Γεννήθηκε στο 1933 στη Βόρεια Καρολίνα των Η.Π.Α. Η σχέση της μουσική ξεκίνησε σε αρκετά νεαρή ηλικία, καθώς στα τρία της χρόνια άρχισε να τραγουδάει στην τοπική της εκκλησία, φανερώνοντας παράλληλα πλούσιο ταλέντο και ως πιανίστρια. Η μουσική της παιδεία με τα χρόνια επικεντρώθηκε στο κλασικό ρεπερτόριο, ακολουθώντας τις γραμμές των Beethoven και Brahms. Η δασκάλα της στην μουσική, την βόηθησε να συγκεντρώσει ένα οικονομικό ποσό για τις μετέπειτα μουσικές σπουδές της, που τελικά την οδήγησαν στη διάσημη σχολή Juilliard στη Νέα Υόρκη.

Η Simone συνέχισε τις σπουδές της πάνω στο πιάνο και ταυτόχρονα δούλευε ως πιανίστρια για άλλους performers, αλλά εν τέλει παράτησε τη σχολή λόγω έλειψης οικονομικών πόρων. Μετακομίζει στη Φιλαδέλφεια με τους γονείς της, έτσι ώστε να μαζέψει κάποια χρήματα και να καταφέρει να παρακολουθήσει μαθήματα σε κάποια σχολή με λιγότερα δίδακτρα. Το Curtis Institute of Music της Φιλαδέλφεια την απέρριψε και αργότερα η Simone υποστήριξε ότι έγινε λόγω της αφροαμερικανικής της καταγωγής.

© Hulton Archive / Getty Images / Ideal Image

Βαδίζοντας μακριά από το μονοπάτι της κλασικής μουσικής, στράφηκε στην jazz αλλά και στην blues, παίζοντας στα clubs του Atalntic City τη δεκαετία του 1950. Εκεί υιοθετεί και το ψευδώνυμο “Nina Simone” το οποίο εμπνεύστηκε από την ηθοποιό Simone Signoret. Με τις εμφανίσεις της κέρδισε σημαντικό κοινό, όπως τους συγγραφείς Langston Hughes, Lorraine Hansberry και James Baldwin.

Πρωτοποριακή μίξη μουσικών ειδών

Ξεκίνησε να ηχογραφεί τη μουσική της στο τέλος της δεκαετίας του 1950 στη δισκογραφική Bethlehem, κυκλοφορώντας το πρώτο της άλμουμ το 1957, το οποίο περιελάμβανε τα “Plain Gold Ring” και “Little Girl Blu”. Επίσης, περιείχε και τη δική της εκδοχή του “I Loves You Porgy” από το μιούζικαλ των George and Ira Gershwin “Porgy and Bess”. Υπο την στέγη διαφορετικών δισκογραφικών εταιρειών, κυκλοφορεί μια σειρά από άλμπουμς, όπως τα “The Amazing Nina Simone” (1959), “Nina Simone Sings Ellington!” (1962), “Wild Is the Wind” (1966) και “Silk and Soul” (1967).

Δεν σταματά εκεί αλλά τραγουδά τις δικές της εκδοχές στα τραγούδια των Bob Dylan “The Times They Are A-Changin” και Beatles “Here Comes the Sun”. Συνεχίζει δείχνοντας την αισθησιακή της πλευρά στα κομμάτια “Take Care of Business” (1965), “I Put a Spell on You” (1965) και “I Want a Little Sugar in My Bowl” (1967).

Κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα

Τη δεκαετία του 1960 γίνεται σύμβολο του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα. Γράφει το “Mississippi Goddam” (1963) ως απάντηση για τη δολοφονία του Medgar Evers και για τη βομβιστική επίθεση σε μια εκκλησία της Αλαμπάμα κατά την οποία σκοτώθηκαν τέσσερις νεαρές Αφροαμερικανές. Συνέχισε με το στρατευμένο τραγούδι “Young, Gifted and Black”, το οποίο έγινε ύμνος. Ακολούθησε η δολοφονία του Martin Luther King Jr. το 1968 και ο μπασίστας της έγραψε το “Why (The King of Love Is Dead)” το οποίο τραγούδησε η Simone στο Westbury Music Festival.

Δυσκολίες και “αναγέννηση”

Η Simone είχε κουραστεί από τις φυλετικές διακρίσεις που επικρατούσαν στις Η.Π.Α. Εκτός απο τη Νέα Υόρκη έζησε στην Λιβερία, την Ελβετία, την Αγγλία και τα Μπαρμπέϊντος, προτού εγκατασταθεί μόνιμα στην Νότια Γαλλία. Για πολλά χρόνια η Simone υπέφερε από σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα και καταστράφηκε οικονομικά από τους μάνατζερ και τις δισκογραφικές εταιρείες.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 έκανε ένα διάλειμμα απο τις ηχογραφήσεις, ώσπου επέστρεψε το 1978 με το album “Baltimore”. Απέσπασε αρκετά καλές κριτικές, αλλά οι πωλήσεις δεν άγγιξαν τα προσδοκώμενα.

Το 1980 πραγματοποιείται η “αναγέννηση” στην καριέρα της με το “My Baby Just Cares For Me”, το οποίο συνόδευε τη διαφήμιση του διάσημου αρώματος Channel No.5 στην Αγγλία. Το τραγούδι ήταν Νο. 1 στο Βρετανικό Top 10 το 1985. Εκείνη την περίοδο άρχισε να συγγράφει και την αυτοβιογραφία της “I Put a Spell on You” η οποία εκδόθηκε το 1991.

Ο επόμενος δίσκος της κυκλοφόρησε το 1993 “A Single Woman”. Με την πάροδο των χρόνων η Simone είχε ένα σταθερό κοινό που την ακολουθούσε και γέμιζε τα θέατρα όπου και αν εμφανιζόταν. Το 1998 επέστρεψε για μια συναυλία στην tri-state περιοχή της Νέας Υόρκης και συγκεκριμένα στο New Jersey Performing Arts Center. Την ίδια χρονιά παρευρέθηκε και στα 80α γενέθλια του Nelson Mandela.

“Φινάλε” και κληρονομιά

Τα τελευταία χρόνια της ζωής της έδινε μάχη με τον καρκίνο του μαστού. Πέθανε στα 70 της χρόνια, στις 21 Απριλίου του 2003, στο σπίτι της στη Γαλλία.

Η Simone άφησε μια σημαντική κληρονομιά με τη μουσική, την τέχνη και τον ακτιβισμό. Τραγούδησε για την αλήθεια και την ελευθερία και ακόμη και σήμερα τα τραγούδια της αποπνέουν σπουδαίο συναίσθημα και δύναμη. Απότέλεσε πρότυπο για πολλούς καλλιτέχνες όπως οι Aretha Franklin, Laura Nyro, Joni Mitchell, Lauryn Hill και Meshell Ndegeocello.

