνίας του δεν της έλειψε ποτέ η αθανασία. Μα έντεκα χρόνια μετά τον θάνατό του, ο κόσμος συνεχίζει να τον διαβάζει με το ίδιο δέος.
Στις 17 Απριλίου 2014, ο κόσμος αποχαιρέτησε έναν από τους σημαντικότερους συγγραφείς του 20ού αιώνα – τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Με καταγωγή από την Αρακατάκα της Κολομβίας και με κληρονομιά που μοιάζει βγαλμένη από θρύλο, ο “Γκάμπο”, όπως τον αποκαλούσαν τρυφερά οι αναγνώστες του, δεν έγραψε απλώς λογοτεχνία. Δημιούργησε έναν ολόκληρο κόσμο.
Ο Μάρκες κατάφερε να γεννήσει έναν τόπο τόσο πραγματικό και ταυτόχρονα τόσο μυθικό, που κανείς δεν αμφέβαλε για την ύπαρξή του. Το Μακοντο, η πόλη-σύμπαν στην οποία εκτυλίσσεται το αριστούργημά του Εκατό Χρόνια Μοναξιάς, έγινε αρχέτυπο της Λατινοαμερικανικής ψυχής – ένα μέρος όπου το φανταστικό και το ρεαλιστικό ζουν σε μια ισόρροπη συνύπαρξη.
Παρόλο που ο ίδιος ποτέ δεν διεκδίκησε αποκλειστικά τον όρο, ο Μάρκες θεωρείται ο κατεξοχήν εκφραστής του μαγικού ρεαλισμού. Η γραφή του αιχμαλώτιζε το θαυμαστό μέσα στην καθημερινότητα: γυναίκες που αναλήφθηκαν στον ουρανό πλένοντας ρούχα, πατέρες που συνομιλούσαν με φαντάσματα και έρωτες που άντεχαν μισό αιώνα και μια πανδημία χολέρας.
Πριν γίνει μυθιστοριογράφος, ο Μάρκες υπήρξε δημοσιογράφος – και παρέμεινε τέτοιος μέχρι τέλους. Η ματιά του για την κοινωνική δικαιοσύνη, η πολιτική του σκέψη και η στενή του σχέση με ηγέτες, όπως ο Φιντέλ Κάστρο, συνιστούν μια άλλη, πιο αμφιλεγόμενη πλευρά του. Ήταν ένας συγγραφέας που δεν φοβήθηκε να εμπλακεί – και να πληρώσει το τίμημα.
Έντεκα χρόνια μετά τον θάνατό του, τα έργα του συνεχίζουν να μεταφράζονται, να διαβάζονται και να επηρεάζουν νέες γενιές συγγραφέων. Οι λέξεις του δεν έχουν ηλικία. Και οι ιστορίες του – παρ’ όλο που μιλούν για μια ήπειρο συγκεκριμένη – ανήκουν σε όλους.
Διαβάστε επίσης: Το πιο αστείο “φιάσκο” του Τσάπλιν (και δεν ήταν σε ταινία)
