Αρχικά, πάρε λίγο χρόνο και σκέψου αν όντως αυτό που σου ζητάει είναι άδικο ή απλά εσύ το βλέπεις έτσι. Πήγαινε μπροστά στον καθρέπτη, εάν δεν μπορείς να το κάνεις εσωτερικά και αναρωτήσου: «Είναι κάτι που παραβιάζει τους κανόνες ή τις συμφωνίες μας;». Για παράδειγμα, δουλεύεις συχνά Παρασκευή και Σάββατο και αυτό σε κάνει να νιώθεις ότι σε εκμεταλλεύονται; Ή μήπως το αίτημα είναι εκτός της εργασιακής σου εμβέλειας και δεν αφορά εσένα; Αν ναι, τότε αξίζει να το συζητήσεις.

Μην το λες αμέσως. Πάρε βαθιές ανάσες (βοηθάνε για να συγκεντρωθείς). Αν η εργασιακή σας σχέση είναι σε πρώιμο στάδιο, καλύτερα να δείξεις ότι είσαι πρόθυμος. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα βάλεις όρια. Πες κάτι σαν: «Κοίτα, αν και αρχικά μου φαίνεται δύσκολο, μπορώ να βοηθήσω αυτήν την φορά. Αλλά θα ήθελα να το συζητήσουμε και λίγο παραπάνω». Έτσι το βγάζεις από μέσα σου, αφήνεις το περιθώριο στην συζήτηση να συνεχιστεί και να υπάρχει επικοινωνία με τον εργοδότη σου, ενώ παράλληλα δείχνεις επαγγελματισμό.

Κλείσε ένα ραντεβού. Μην το λες στον διάδρομο ή σε email. Κάλεσε τον και πες του: «Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε λίγο πιο χαλαρά; Έχω 1-2 ερωτήσεις σχετικά με το αίτημά σου». Μείνε ήρεμος και συγκεντρωμένος. Το βασικό είναι να εκφράσεις την επιθυμία σου με σεβασμό και ειλικρίνεια, χωρίς να δημιουργήσεις εντύπωση ότι το κάνεις για να προκαλέσεις ή να δημιουργήσεις προβλήματα.

Ακούς προσεκτικά και μοιράζεσαι τις σκέψεις σου. Κάνε ερωτήσεις για να καταλάβεις γιατί σου ζητάει συνεχώς να κάνεις πράγματα που σου φαίνονται περίεργα. Μπορεί να σου εξηγήσει ότι η εταιρεία αντιμετωπίζει δυσκολίες και χρειάζεται από όλους περαιτέρω προσπάθεια. Άκου με προσοχή, γιατί μπορεί εσύ να δεις τώρα κάτι που πριν δεν είχε γίνει ξεκάθαρο και να κατανοήσεις καλύτερα την κατάσταση από τη δική του οπτική.

Πρότεινε λύσεις. Δεν θα σου βγει σε καλό εάν φανεί ότι έχεις μόνο παράπονα. Πες «καταλαβαίνω ότι χρειάζεται να μείνω λίγο παραπάνω, αλλά θα ήταν πιο εύκολο αν μπορούσα να δουλεύω από το σπίτι αυτές τις ώρες». Δεν δεσμεύεσαι ότι θα τα καταφέρεις απόλυτα, αλλά προτείνεις μια λύση που μπορεί να είναι αποδεκτή και για εσένα και για τον εργοδότη σου.

Και αν τελικά δεν καταφέρεις να πάρεις αυτό που θέλεις, μην το πάρεις προσωπικά ή σοβαρά. Μπορείς απλά να εξηγήσεις: «Καταλαβαίνω την άποψή σου, αλλά αυτό είναι κάτι που είναι πολύ σημαντικό για μένα και ήθελα να το γνωρίζεις». Δεν χρειάζεται να το πεις με εχθρική διάθεση και… μούτρα! Με σεβασμό και καλή διάθεση, δείχνεις ότι αξίζεις να σε ακούνε και ότι τα δικά σου ζητήματα έχουν βάρος.