H μουσική της Nina Simone αποδόμησε τα συνηθισμένα μουσικά πρότυπα. Η μουσική κλασική της παιδεία ήταν εμφανής σε όποιο είδος και αν υπηρετούσε κάθε φορά. Συχνά την αποκαλούσαν “Αρχιέρεια της Σόουλ” τίτλο που απεχθανόταν, ενώ δεν αποδεχόταν και τον τίτλο της jazz τραγουδίστριας. Όπως έχει γράψει στην αυτοβιογραφία της: “Αν πρέπει να με αποκαλούν κάτι, τότε αυτό θα έπρεπε να είναι folk τραγουδίστρια, γιατί υπήρχαν πιο πολλά folk και blues κομμάτια στη μουσική μου”.

Διαβάστε επίσης: 20 τολμηρές ατάκες από την ιδιόρρυθμη ντίβα και σύμβολο του σεξ, Μέι Γουέστ

The post Nina Simone: Η φωνή που δεν σιώπησε ποτέ appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1928 στο Σαν Λούις του Μιζούρι και σε νεαρή ηλικία μετακομίζει στο Αρκάνσας μετά το διαζύγιο των γονιών της. Στην τρυφερή ηλικία των οκτώ κακοποιείται σεξουαλικά από τον φίλο της μητέρας της, ο οποίος μετά την αποκάλυψη της βρέθηκε νεκρός. Η μικρή Μάγια αποφασίζει να μην μιλήσει ξανά για τα επόμενα πέντε χρόνια, σκεπτόμενη τη βαρύτητα που είχε η εξομολόγηση της.

Το 1940 μετακομίζει με την μητέρα και τον αδελφό της στο Σαν Φρασίνσκο, και εκεί ξεκινά μαθήματα χορού, ενώ συμμετέχει σε διάφορες οντισιόν για το επαγγελματικό θέατρο. Στην ηλικία των 16 τα όνειρα της σταματούν για λίγο, καθώς μένει έγκυος και αποκτά έναν γιο. Μετακομίζει ξανά και αυτήν την φορά στο Σαν Ντιέγκο, όπου εργάζεται ως σερβιτόρα και ως χορεύτρια σε στριπ κλαμπ. Κατα ειρωνικό τρόπο σε αυτό το κλαμπ ξεκινά η καριέρα της καθώς εντοπίζεται από μια θεατρική ομάδα.

Αυτοβιογραφία και τα πολιτικά δικαιώματα

Το 1959 μετακομίζει στη Νέα Υόρκη και εκεί δραστηριοποιείται για τα πολιτικά δικαιώματα. Μετά από δυο χρόνια μετακομίζει στην Αίγυπτο και εργάζεται για το αραβικό Observer. Αργότερα πηγαίνει στην Γκάνα, όπου εκεί ο γιος της τραυματίζεται σοβαρά σε αυτοκινηστικό δυστύχημα. Μένει στην Γκάνα για να φροντίσει το παιδί της και παράλληλα εργάζεται για το ειδησεογραφικό πρακτορείο Αfrican Review.

Mε την επιστροφή της στις Η.Π.Α δημοσιεύει την αυτοβιογραφία της “I Know Why the Caged Bird Sings”, η οποία έγινε παγκόσμιο best seller. Μετά από αυτή την επιτυχία δεν επαναπαύτηκε και συνέχισε να δουλεύει σε καινούργιες ιδέες με αποτέλεσμα το 1972 να γράψει το “Georgia, Georgia”, το οποίο την κατέστησε την πρώτη Αφροαμερικανή της οποίας το σενάριο προχώρησε στην παραγωγή. Το 1973 κερδίζει υποψηφιότητα για βραβείο Tony για τον ρόλο της στην παράσταση “Look Away”.

© Chip Somodevilla / Getty Images / Ideal Image

Δημιουργικά μονοπάτια

Μετά το “I Know Why the Caged Bird Sings”, έγραψε και άλλες αυτοβιογραφίες, όπως το “All God’s Children Need Traveling Shoes” (1986) και το “A Song Flung Up to Heaven” (2002). Αργότερα ασχολήθηκε και με την ποίηση γράφοντας διάφορες συλλογές με πιο γνωστή την “Just Give Me a Cool Drink of Water ‘Fore I Die” (1971), η οποία της εξασφάλισε υποψηφίοτητα για βραβείο Πούλιτζερ.

Ακολούθησε και άλλα καλλιτεχνικά μονοπάτια, καθώς πραγματοποίησε το σκηνοθετικό της ντεμπούτο το 1998 με την ταινία “Down in the Delta”. Συνέχισε γράφοντας δοκίμια όπως το “Wouldn’t Take Nothing for My Journey Now” (1994) και το “Letter to My Daughter”. Δείχνοντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την υγεία, εξέδωσε και τα βιβλία μαγειρικής “Hallelujah! The Welcome Table: A Lifetime of Memories With Recipes” (2005) και το “Great Food, All Day Long” (2010).

Η πρώτη μαύρη γυναίκα σε αμερικανικό νόμισμα

Η Μάγια Αγγέλου, η οποία έφυγε από την ζωή στις 28 Μάϊου του 2014, έγινε η πρώτη μαύρη γυναίκα που εμφανίστηκε ποτέ σε αμερικανικό νόμισμα και συγκεκριμένα στο νόμισμα των 25 σεντς.

Το αμερικανικό νομισματοκοπείο ανέφερε ότι η εικόνα της ήταν “εμπνευσμένη από την ποίησή της και συμβολίζει τον τρόπο με τον οποίο έζησε.”

Το νόμισμα που απεικονίζει την Μάγια Αγγέλου είναι το πρώτο του προγράμματος «American Women Quarters» του αμερικανικού νομισματοκοπίου, το οποίο περιλαμβάνει την Αμερικανίδα φυσικό και αστροναύτη δρα. Σάλι Ράιντ και την Γουίλμα Μανκίλερ, πρώτη γυναίκα αρχηγό της φυλής Τσερόκι. Το αμερικανικό κοινό κλήθηκε να υποβάλει ονόματα εμβληματικών γυναικών, μετά από νομοσχέδιο που υπέβαλε η βουλετίς των Δημοκρατικών Μπάρμπαρα Λι.

“Πάντα θα αγαπώ τις ιδιωτικές στιγμές που είχα το προνόμιο να μοιραστώ με την Μάγια, από τις συζητήσεις στο σαλόνι της σαν να ήμασταν αδερφές μέχρι τις ανεκτίμητες συμβουλές της σε όλες τις προκλήσεις που αντιμετώπισα ως μαύρη γυναίκα στην καριέρα μου. Είμαι υπερήφανη που ήμουν επικεφαλής της προσπάθειας να τιμήσω αυτές τις εκπληκτικές γυναίκες, οι οποίες πολλές φορές παραβλέπονται από την αφήγηση της ιστορίας της χώρας μας. Αν ποτέ κρατήσετε το νόμισμα της Μάγια Αγγέλου, να θυμάστε τα λόγια της: ‘Να είστε σίγουροι ότι δεν θα πεθάνετε χωρίς να έχετε κάνει κάτι σπουδαίο για την ανθρωπότητα'”, δήλωσε η Λι.

Αποφθέγματα

– ‘Ζήτα αυτό που θέλεις και να είσαι προετοιμασμένος να το αποκτήσεις.’