Σε τελική ανάλυση, το να πεις τη γνώμη σου με έξυπνο τρόπο, όχι μόνο σε κάνει να νιώθεις καλύτερα, αλλά και κερδίζεις το σεβασμό του. Και μία μέρα, θα εκτιμήσουν που δεν έμεινες σιωπηλός.

The post Πώς να σταθείς απέναντι στον εργοδότη σου και να βγεις κερδισμένος appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Αυτού του είδους οι σκηνές είναι πολλές φορές καθοριστικές για την ιστορία που προσπαθούν να αφηγηθούν οι σκηνοθέτες και οι σεναριογράφοι, και αυτός είναι ο λόγος που πολλοί από αυτούς επιλέγουν να είναι ρεαλιστικές προκειμένου να προσδώσουν αυθεντικότητα στις ταινίες τους.

Δείτε παρακάτω τις ταινίες όπου διάσημοι αλλά και λιγότερο γνωστοί ηθοποιοί, τόλμησαν να συμμετάσχουν σε πραγματικές σκηνές σεξ για τις ανάγκες των ρόλων τους.

Nymphomaniac

Στην αμφιλεγόμενη ταινία Nymphomaniac (2013) του Δανού σκηνοθέτη Λαρς φον Τρίερ, στην οποία πρωταγωνιστούν οι Σαρλότ Γκανσμπούρ, Στέλαν Σκάρσγκαρντ, Στέισι Μάρτιν, Σάια ΛαΜπέουφ, Κρίστιαν Σλάτερ, Τζέιμι Μπελ, Ούμα Θέρμαν και Γουίλεμ Νταφόε, οι ερωτικές σκηνές – ειδικότερα στο φινάλε – ήταν πραγματικές, ωστόσο δεν τις έκαναν οι ηθοποιοί αλλά κανονικοί πορνοστάρ και stunt doubles.

Love

Μέσα στην ταινία “Love” του Αργεντίνου Γκασπάρ Νοέ ακούγεται η ατάκα ότι κάθε ταινία πρέπει να διαθέτει αίμα, σεξ και δάκρυα, γιατί αυτά είναι εν τέλει τα τρία μοναδικά συστατικά που έχουν σημασία. Το φιλμ είναι μια ερωτική ιστορία σε 3D μεταξύ ενός άνδρα και δύο γυναικών, με άφθονο σεξ, διεισδύσεις, τρίο, μια ατυχή συνεύρεση με μια τρανς και ένα πέος σε γκρο πλαν που εκσπερματώνει προς την κάμερα.

The Idiots

Το όνομα του Λαρς Φον Τρίερ θα ξαναεμφανιστεί σε αυτή τη λίστα, καθώς ο ανατρεπτικός σκηνοθέτης έχει γίνει συχνά το επίκεντρο συζητήσεων εξαιτίας αμφιλεγόμενων επιλογών του. Στο “The Idiots” του 1998, μια ομάδα φίλων αφήνει πίσω της τις αναστολές και συμμετέχει σε ένα όργιο. Το σεξ είναι μια διαδικασία υποκριτικής για τους περισσότερους ηθοποιούς, αλλά υπάρχει μια συγκεκριμένη σκηνή που δείχνει πραγματική συνεύρεση. Είναι γυρισμένη με ηθοποιούς από τη βιομηχανία πορνό.

Καλιγούλας

Ο Καλιγούλας είναι Αμερικανικό-Ιταλική ερωτική – δραματική – ιστορική ταινία του 1979, σε σκηνοθεσία Τίντο Μπρας, με επιπλέον σκηνές γυρισμένες από τον Μπομπ Γκουτσιόνε και τον Τζιανκάρλο Λούι. Το σενάριο έγραψε ο Γκορ Βιντάλ και η ταινία συγχρηματοδοτήθηκε από το περιοδικό Penthouse. Η ταινία κυκλοφόρησε σε αρκετές εκδόσεις, σε πολλές από τις οποίες κόπηκαν οι αληθινές ερωτικές σκηνές, ενώ αντιμετώπισε βαρύτατες κριτικές. Τόσο ο Πήτερ Ο’ Τουλ όσο και ο Μάλκομ Μακ Ντάουελ εξέφρασαν τη μετάνοια τους για τη συμμετοχή τους στην ταινία.

The Brown Bunny

Το The Brown Bunny ήταν μια ανεξάρτητη ταινία η οποία προβλήθηκε στο Φεστιβάλ των Καννών και προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις για την σκηνή με το στοματικό σεξ μεταξύ του Βίνσεντ Γκάλο και της Κλόε Σεβινί. Πολλοί ήταν αυτοί που βρήκαν την σκηνή εξαιρετικά ρεαλιστική, και δεν είχαν άδικο, καθώς η Σεβινί παραδέχτηκε ότι ήταν πραγματική. Μπορεί να προκάλεσε ντόρο, ωστόσο είναι η χαμηλότερα βαθμολογημένη ταινία όλων των εποχών στις Κάννες.

Αντίχριστος

Ακόμα μια ταινία από τον ταλαντούχο σκηνοθέτη Λαρς φον Τρίερ, η οποία αν και σόκαρε τις Κάννες, για τους περισσότερους ήταν αριστουργηματική. Ήταν αρκετά τολμηρή, σε σημείο που ορισμένοι την αποκάλεσαν πορνό, ωστόσο ο ίδιος ο σκηνοθέτης ανέφερε, “Δεν έκανα πορνό. Μπορεί η ταινία μου να προκαλεί, αλλά αυτό δεν είναι πορνό. Κάνω ταινίες που να έχουν αντίκτυπο στα συναισθήματα του θεατή”. Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Γουίλεμ Νταφόε και Σαρλότ Γκενσμπούργκ, με τις ερωτικές σκηνές να είναι άκρως αληθινές, αν και λέγεται ότι χρησιμοποίησαν αντικαταστάτες ηθοποιούς.

Don’t Look Now

Το Don’t Look Now υπήρξε μια εξαιρετικά πρωτοποριακή προσπάθεια για την εποχή της, ασκώντας μεγάλη επιρροή σε μεταγενέστερους σκηνοθέτες και φιλμ. Η περιβόητη και μακροσκελής σκηνή της σεξουαλικής συνεύρεσης μεταξύ της Τζούλι Κρίστι και του Ντόναλντ Σάδερλαντ, γεμάτη ζωντάνια, πάθος και ρεαλισμό, σόκαρε κριτικούς και κοινό της εποχής. Άλλοι λένε ότι ήταν αληθινή, ενώ άλλοι όχι, αλλά κανείς ποτέ δεν θα μάθει την αλήθεια.

Intimacy

Το Intimacy είναι μία βρετανική ταινία του 2001 με θέμα έναν άνδρα που ερωτεύεται τη γυναίκα με την οποία συναντώνται κάθε Τετάρτη μόνο για σεξ – στη συνέχεια συνειδητοποιεί ότι είναι παντρεμένη και δεν σχεδιάζει να αφήσει το σύζυγο της. Από τα πρώτα μόλις λεπτά, η ταινία σοκάρει με σκηνές που δεν αφήνουν αμφιβολία για το αν είναι προσποιητές ή αληθινές. Αν και κέρδισε το βραβείο της καλύτερης ταινίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, οι κριτικές που έλαβε ήταν μέτριες.