– ‘Αν δεν σου αρέσει κάτι, άλλαξε το. Αν δεν μπορείς να το αλλάξεις, άλλαξε τον τρόπο που το αντιμετωπίζεις. Μην παραπονιέσαι.’

– ‘Οι άνθρωποι μπορεί να μη θυμούνται τι έκανες ή τι τους είπες, αλλά πάντα θα θυμούνται πώς τους έκανες να αισθανθούν.’

– ‘Επιτυχία είναι να σ’ αρέσει ο εαυτός σου, να σ’ αρέσει αυτό που κάνεις και να σ’ αρέσει ο τρόπος που το κάνεις.’

– ‘Όλα στο σύμπαν έχουν ένα ρυθμό, όλα χορεύουν.’

– ‘Η ζωή είναι πόρνη. Πρέπει να βγεις έξω και να τους αλλάξεις τα φώτα.’

– ‘Νομίζω πως το πιο σημαντικό πράγμα, πέρα από την πειθαρχία και τη δημιουργικότητα, είναι η τόλμη να τολμάς.’

– ‘Η ζωή γουστάρει να τη βουτάνε από το πέτο και να της λένε: “Είμαι μαζί σου μικρή μου, φύγαμε”.’

– ‘Θα πρέπει να ξέρουμε όλοι ότι η διαφορετικότητα κεντάει ένα πλούσιο χαλί, και πρέπει να καταλάβουμε πως όλοι οι κόμποι του χαλιού έχουν ισότιμη αξία, ανεξάρτητα από το χρώμα του.’

– ‘Δεν πρέπει ποτέ να κάνεις πρώτη σου προτεραιότητα κάποιον που σε βλέπει απλά σαν μια εναλλακτική λύση.’

– ‘Αν εγώ δεν είμαι καλός με τον εαυτό μου, πώς μπορώ να περιμένω να είναι οι άλλοι καλοί μαζί μου;’

– ‘Να φυλάγεσαι από τον γυμνό άνθρωπο που σου χαρίζει το πουκάμισο του.’

– ‘Όταν οι άνθρωποι σου δείχνουν ποιοι πραγματικά είναι, να τους πιστεύεις, την πρώτη φορά.’

– ‘H προκατάληψη είναι ένα βαρύ φορτίο που θολώνει το παρελθόν, απειλεί το μέλλον και κάνει το παρόν απρόσιτο.’

– ‘Το θάρρος είναι το πιο σημαντικό από όλα τα προσόντα, γιατί χωρίς θάρρος δεν μπορείς να χρησιμοποιείς με συνέπεια κανένα άλλο προσόν.’

– ‘Μην φέρνεις τίποτε αρνητικό στην πόρτα μου.’

Διαβάστε επίσης: 10 ωμές αλήθειες από τον συγγραφέα του περιθωρίου Τσαρλς Μπουκόφσκι

The post Μάγια Αγγέλου:15+1 φράσεις από την γυναίκα που έπιασε τη ζωή από το πέτο appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Παρακάτω, ρίχνουμε μια ματιά στις ζωές και τα κατορθώματα μερικών από τις πιο διάσημες γυναίκες κατάσκοπους που τόλμησαν να κάνουν τη διαφορά.

Μάτα Χάρι (1876–1917)

Η Μάτα Χάρι, κατά κόσμον Μαργαρίτα Ζέλε, ήταν χορεύτρια και κατάσκοπος από την Ολλανδία. Κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στρατολογήθηκε από τους Γερμανούς και εργάστηκε ως διπλή πράκτορας. Η ζωή της χαρακτηριζόταν από μυστήριο και ίντριγκα, και χρησιμοποιούσε τη γοητεία της για να αποσπά μυστικά από υψηλόβαθμα στελέχη. Συνελήφθη από τους Γάλλους και καταδικάστηκε σε εκτέλεση για κατασκοπεία, αφήνοντας πίσω της μια φήμη που την καθιστά ίσως την πιο διάσημη γυναίκα κατάσκοπο όλων των εποχών.

Βιρτζίνια Χολ (1906–1982)

Η Βιρτζίνια Χολ ήταν Αμερικανίδα πράκτορας κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και εργάστηκε για την βρετανική Υπηρεσία Ειδικών Αποστολών του Ουίνστον Τσόρτσιλ– πρόδρομο της MI6- και αργότερα για τη CIA. Παρά τον ακρωτηριασμό του ενός της ποδιού, η Χολ ήταν από τις πιο επιτυχημένες κατασκόπους της εποχής, οργανώνοντας αντίσταση στη Γαλλία και συντονίζοντας επιθέσεις κατά των ναζί. Λόγω της αποτελεσματικότητάς της, οι Γερμανοί την είχαν χαρακτηρίσει ως “την πιο επικίνδυνη κατάσκοπο” της Συμμαχικής πλευράς.

Νάνσι Γουέικ (1912–2011)

Γεννημένη στη Νέα Ζηλανδία, η Νάνσι Γουέικ εργάστηκε ως κατάσκοπος για τους Συμμάχους κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Χάρη στη γρήγορη σκέψη και τη δύναμή της, καθοδήγησε επιχειρήσεις στη Γαλλία και βοήθησε εκατοντάδες άτομα να διαφύγουν από τους ναζί. Το παρατσούκλι της, “Λευκό Ποντλικι”, της δόθηκε από τους ναζί λόγω της ικανότητάς της να ξεγλιστρά από τα χέρια τους. Η Γουέικ τιμήθηκε ως ηρωίδα και παραμένει σύμβολο θάρρους.

Κριστίν Γκρανβίλ (1908–1952)

Η Κριστίν Γκρανβίλ, ηρωίδα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, γεννήθηκε στην Πολωνία και κατατάχθηκε στις μυστικές υπηρεσίες της Βρετανίας. Συμμετείχε σε επιχειρήσεις στην Πολωνία και την Γαλλία και έγινε γνωστή για τη γενναιότητά της, ακόμα και όταν βρισκόταν υπό άμεση απειλή. Υπήρξε πολύτιμη πηγή πληροφοριών για τους Συμμάχους, ενώ οι επικίνδυνες αποστολές της την καθιστούν από τις πιο τολμηρές γυναίκες κατασκόπους της εποχής.

Μελίτα Νόργουντ (1912–2005)

Η Μελίτα Νόργουντ, Βρετανίδα γραμματέας και μυστική πράκτορας για τη Σοβιετική Ένωση, ήταν από τις πιο αφοσιωμένες γυναίκες κατάσκοπους του Ψυχρού Πολέμου. Κατάφερε να μεταφέρει απόρρητες πληροφορίες στους Σοβιετικούς για δεκαετίες, και μόνο το 1999 αποκαλύφθηκε ο ρόλος της ως πράκτορας. Η “Χόλα”, όπως την αποκαλούσαν, έδειξε τη δύναμη της μυστικότητας και της αφοσίωσης στην ιδεολογία.

Άννα Τσαπμαν (1982-)

Η Άννα Τσαπμαν έγινε διάσημη το 2010, όταν συνελήφθη ως μέλος ενός ρωσικού δικτύου κατασκόπων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αν και η δράση της διακόπηκε απότομα, η περίπτωσή της αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον για τη σύγχρονη κατασκοπεία και τον ρόλο των γυναικών σε αυτήν, τονίζοντας πως η κατασκοπεία είναι ένας διαρκής αγώνας επιβίωσης.