Lie with Me

Το Lie with Me είναι ένα δράμα του 2005, όπου μια σέξι και προκλητική γυναίκα προσπαθεί να καλύψει τις συναισθηματικές της ανάγκες μέσα από περιστασιακό σεξ. Σ’ αυτή της την αναζήτηση δεν έχει κανένα φραγμό. Μια νύχτα συναντά τον Ντέιβιντ. Τον ερωτεύεται με την πρώτη ματιά και πιστεύει ότι κι εκείνος θα την αγαπήσει το ίδιο. Όμως, ο Ντέιβιντ είναι απόμακρος, απορροφημένος στα δικά του προβλήματα, δεν ενδιαφέρεται για τίποτα περισσότερο καθώς πιστεύει ότι ξέρει τα κορίτσια του είδους της. Οι ερωτικές σκηνές μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών ήταν αληθινές.

In the Realm of the Senses

Μια Γαλλο-ιαπωνική καλλιτεχνική ταινία του 1976 που γράφτηκε και σκηνοθετήθηκε από τον Ναγκίσα Οσίμα. Έχει να κάνει με την πραγματική ιστορία της γκέισας Σάντα Άμπε, η οποία έγινε γνωστή επειδή σκότωσε τον εραστή της και μετά του έκοψε το πέος και τους όρχεις. Οι αληθινές σκηνές σεξ ήταν τόσο ακραίες που θεωρήθηκαν ακατάλληλες και η ταινία απαγορεύτηκε αρχικά στην πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης του 1976, αλλά αργότερα προβλήθηκε χωρίς περικοπή.

Διαβάστε επίσης: Οι πιο σέξι σκηνές που έχουμε δει ποτέ σε ταινίες (vid)

The post 10 ταινίες που τάραξαν κοινό και κριτικούς appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Αν λοιπόν κάποιος τολμούσε να του φτιάξει ένα κινηματογραφικό πρόγραμμα, θα έπρεπε να περιέχει βρώμικα μοτέλ, άδεια πορτοφόλια, ψεύτικες υποσχέσεις, μεθύσια που δεν έχουν κάθαρση, και ήρωες που ποτέ δεν κερδίζουν. Γιατί αυτή ήταν η αλήθεια για εκείνον. Όχι το Χόλιγουντ, αλλά η πίσω αυλή του.

Ορίστε δέκα ταινίες που, αν δεν τις έβλεπε, σίγουρα θα ήθελε να τις έχει γράψει.

Midnight Cowboy (1969)

Δύο τύποι στο βυθό της Νέας Υόρκης – ένας που ονειρεύεται να γίνει αρσενική πόρνη και ένας άρρωστος κακομοίρης που δεν έχει κανέναν. Κανείς δεν σώζεται. Και αυτό είναι το μεγαλείο της ταινίας.

Barfly (1987)

Ο Μπουκόφσκι έγραψε το σενάριο. Ο Μίκι Ρουρκ υποδύθηκε τον Χένρι Τσινάσκι, το alter ego του. Ό,τι πιο κοντά στο πορτρέτο του ίδιου του Μπουκόφσκι. Μπύρα, μπουνιές, γυναίκες, αηδία και λογοτεχνία – με αυτή τη σειρά.

Requiem for a Dream (2000)

Δεν είναι απλώς ταινία για τα ναρκωτικά. Είναι ταινία για το πώς το Αμερικανικό Όνειρο σαπίζει τα πάντα. Μητέρα, γιος, φίλοι – όλοι ευελπιστούν για κάτι που δεν θα έρθει ποτέ.

Leaving Las Vegas (1995)

Ο Νίκολας Κέιτζ πίνει για να πεθάνει, όχι για να ξεχάσει. Κι όμως, σε αυτό το ταξίδι προς τον πάτο, υπάρχει κάτι σχεδόν τρυφερό. Μια πόρνη, ένα δωμάτιο ξενοδοχείου και μια συνεννόηση χωρίς λέξεις.

Taxi Driver (1976)

Ο Τράβις Μπικλ είναι ο άνθρωπος που μένει μόνος, που βλέπει τη βρωμιά παντού και δεν ξέρει πώς να τη διαχειριστεί. Ένα πορτρέτο της αστικής παράνοιας. Ο Μπουκόφσκι θα έλεγε απλά: “Ναι, αυτός είμαι κι εγώ όταν ξεμένω από γράμματα και ουίσκι.”