Διαβάστε επίσης: 8 κορυφαίες κατασκοπικές σειρές που θα σας καθηλώσουν

The post Οι κυρίες της κατασκοπείας: Από τις σκιές στη δόξα appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Από το γκόσπελ στη δόξα

Η ιστορία της ξεκινά στο Μέμφις του Τενεσί, αλλά διαμορφώνεται στο Ντιτρόιτ, όπου ο πατέρας της, κήρυκας και ακτιβιστής, την έφερε κοντά στη μουσική της εκκλησίας. Μεγαλώνοντας μέσα σε ήχους γκόσπελ, η Αρίθα ανέπτυξε μια φωνή γεμάτη συναίσθημα, πάθος και δύναμη. Η πορεία της προς την κορυφή ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ’60, αλλά ήταν η μεταγραφή της στη δισκογραφική Atlantic Records που την καθιέρωσε.

© Getty Images / Ideal Image

Το “Respect” και ο αγώνας για τα δικαιώματα

Το 1967, η ερμηνεία της στο τραγούδι “Respect” του Ότις Ρέντινγκ έγινε κάτι περισσότερο από μια επιτυχία – έγινε ύμνος του φεμινιστικού κινήματος και των αγώνων για τα δικαιώματα των Αφροαμερικανών. Η Φράνκλιν έδωσε στη λέξη “σεβασμός” έναν νέο, επαναστατικό τόνο, απαιτώντας αναγνώριση και ισότητα. Η μουσική της συνόδευσε διαδηλώσεις, ενέπνευσε γενιές και καθιέρωσε τη φωνή της ως ένα ισχυρό όπλο για την αλλαγή.

Μια κληρονομιά αξεπέραστη

Η καριέρα της διήρκεσε πάνω από έξι δεκαετίες, γεμάτη βραβεύσεις, συνεργασίες και ανεπανάληπτες στιγμές. Ήταν η πρώτη γυναίκα που εισήχθη στο Rock & Roll Hall of Fame το 1987, έλαβε 18 βραβεία Grammy και τραγούδησε σε προεδρικές ορκωμοσίες, αποδεικνύοντας πως η φωνή της ήταν κάτι παραπάνω από καλλιτεχνικό φαινόμενο – ήταν σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής.

Η φωνή που δεν σιγεί

Ακόμα και μετά τον θάνατό της, η Αρίθα Φράνκλιν παραμένει παρούσα σε κάθε μουσική σκηνή που αντλεί έμπνευση από τη σόουλ, σε κάθε κίνημα που απαιτεί δικαιοσύνη και σε κάθε γυναίκα που απαιτεί σεβασμό. Οι νότες της, γεμάτες συναίσθημα και δύναμη, εξακολουθούν να αντηχούν, υπενθυμίζοντάς μας πως η πραγματική τέχνη δεν πεθαίνει ποτέ.

Σήμερα, στην επέτειο της γέννησής της, δεν την τιμούμε απλώς – τη γιορτάζουμε. Γιατί η Αρίθα δεν ήταν απλώς η “Βασίλισσα της Σόουλ”. Ήταν και θα είναι για πάντα η φωνή της ψυχής μας.

Διαβάστε επίσης: Η φωνή της ελευθερίας: Η κληρονομιά της Nina Simone

The post Αρίθα Φράνκλιν: Ήταν και θα είναι για πάντα η φωνή της ψυχής μας appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Η σταδιοδρομία στο θέατρο και τον κινηματογράφο

Η καριέρα της Μελίνας Μερκούρη ξεκίνησε στο θέατρο, όπου γρήγορα ξεχώρισε για το ταλέντο και τη φλογερή παρουσία της. Όμως, ήταν ο κινηματογράφος που την έκανε διεθνώς γνωστή. Ο ρόλος της στην ταινία “Ποτέ την Κυριακή” (1960) του Ζυλ Ντασσέν την ανέδειξε ως παγκόσμιο σύμβολο, κερδίζοντας το βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Καννών και μια υποψηφιότητα για Όσκαρ. Οι ρόλοι της στις ταινίες “Τοπ Καπί”, “Φαίδρα” και “Στέλλα” παραμένουν αθάνατοι, γεμάτοι πάθος και αυθεντικότητα.

© Getty Images / Ideal Image

Ο αγώνας της στην πολιτική

Όταν επιβλήθηκε η Δικτατορία στην Ελλάδα το 1967, η Μελίνα δεν δίστασε να υψώσει τη φωνή της ενάντια στο καθεστώς. Η φράση της “Γεννήθηκα Ελληνίδα και θα πεθάνω Ελληνίδα” έγινε σύνθημα αντίστασης. Μετά την πτώση της Χούντας, αφιερώθηκε στην πολιτική, εκλεγόμενη βουλευτής και αργότερα ως η πρώτη γυναίκα Υπουργός Πολιτισμού στην Ελλάδα.

Ως υπουργός, έδωσε σκληρό αγώνα για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο, ενώ δρομολόγησε την καθιέρωση της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης, θεσμό που ξεκίνησε από την Αθήνα το 1985.

© Getty Images / Ideal Image

Μια κληρονομιά που ζει αιώνια

Η Μελίνα δεν έφυγε ποτέ πραγματικά. Ζει μέσα από τις ταινίες της, μέσα από τα λόγια της, μέσα από τον αγώνα της για τον πολιτισμό. Το Ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη συνεχίζει το έργο της, κρατώντας ζωντανή τη φλόγα της για την τέχνη και την Ελλάδα.

Σαν σήμερα, θυμόμαστε μια γυναίκα που δεν φοβήθηκε να ονειρευτεί, να παλέψει και να αγαπήσει. Η Μελίνα Μερκούρη παραμένει ένα αιώνιο σύμβολο ελληνικότητας, πάθους και αγωνιστικότητας.

Διαβάστε επίσης: Ατάκες γεμάτες λάμψη: 10+1 φράσεις της Ελίζαμπεθ Τέιλορ

The post Μελίνα Μερκούρη: Μια γυναίκα που δεν φοβήθηκε να ονειρευτεί, να παλέψει και να αγαπήσει appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Γεννημένη στο Λονδίνο το 1932 από γονείς Αμερικάνους, η Τέιλορ στην ηλικία των τριών ξεκινά τον χορό δίνοντας το πρώτο της ρεσιτάλ για την πριγκίπισσα Ελισάβετ. Μετά το ξέσπασμα του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, οι γονείς της επιστρέφουν στο Λος Άντζελες και η καριέρα της νεαρής Ελίζαμπεθ δεν αργεί να ξεκινήσει.

Υπογράφει συμβόλαιο με την Universal και πραγματοποιεί το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στην ηλικία των δέκα με το “There’s One Born Every Minute” (1942). Ακολούθησαν μεγαλύτεροι ρόλοι στις ταινίες “Lassie Come Home” (1943) και “The White Cliffs of Dover” (1944).