The Last Picture Show (1971)

Μια μικρή πόλη που αργοπεθαίνει. Σινεμά που κλείνει, έρωτες που ξεθωριάζουν, ζωή που δεν κάνει τον κόπο να σου εξηγήσει τίποτα. Ό,τι πρέπει για μια Τετάρτη βράδυ με βροχή.

Drugstore Cowboy (1989)

Περίπτωση παραβατικότητας χωρίς ρομαντισμό. Χρήστες, διαρρήξεις, δρόμοι και φυγή. Ο ήρωας παλεύει να μείνει καθαρός, αλλά η ζωή του είναι πιο εθιστική από κάθε ουσία.

Paris, Texas (1984)

Ένας άντρας επιστρέφει από το τίποτα. Δεν φωνάζει, δεν εξηγεί. Κουβαλάει τη σκόνη της Αμερικής στα παπούτσια του. Δεν υπάρχει συγχώρεση, μόνο παραδοχή.

Buffalo ‘66 (1998)

Άνθρωποι που δεν ξέρουν να αγαπήσουν και προσποιούνται πως το κάνουν. Κάθε σκηνή είναι ένας κόμπος στο στομάχι. Η αγωνία του να προσπαθείς να είσαι “φυσιολογικός” σε έναν κόσμο που δεν είναι.

American Honey (2016)

Χίπικη νεολαία, περιοδείες πώλησης περιοδικών, ατελείωτοι δρόμοι, σκουριασμένα οχήματα και η σιωπηλή ελπίδα ότι κάτι καλύτερο ίσως περιμένει μετά την επόμενη διασταύρωση. Σαν ποίημα γραμμένο σε χαρτοπετσέτα βενζινάδικου.

By Ιωάννα Γιαννιώτη

Διαβάστε επίσης: 10 ταινίες όπου οι άνθρωποι παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους

The post Όταν ο Μπουκόφσκι πατάει “play”: Η Αμερική στην πιο βρώμικη εκδοχή της appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Το δραματοποιημένο αυτό γεγονός διήρκεσε σχεδόν μία ώρα και στηρίχθηκε σε μια έξυπνα σχεδιασμένη “ζωντανή” μετάδοση, που ξεκινούσε ως έκτακτη είδηση. Με τη ρεαλιστική μετάδοση καταστροφικών περιγραφών, ακούγονταν δήθεν συνεντεύξεις με δήθεν επιστήμονες και μαρτυρίες, ενώ επικρατούσε πανικός με ήχους από πυροβολισμούς και κραυγές. Ο Γουέλς εφάρμοσε όλη του την τέχνη στην παραγωγή, χρησιμοποιώντας το ραδιόφωνο για να συνδυάσει την τέχνη της μυθοπλασίας με την αμεσότητα της ενημέρωσης, που αποδείχθηκε παραπάνω από πειστική.

Το επόμενο πρωί οι New York Times με πρωτοσέλιδο δημοσίευμα τους αναφέρουν ότι “ένα τεράστιο κύμα μαζικής υστερίας κατακυρίευσε χιλιάδες ακροατές του ραδιοφώνου… κάνοντάς τους να πιστέψουν ότι ξεκίνησε μία διαπλανητική διαμάχη με την εισβολή των Αρειανών να σπέρνει τον θάνατο και την καταστροφή στο Νιου Τζέρσεϊ και τη Νέα Υόρκη”.

Αν και σήμερα είναι γνωστό ότι το συμβάν αυτό δεν προκάλεσε τόσο μαζικό πανικό όσο πίστευαν πολλοί για χρόνια, οι αντιδράσεις ήταν αληθινές και είχαν σημαντικό αντίκτυπο στον δημόσιο διάλογο. Τα ΜΜΕ διόγκωσαν την ιστορία, χρησιμοποιώντας την ως παράδειγμα για τους κινδύνους της παραπληροφόρησης και της δύναμης των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Ήταν η στιγμή που οι Αμερικανοί αντιλήφθηκαν για πρώτη φορά το πόσο εύκολα μπορούν να χειραγωγηθούν από τον φόβο και το άγνωστο.