Ο ρόλος που έκανε την διαφορά ήταν στο “National Velvet” (1944) τον οποίο προετοίμαζε για τέσσερις μήνες. Η ταινία κατάφερε να γίνει μεγάλη εισπρακτική επιτυχία και μετέτρεψε την Τέιλορ σε μια μεγάλη σταρ παρά το νεαρό της ηλικίας της.

Mainstream επιτυχίες

Η ομορφιά της έπαιξε καθοριστικό ρόλο κατά τη διάρκεια της καριέρας της. Στα 18 της χρόνια πρωταγωνιστεί με τον Σπένσερ Τρέισι στο “Father of the Bride” (1950) και έπειτα το 1954 ακολουθούν ρόλοι στις ταινίες “The Last Time I Saw Paris”, “Rhapsody” και “Elephant Walk”.

Σε ηλικία 17 ετών παντρεύεται τον κληρονόμο της ξενοδοχειακής αυτοκρατορίας, Νίκι Χίλτον. O γάμος δεν κράτησε πολύ και η Τέιλορ παντρεύεται ξανά, αυτήν την φορά τον ηθοποιό Μάικλ Ουάλντινγκ. Η παντρεύτηκε 8 φορές, εκ των οποίων τις δύο με τον Ρίτσαρντ Μπάρτον.

© Gamma-Keystone / Getty Images / Ideal Image

Καθώς η προσωπική της ζωή συνέχιζε να βρίσκεται στα πρωτοσέλιδα των περιοδικών, η ίδια διέπρεπε ως ηθοποιός. Ακολούθησε η καθηλωτική της ερμηνεία το 1956 στις ταινίες “A Place in the Sun” και “Giant” στην οποία συμπρωταγωνίστησε με τον Τζέιμς Ντιν. Δυο χρόνια αργότερα πρωταγωνιστεί στην κινηματογραφική μεταφορά του έργου του Τενεσί Ουίλιαμς “Cat on a Hot Tin Roof”. Tον επόμενο χρόνο επιστρέφει μ’ενα ακόμα κλασικό έργο του Ουίλιαμς, το “Suddenly Last Summer”, ενώ το 1960 καταφέρνει να κερδίσει το πρώτο της Όσκαρ με τον ρόλο της στην ταινία “BUtterfield 8”.

Η προσωπική της ζωή στο προσκήνιο

Το 1958 η Τέιλορ μένει χήρα, καθώς ο σύζυγος της Μάικ Τοντ έχασε την ζωή του σε αεροπορικό δυστύχημα. Μετά τον θάνατο του συζύγου της ενεπλάκη σ’ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα του Χόλιγουντ, καθώς ξεκίνησε σχέση με τον καλύτερο φίλο του άνδρα της, Έντι Φίσερ. Ο Φίσερ χωρίζει την γυναίκα του και παντρεύεται την Τέιλορ το 1958. Το ζευγάρι μένει μαζί για πέντε χρόνια, μέχρι τη στιγμή που η Τέιλορ τον εγκαταλείπει για τον ηθοποιό Ρίτσαρντ Μπάρτον, με το ειδύλλιο τους να αποτελεί ένα απ’ τα πιο αξιομνημόνευτα στην ιστορία του Χόλιγουντ.

To κοινό συνέχιζε να δείχνει ενδιαφέρον για την προσωπική της ζωή, το οποίο κορυφώθηκε το 1964 με τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στην ταινία Cleopatra (1963). Η ταινία αυτή απογείωσε τη φήμη της Τέιλορ και της προσέφερε υπέρογκα ποσά. Εκεί όμως γνώρισε τον έρωτα της ζωή της, το συμπρωταγωνιστή της Ρίτσαρντ Μπάρτον, με τον οποίο έκανε δεσμό ενώ ήταν και οι δυο παντρεμένοι. Δεν κατάφεραν να κρατήσουν τη σχέση τους κρυφή και το Βατικανό επενέβη κατηγορώντας την Τέιλορ για “ερωτική αλητεία”. Ακολούθησε το 1964 ο ταραχώδης γαμός τους, ο οποίος ήταν γεμάτος από συγκρούσεις. Ο Μπάρτον είχε πει χαρακτηριστικά για την Τέιλορ: “Μπορώ να φύγω μακριά της για χίλια χρόνια και ακόμα θα είναι το μωρό μου. Η αγάπη μας είναι τόσο ανεξέλεγκτη που καίμε ο ένας τον άλλο.”

Οι δυο τους πρωταγωνίστησαν στις ταινίες “Τhe V.I.P.’s” (1963) και δυο χρόνια αργότερα στην “Who’s Afraid of Virginia Woolf?” για την οπoία η Τέιλρο κέρδισε το δεύτερο Όσκαρ της καριέρας της. Τα επόμενα χρόνια είχαν τα πάνω και τα κάτω για την διάσημη ηθοποιό με διαζύγια, νέες σχέσεις αλλά και προβλήματα υγείας να συνθέτουν το τοπίο της ήδη ταραγμένης της ζωής.

Ακτιβισμός και “φινάλε”

Η Τέιλορ συνέχισε την ηθοποιία και έκανε ακόμα και μια guest εμφάνιση στη διάσημη τηλεοπτική σειρά “General Hospital”. Tην ίδια περίοδο επικεντρώνεται στο φιλανθρωπικό της έργο. Μετά το θάνατο του κοντινού της φίλου Ροκ Χάντσον το 1985 από τον ιό HIV/AIDS αφιερώνεται στην εύρεση θεραπείας του ιού. Το 1991 ιδρύει το Elizabeth Taylor HIV/AIDS Foundation το οποίο βοηθούσε τους πάσχοντες από τον ιό.

© Frederick M. Brown / Getty Images / Ideal Image

Ενώ είχε αποσυρθεί από την ηθοποιία, δεν σταμάτησε να δέχεται βραβεία. Το 1993 έλαβε το“American Film Institute’s Life Achievement Award και το 2000 έγινε “Dame Commander of the Order of the British Empire”.

Τη δεκαετία του 1990 κατάφερε να ξεπεράσει σοβαρά προβλήματα υγείας όπως διαβήτη, όγκο στον εγκέφαλο και συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια. Το 2009 υπόκειται σε μια επιτυχημένη εγχείρηση ανοικτής καρδιάς. Το Μάρτιο του 2011 εμφάνισε ξανά πρόβλημα με την καρδιά της και τελικά υπέκυψε.

Αποχαιρετισμός

Η τελευταία επιθυμία της Ελίζαμπεθ Τέιλορ ήταν να θαφτεί δίπλα στον αγαπημένο της Ρίτσαρντ Μπάρτον στην Ελβετία. Η χήρα όμως του Μπάρτον είχε φροντίσει να αγοράσει όλους τους τάφους γύρω από τον πρώην συζυγό της. Έτσι, η Τέιλορ πλάγιασε στην αιωνιότητα δίπλα στον αγαπημένο της φίλο, Μάικλ Τζάκσον.

Ακόμα και μετά το θάνατό της έκανε τους πάντες να γελάσουν, καθυστερώντας στην ίδια της την κηδεία, διατηρώντας τη φήμη ότι αργούσε πάντα.