Το “σκάνδαλο” που προκάλεσε η ραδιοφωνική εκπομπή καθιέρωσε τον Όρσον Γουέλς ως λαμπρή ιδιοφυΐα της εποχής του, ενώ έγινε αντικείμενο μελέτης για τα μέσα και την επικοινωνία μέχρι σήμερα. Μέσα από αυτήν την εμπειρία, αναδείχθηκε η δύναμη της πληροφορίας, αφήνοντας ένα μνημειώδες αποτύπωμα στη σύγχρονη δημοσιογραφία και τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την αλήθεια.

Διαβάστε επίσης: John Wick: Πως έγινε αποδεκτός ο θάνατος του κουταβιού από το στούντιο

The post Η ραδιοφωνική φάρσα που τρόμαξε την Αμερική! appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Ας ρίξουμε μια ματιά στα καλύτερα τηλεοπτικά πολιτικά δράματα που ασχολούνται με τη μάχη για την εξουσία, το παρασκήνιο των εκλογών και τις προκλήσεις της ηγεσίας.

House of Cards

Αν υπάρχει μια σειρά που πραγματικά κατέγραψε τη δύναμη, την ίντριγκα και τις σκοτεινές διαδρομές που ακολουθούνται για την εξουσία, είναι το “House of Cards”. Με πρωταγωνιστή τον αδίστακτο Φρανκ Άντεργουντ, η σειρά μας δείχνει πώς οι πολιτικές φιλοδοξίες μπορούν να διαβρώσουν την ηθική ενός ανθρώπου και να τον οδηγήσουν σε ακραίες πράξεις. Το “House of Cards” αποτελεί έναν καθρέφτη της πολιτικής σκηνής, αποκαλύπτοντας πως οι αποφάσεις που βλέπουμε δημόσια είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου.

The West Wing

Μια από τις πιο εμβληματικές σειρές όλων των εποχών, το “The West Wing” ακολουθεί την καθημερινότητα στον Λευκό Οίκο. Ενώ εστιάζει κυρίως στους ανθρώπους που βρίσκονται πίσω από τον πρόεδρο των ΗΠΑ, προσφέρει μια ανθρώπινη και συναισθηματική ματιά στη μάχη για τη διατήρηση της εξουσίας. Οι χαρακτήρες αντιμετωπίζουν τις πιέσεις της πολιτικής, τις ηθικές τους αξίες και την ευθύνη απέναντι στον λαό.

Borgen

Αυτή η δανέζικη πολιτική σειρά επικεντρώνεται στη ζωή της Μπριγκίτε Νούμπορ, η οποία γίνεται η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της Δανίας. Μέσα από το “Borgen”, βλέπουμε πώς μια ιδεαλίστρια ηγέτιδα προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στις προσωπικές και τις επαγγελματικές της υποχρεώσεις, ενώ παλεύει να κρατήσει τον έλεγχο της εξουσίας σε ένα πολύπλοκο πολιτικό σκηνικό. Το “Borgen” προσφέρει μια πιο “ήσυχη”, αλλά βαθιά ανάλυση του πολιτικού κόσμου, εστιάζοντας στον ανθρώπινο παράγοντα και στις επιπτώσεις της εξουσίας στην προσωπική ζωή.

Scandal

Το “Scandal” μας εισάγει στον κόσμο της Ολίβια Πόουπ, μιας ειδικής συμβούλου που βοηθά στην επίλυση πολιτικών σκανδάλων. Με το πολιτικό δράμα και τις προσωπικές ίντριγκες να αποτελούν την καθημερινότητά της, η σειρά εξερευνά την επιρροή της εξουσίας και τη σημασία της δημόσιας εικόνας. Πολλές φορές η πολιτική και η διαχείριση κρίσεων εμφανίζονται ως ένα παιχνίδι στρατηγικής, όπου η αλήθεια και η δικαιοσύνη είναι μάλλον σχετικές έννοιες.