© Moviepix / Getty Images / Ideal Image

Η Ελίζαμπεθ Τέιλορ δεν ήταν απλά μια όμορφη γυναίκα με βιολετί μάτια και αμέτρητους γάμους. Ήταν μια γυναίκα αγωνίστρια, δυναμική ενσαρκώνοντας τη φράση πως όσες φορές και αν πέσεις, άλλες τόσες πρέπει να σηκωθείς.

Αποφθέγματα

– “Απλώς το κάνεις. Πιέζεις τον εαυτό σου να σηκωθεί. Πολεμάς. Κλαις. Καταριέσαι. Και μετά συνεχίζεις να ζεις. Έτσι τα κατάφερα. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος,”

– “Έχω σώμα γυναίκας και συναισθήματα παιδιού.”

– “Το πρόβλημα με τους ανθρώπους που δεν έχουν ελαττώματα είναι, ότι, γενικώς, μπορείς να είσαι σίγουρος πως θα έχουν κάποιες πολύ ενοχλητικές αρετές.”

– “Είμαι ο άνθρωπος που επιβιώνει – ένα ζωντανό παράδειγμα του τι μπορεί να περάσει κανείς και να επιβιώσει.”

– “Φτιάξε ένα ποτό, βάλε λίγο κραγιόν και μάζεψε τα κομμάτια σου.”

– “Περισσότερο από όλα τα πράγματα στον κόσμο, θα ήθελα να βρεθεί ένας άντρας, που θα μπορεί να με ελέγχει!”

– “Λατρεύω να φοράω κοσμήματα, αλλά όχι επειδή είναι δικά μου. Δεν μπορείς να κατέχεις τη λάμψη, μπορείς μόνο να τη θαυμάζεις.”

– “Νιώθω πολύ ριψοκίνδυνη. Υπάρχουν τόσες πόρτες να ανοίξει κανείς και δεν φοβάμαι να δω τι έχουν μέσα.”

– “Η επιτυχία είναι ένα υπέροχο αποσμητικό.”

– “Ανακαλύπτεις ποιοι είναι οι πραγματικοί σου φίλοι, όταν εμπλακείς σε ένα σκάνδαλο.”

– “Έπεσα από το ροζ συννεφάκι μου μ’ενα δυνατό γδούπο.”

Διαβάστε επίσης: 20 τολμηρές ατάκες από την ιδιόρρυθμη ντίβα και σύμβολο του σεξ, Μέι Γουέστ

The post Ατάκες γεμάτες λάμψη: 10+1 φράσεις της Ελίζαμπεθ Τέιλορ appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Παρακάτω σας παρουσιάζουμε μερικές από τις πιο δυνατές ερμηνείες μοχθηρών χαρακτήρων που άφησαν εποχή:

Γκλεν Κλόουζ – Κρουέλα ντε Βιλ (Τα 101 Σκυλιά της Δαλματίας, 1996)

Η Γκλεν Κλόουζ υποδύθηκε την αδίστακτη σχεδιάστρια μόδας που είναι εμμονική με τη γούνα από δαλματικούς σκύλους. Η ερμηνεία της Κλόουζ συνδύαζε μια σαρκαστική αίσθηση του χιούμορ με απόλυτη ψυχρότητα, κάνοντας την Κρουέλ έναν από τους πιο εμβληματικούς κινηματογραφικούς κακούς.

Σαρλίζ Θερόν – Αϊλίν Γουόρνος (Monster, 2003)

Η μεταμόρφωση της Σαρλίζ Θερόν σε μια κατά συρροή δολοφόνο ήταν συγκλονιστική και της χάρισε το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου. Στην ταινία “Monster”, η Θερόν αποτυπώνει τη φρίκη και την απόγνωση μιας γυναίκας που βυθίζεται στην εγκληματικότητα, προσδίδοντας μια ανθρώπινη διάσταση στον τρομακτικό χαρακτήρα της.

Αντζελίνα Τζόλί- Maleficent (Maleficent, 2014)

Η Αντζελίνα Τζόλί ενσάρκωσε τη θρυλική κακιά της Disney με τρόπο που έδινε βάθος και πολυπλοκότητα στην αρχικά μονοδιάστατη φιγούρα της Maleficent. Αν και παραμένει σκοτεινή και τρομακτική, η ταινία επαναπροσδιορίζει την «κακιά» ως έναν τραγικό αντι-ήρωα, με την Τζόλί να προσφέρει μια γοητευτική και αινιγματική ερμηνεία.

Μέριλ Στριπ – Μιράντα Πρίστλεϊ (Ο Διάβολος Φοράει Prada , 2006)

Η Μέριλ Στριπ απέδωσε εξαιρετικά τη φαινομενικά ατάραχη, αλλά εξαιρετικά αυταρχική διευθύντρια ενός περιοδικού μόδας. Η Μιράντα Πρίστλεϊ είναι ένας ρόλος που αποτυπώνει τη μοχθηρότητα πίσω από το χαμόγελο της εξουσίας, με την ερμηνεία της Στριπ να αναδεικνύει την ένταση και την πολυπλοκότητα της σκληρής αυτής προσωπικότητας.

Κάθι Μπέιτς – Άννι Γουίλκς (Misery, 1990)

Η Άννι Γουίλκς είναι μια από τις πιο ανατριχιαστικές φιγούρες του σινεμά τρόμου. Η Κάθι Μπέιτς κατέκτησε το Όσκαρ για την ερμηνεία της ως η ψυχωτική θαυμάστρια που απαγάγει και βασανίζει έναν συγγραφέα. Η ερμηνεία της ισορροπεί τρομακτικά ανάμεσα στη φαινομενική ευγένεια και την ανεξέλεγκτη βία.

Ροζαμάουντ Πάικ – Έιμι Έλιοτ-Νταν (Το Κορίτσι που Εξαφανίστηκε, 2014)

Η Ροζαμάουντ Πάικ παρέδωσε μια αριστουργηματική ερμηνεία της Έιμι Έλιοτ-Νταν, μιας γυναίκας που στήνει μια περίπλοκη πλεκτάνη για να παγιδεύσει τον άντρα της σε μια υπόθεση δολοφονίας. Ο χαρακτήρας της Έιμι είναι ψυχρός, υπολογιστικός και εξαιρετικά μοχθηρός, με την Πάικ να απογειώνει το ρόλο με την κρυφή της ένταση.

Μάργκαρετ Χάμιλτον – Η Κακιά Μάγισσα της Ανατολής (Ο Μάγος του Οζ, 1939)

Η Μάργκαρετ Χάμιλτον υπήρξε η πρώτη μεγάλη κακιά του Χόλιγουντ, με την ενσάρκωση της Κακιάς Μάγισσας της Ανατολής. Η πράσινη μάγισσα που θέλει να κλέψει τα κόκκινα παπούτσια της Ντόροθυ έγινε εμβληματική, και η παρουσία της Χάμιλτον έμεινε χαραγμένη στις μνήμες των θεατών για δεκαετίες.