Veep

Σε μια πιο κωμική προσέγγιση της πολιτικής, το “Veep” ακολουθεί την Σελίνα Μέιερ, πρώην αντιπρόεδρο και μετέπειτα πρόεδρο των ΗΠΑ, στην ασταμάτητη προσπάθειά της να εδραιωθεί στην εξουσία. Η σειρά προσφέρει έναν σατιρικό σχολιασμό της πολιτικής σκηνής, γεμάτο από εξωφρενικά γεγονότα και κυνικά σχόλια για την πραγματικότητα της διακυβέρνησης. Μέσα από την κωμωδία, όμως, αναδύονται σοβαρές αλήθειες για την πολιτική φιλοδοξία και την έλλειψη ηθικής στην επιδίωξη της εξουσίας.

The Crown

Παρόλο που το “The Crown” εστιάζει περισσότερο στη βρετανική μοναρχία, οι πολιτικές ίντριγκες και οι μάχες για εξουσία βρίσκονται στο επίκεντρο πολλών επεισοδίων. Η σειρά δείχνει πώς οι αποφάσεις της Βασίλισσας Ελισάβετ επηρεάζουν το πολιτικό σκηνικό του Ηνωμένου Βασιλείου, ενώ οι πρωθυπουργοί και οι πολιτικοί ηγέτες διαχειρίζονται τα δικά τους συμφέροντα και φιλοδοξίες.

Designated Survivor

Η σειρά “Designated Survivor” εστιάζει σε έναν χαμηλόβαθμο πολιτικό, τον Τομ Κίρκμαν, που αναλαμβάνει την προεδρία των ΗΠΑ μετά από μια καταστροφή που εξοντώνει σχεδόν όλη την ηγεσία της χώρας. Μέσα από την πορεία του, βλέπουμε την προσπάθεια ενός ανθρώπου να διατηρήσει την εξουσία και να διοικήσει, ενώ ταυτόχρονα αντιμετωπίζει απειλές από κάθε πλευρά. Η σειρά παρουσιάζει με ένταση το πώς μια ξαφνική αλλαγή στην εξουσία μπορεί να φέρει το χάος.

Διαβάστε επίσης: Η τέχνη του να μιλάς πολύ και να μην λες τίποτα: Ποιοι τη χρησιμοποιούν

The post 7 τηλεοπτικά πολιτικά δράματα που αξίζει να παρακολουθήσετε appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Σίγουρα είναι δύσκολο να δημιουργήσει κανείς μια μικρή λίστα με ταινίες που έχουν αποτυπωθεί τόσο έντονα στο μυαλό και την κουλτούρα μας, για τις οποίες θα συνεχίσουμε να μιλάμε πολλά χρόνια ακόμα, ωστόσο δεν είναι ακατόρθωτο. Παρακάτω λοιπόν, σας παρουσιάζουμε 20 ταινίες που είναι η πεμπτουσία της αρρενωπότητας και κάθε άντρας έχει ή πρέπει να παρακολουθήσει μια φορά στην ζωή του.

Οργισμένο Είδωλο

Το “Οργισμένο Είδωλο” είναι μια από τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας του ’80. Το δίδυμο Σκορτσέζε – Ντε Νίρο ήταν ένας εξαιρετικός συνδυασμός και κατάφεραν με μοναδικό τρόπο να απεικονίσουν την ζωή του Τζέικ ΛαΜότα, ενός πυγμάχου μεσαίων βαρών που με την αυτοκαταστροφική συμπεριφορά, την υπέρμετρη οργή, τη σεξουαλική ζήλεια και τη ζωώδη του όρεξη κατέστρεψε τη σχέση του με τη σύζυγο του και αποξενώθηκε από την οικογένειά του. Με την πάροδο των χρόνων η ταινία απέκτησε θρυλική υπόσταση και θεωρείται μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.