Τίλντα Σουίντον – Λευκή Μάγισσα (To Χρονικό της Νάρνια: Το Λιοντάρι, η Μάγισσα και η Ντουλάπα, 2005)

Η Τίλντα Σουίντον ενσαρκώνει τη μοχθηρή μάγισσα του χειμώνα που καταδικάζει τη Νάρνια σε αιώνιο χιόνι και παγετό. Με ψυχρή ομορφιά και απόκοσμη ηρεμία, η Σουίντον καθιέρωσε τη Λευκή Μάγισσα ως έναν από τους πιο απειλητικούς φανταστικούς κακούς.

Διαβάστε επίσης: Οι πιο “θανατηφόροι” κινηματογραφικοί ήρωες

The post Γυναίκες που κατέκτησαν τους πιο μοχθηρούς ρόλους στην μεγάλη οθόνη appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Τα πρώτα βήματα: Αναζητώντας ταυτότητα

Γεννημένη στις 19 Ιανουαρίου 1943 στο Πορτ Άρθουρ του Τέξας, η Τζάνις Λυν Τζόπλιν μεγάλωσε σε μια εποχή έντονης συντηρητικότητας, σε μια κοινωνία που δεν ήταν έτοιμη να δεχτεί την ιδιαιτερότητά της. Από μικρή ηλικία, η Τζόπλιν ξεχώρισε για την ασυνήθιστη εμφάνιση και την έντονη προσωπικότητά της, κάτι που την έκανε συχνά στόχο χλευασμού και περιθωριοποίησης στο σχολείο. Ως έφηβη, άρχισε να ανακαλύπτει τον κόσμο του μπλουζ και της φολκ μουσικής, βρίσκοντας εκεί μια διέξοδο από την καταπίεση της καθημερινότητας.

Μετά την αποφοίτησή της από το σχολείο, η Τζόπλιν αποφάσισε να ακολουθήσει το πάθος της για τη μουσική. Εγκατέλειψε το Τέξας και μετέβη στο Σαν Φρανσίσκο, όπου και συνδέθηκε με τη μουσική σκηνή της πόλης, η οποία τότε ανθούσε με την κουλτούρα των χίπις και την ψυχεδελική επανάσταση. Εκεί, γνώρισε τον κόσμο της ροκ και της ψυχεδέλειας, κάτι που θα καθόριζε την καριέρα της.

Η άνοδος στη δόξα: Big Brother and the Holding Company

© Getty Images / Ideal Image

Το 1966, η Τζόπλιν έγινε η βασική τραγουδίστρια των Big Brother and the Holding Company, μιας από τις σημαντικότερες μπάντες της εποχής. Το 1967, στο θρυλικό Monterey Pop Festival, η εμφάνιση της με το τραγούδι “Ball and Chain” έκανε το κοινό να παραληρεί και την ίδια διάσημη σε μια νύχτα. Η απόδοσή της ήταν μια ωδή στην ένταση και την εσωτερική πάλη, με τη φωνή της να εκφράζει ακατέργαστα συναισθήματα που σπάνια ακουγόταν στη ροκ σκηνή της εποχής.

Το άλμπουμ “Cheap Thrills” του 1968, με τραγούδια όπως το “Piece of My Heart” και το “Summertime”, ανέβασε τη φήμη των Big Brother and the Holding Company και καθιέρωσε τη Τζόπλιν ως μια από τις πιο μοναδικές και δυναμικές φωνές της ροκ. Η εκρηκτική ερμηνεία της και η ικανότητά της να εκφράζει τον πόνο, την αγάπη και την ελευθερία μέσω της μουσικής, την ξεχώρισαν από οποιονδήποτε άλλον καλλιτέχνη της εποχής της.

Σόλο καριέρα και προσωπικοί δαίμονες

Μετά την επιτυχία της με τους Big Brother, η Τζόπλιν αποφάσισε να ακολουθήσει σόλο καριέρα. Το 1969 κυκλοφόρησε το πρώτο της σόλο άλμπουμ, “I Got Dem Ol’ Kozmic Blues Again Mama!”, το οποίο, αν και δεν γνώρισε την ίδια εμπορική επιτυχία, αναγνωρίστηκε για την καλλιτεχνική του ποιότητα. Η φωνή της Τζόπλιν ήταν πιο ώριμη και το ύφος της πιο προσωπικό, ενώ το τραγούδι “Try (Just a Little Bit Harder)” έγινε από τα πιο γνωστά της κομμάτια.

Ωστόσο, η ίδια πάλευε με προσωπικά προβλήματα. Η επιτυχία δεν κατάφερε να γιατρέψει τα εσωτερικά της τραύματα. Οι απογοητεύσεις στις σχέσεις της, η μοναξιά και η βαθιά εσωτερική ανασφάλεια την οδήγησαν σε έναν φαύλο κύκλο εξαρτήσεων από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Παράλληλα, όμως, η μουσική της άνθιζε. Το άλμπουμ “Pearl” ηχογραφήθηκε το 1970 και περιείχε επιτυχίες όπως το “Me and Bobby McGee” και το “Cry Baby”, δείχνοντας πως η Τζόπλιν ήταν στα καλύτερά της καλλιτεχνικά.

Η τραγική κατάληξη

© Getty Images / Ideal Image

Δυστυχώς, το φθινόπωρο του 1970 η Τζάνις Τζόπλιν βρέθηκε νεκρή από υπερβολική δόση ηρωίνης σε ένα ξενοδοχείο του Λος Άντζελες. Ήταν μόλις 27 ετών, μπαίνοντας έτσι στο λεγόμενο “Club 27”, μια θλιβερή λίστα καλλιτεχνών που έφυγαν από τη ζωή στα 27 τους χρόνια, όπως οι Τζίμι Χέντριξ και Τζιμ Μόρισον.

Ο θάνατός της σόκαρε το κοινό της εποχής, καθώς φάνηκε πως η Τζόπλιν, παρά τη λαμπρή της καριέρα, δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει από τους προσωπικούς της δαίμονες. Το άλμπουμ “Pearl”, που κυκλοφόρησε μετά θάνατον, έγινε ένα από τα πιο επιτυχημένα της, αναδεικνύοντας την απίστευτη καλλιτεχνική της κληρονομιά.

Η κληρονομιά της Τζάνις Τζόπλιν

Η Τζάνις Τζόπλιν άφησε πίσω της μια μοναδική καλλιτεχνική κληρονομιά. Ήταν από τους πρώτους καλλιτέχνες που έσπασε τα όρια του γυναικείου ρόλου στη μουσική βιομηχανία, αρνούμενη να συμβιβαστεί με τις προσδοκίες της εποχής της. Η φωνή της – γεμάτη δύναμη, ένταση και πάθος – παραμένει αξεπέραστη, ενώ οι ερμηνείες της ακόμα συγκινούν και εμπνέουν.

Οι μουσικοί και οι καλλιτέχνες του σήμερα συνεχίζουν να αντλούν έμπνευση από την ασυμβίβαστη φύση της Τζόπλιν, τη διαρκή αναζήτησή της για την αλήθεια και την αποφασιστικότητά της να ζήσει ελεύθερη, παρά τις αντιξοότητες. Η Τζάνις Τζόπλιν δεν ήταν απλώς μια καλλιτέχνης, ήταν ένα σύμβολο επανάστασης, ελευθερίας και αυθεντικότητας που άφησε ανεξίτηλο σημάδι στην ιστορία της μουσικής.

Διαβάστε επίσης: Μαχάτμα Γκάντι: Μαθήματα ζωής από τον σπουδαίο Ινδό ηγέτη

The post Τζάνις Τζόπλιν: Η φωνή της επανάστασης που έσβησε νωρίς appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Γεννήθηκε στις 19 Αυγούστου του 1883 ως Γκαμπριέλ Μπονέρ “Κοκό” Σανέλ στο Σομίρ της Δυτικής Γαλλίας. Ανατράφηκε σε μοναστήρι, όπου διδάχθηκε τις αξίες της απλότητας, της πειθαρχίας και της λειτουργικότητας. Αυτές οι αξίες αποτυπώθηκαν στο έργο της, από το μικρό μαύρο φόρεμα (“little black dress”) μέχρι το εμβληματικό σακάκι Chanel.

Η Σανέλ δεν αρκέστηκε στην κατασκευή όμορφων ενδυμάτων. Ανέτρεψε την κυρίαρχη αισθητική της εποχής, απορρίπτοντας τα βαριά κορσέ και τα περίτεχνα φορέματα που καταπίεζαν τη γυναικεία κίνηση. Έφερε στο προσκήνιο το minimal, τονίζοντας την απλότητα και την ελευθερία. “Η μόδα δεν είναι απλώς θέμα ρούχων. Η μόδα είναι στον αέρα, στον δρόμο, έχει να κάνει με τις ιδέες,” είχε πει.

© Hulton Archive / Getty Images / Ideal Image

Η Κοκό Σανέλ δεν δημιούργησε μόνο ρούχα. Δημιούργησε ένα νέο τρόπο σκέψης. Το 1922 ήταν μια χρονιά ορόσημο, καθώς κυκλοφόρησε το άρωμα Νο. 5, το πρώτο αφαιρετικό άρωμα στην ιστορία, το οποίο αντιπροσώπευε την ιδέα της καθαρότητας και της διαχρονικότητας. Το σακάκι Chanel, με τις καθαρές γραμμές και την άνετη εφαρμογή, έγινε το απόλυτο σύμβολο της διαχρονικής κομψότητας. Η Σανέλ έδωσε στη γυναίκα τη δυνατότητα να εκφράσει τον δυναμισμό και την ανεξαρτησία της μέσω του ντυσίματος.

Η επιρροή της επεκτάθηκε πέρα από τη μόδα. Η ίδια υπήρξε μούσα καλλιτεχνών όπως ο Πικάσο και ο Στραβίνσκι, ενώ έφερε τη μόδα σε διάλογο με την τέχνη και την κουλτούρα. Μέχρι και σήμερα, το όνομά της συμβολίζει την έννοια του “στυλ” σε παγκόσμια κλίμακα.

© Hulton Archive / Getty Images / Ideal Image

Με τον θάνατο της Κοκό Σανέλ, έκλεισε ένα κεφάλαιο αλλά άνοιξε ένας μύθος. Η κληρονομιά της παραμένει ζωντανή, με τον οίκο Chanel να συνεχίζει να εμπνέει και να καθορίζει τις τάσεις της μόδας. Το έργο της αποτελεί έναν φάρο για τη δύναμη της δημιουργικότητας και της ανατροπής.

Σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει, η Κοκό Σανέλ μας διδάσκει ότι η αληθινή καινοτομία προέρχεται από την τόλμη να είμαστε ο εαυτός μας. Αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που μας άφησε.

Διαβάστε επίσης: “Old Money Style”: Η τάση που επαναπροσδιορίζει την ανδρική κομψότητα το 2025

The post Κοκό Σανέλ: Η γυναίκα που επαναπροσδιόρισε την κομψότητα appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Γεννημένη στις 5 Ιανουαρίου 1946, η Νταϊάν Κίτον μεγάλωσε στην Καλιφόρνια, σε ένα περιβάλλον που ενθάρρυνε τη δημιουργικότητα. Το πραγματικό της όνομα είναι Νταϊάν Χολ, αλλά υιοθέτησε το επώνυμο “Κίτον” για να ξεχωρίζει από μια άλλη ηθοποιό με το ίδιο όνομα. Το πάθος της για την τέχνη την οδήγησε στο θεατρικό σανίδι και σύντομα στον κινηματογράφο.

Η μεγάλη της στιγμή ήρθε το 1972 με την ερμηνεία της ως Κέι Άνταμς στην ταινία “Ο Νονός” του Φράνσις Φορντ Κόπολα. Ο ρόλος αυτός την καθιέρωσε στο Χόλιγουντ, ενώ η συνέχεια της τριλογίας την έκανε αναγνωρίσιμη παγκοσμίως.

Η Νταϊάν Κίτον έγινε επίσης μούσα Γούντι Άλεν. Η ερμηνεία της στο “Annie Hall” (1977) της χάρισε το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου και έφερε επανάσταση στον κινηματογράφο, καθώς η ταινία έγινε σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς. Το προσωπικό της στυλ, με τα φαρδιά παντελόνια, τα ανδρόγυνα σακάκια και τα καπέλα, έγινε τάση και εξακολουθεί να αποτελεί σημείο αναφοράς στη μόδα μέχρι σήμερα.

© Getty Images / Ideal Image

Κατα την διάρκεια της καριέρας της η Κίτον δεν περιορίστηκε σε στερεότυπα. Από κωμωδίες όπως το “Something’s Gotta Give” (2003) έως δράματα όπως το “Marvin’s Room” (1996), η ηθοποιός αποδεικνύει τη δεξιοτεχνία της σε κάθε είδος. Παράλληλα, έχει αναπτύξει μια αγάπη για τη φωτογραφία, την αρχιτεκτονική και τη συγγραφή.

Μια ασυμβίβαστη προσωπικότητα

© Getty Images / Ideal Image

Η Νταϊάν Κίτον είναι γνωστή για τον αυθεντικό τρόπο ζωής της. Έχει επιλέξει να μείνει ανύπαντρη και να μεγαλώσει δύο παιδιά ως μονογονέας, στέλνοντας το μήνυμα ότι η ζωή δεν χρειάζεται να ακολουθεί συμβατικές γραμμές. Σε συνεντεύξεις της, μιλά ανοιχτά για την αυτογνωσία, το χρόνο και τη σημασία της αυθεντικότητας.

Στα 79 της χρόνια, η Νταϊάν Κίτον παραμένει ενεργή, λαμπερή και γεμάτη πάθος για τη ζωή. Με πρόσφατες εμφανίσεις σε ταινίες όπως το “Book Club” (2018) και το σίκουελ του το 2023, αποδεικνύει πως η ηλικία είναι απλώς ένας αριθμός.

Χρόνια πολλά, Νταϊάν Κίτον! Είσαι η απόδειξη ότι η αυθεντικότητα δεν ξεθωριάζει ποτέ.

Διαβάστε επίσης: Μαθήματα ζωής από τη γυναίκα που ύμνησε τον έρωτα μέσα από την πένα της

The post Νταϊάν Κίτον: Η ασυμβίβαστη καλλιτέχνης που άλλαξε τον κινηματογράφο appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.