Επαναστάτης χωρίς αιτία

Ο Τζέιμς Ντιν υποδύεται έναν έφηβο, που είναι καινούργιος σε μια μικρή πόλη και υπακούει τους γονείς του, ωστόσο ερωτεύεται την πιο δημοφιλή κοπέλα του σχολείου και έρχεται σε σύγκρουση με τους νταήδες της τάξης του. Η ταινία είναι ένα κειμήλιο της μεταπολεμικής απελευθέρωσης μιας γενιάς που λαχταρούσε να αποδεσμευτεί από τα τραύματα και τα συντρίμμια και να γλεντήσει τον θυμό με ρυθμό. Μέσα από την ιστορία του πρωταγωνιστή, ο σκηνοθέτης αποπειράται να παρουσιάσει την ηθική παρακμή της αμερικανικής νεολαίας, την αποξένωση μεταξύ των ανθρώπων και το χάσμα των γενεών.

Νονός

Ο Νονός θεωρείται μία από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών και όχι άδικα. Βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του Μάριο Πούτζο και την σκηνοθέτησε ο Φράνσις Φορντ Κόπολα. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει την εξαιρετική ερμηνεία του Μάρλον Μπράντο και φυσικά την ατάκα “I’m going to make him an offer he can’t refuse” (Θα του κάνω μια προσφορά την οποία δεν θα μπορεί να αρνηθεί), η οποία ψηφίστηκε ως η δεύτερη πιο αξιομνημόνευτη φράση στην ιστορία του κινηματογράφου.

Bullitt

Πολλοί ήταν οι ηθοποιοί που συνδέθηκαν με τα αυτοκίνητα που οδηγούσαν στις ταινίες τους, αλλά ποτέ ένας ηθοποιός δεν ταυτίστηκε τόσο απόλυτα με το αυτοκίνητο του, όπως ο Στιβ ΜακΚουίν με τη Mustang στη θρυλική ταινία “Bullitt”, στην οποία υποδυόταν τον αστυνομικό Frank Bullitt που αναλαμβάνει την προστασία ενός μάρτυρα σε δίκη κατά της Μαφίας, αλλά εκτελεστές εισβάλλουν στην κρυψώνα τους.

Dr. No

Η κινηματογραφική James Bond ταινία “Dr. No” που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1962, σκηνοθετήθηκε από τον Τέρενς Γιανγκ και είχε ως πρωταγωνιστή τον Σον Κόνερι. Ανεξάρτητα από την όποια καλλιτεχνική της αξία, η ταινία κατέχει μια θέση στην ιστορία του κινηματογράφου ως η πρώτη χρονικά της μακρότερης σειράς ταινιών στην ιστορία, αυτή των ταινιών James Bond. Βασίζεται στο μυθιστόρημα του Ίαν Φλέμινγκ και θεωρείται ένα αριστούργημα της 7ης τέχνης.

The Big Lebowski

Ο Jeff “The Dude” Lebowski (Τζεφ Μπρίτζες), δέχεται την επίσκεψη δυο μπράβων. Αφού κατουράνε μέχρι και στο χαλί του διαπιστώνουν ότι κοπανάγανε λάθος Lebowski και αποχωρούν. Ο Dude, τύπος αραχτός από άποψη και ο φίλος του Walter, βετεράνος του Βιετνάμ και… Εβραίος από άποψη, αποφασίζουν να μη το αφήσουν να περάσει έτσι. Πρόκειται για μια cult ταινία, την οποία χαρακτηρίζουν οι διάλογοι της, η στάση ζωής των ηρώων της, η μουσική της και οι σκηνές των ονείρων του Dude.

Ο Ταλαντούχος Κύριος Ρίπλεϊ

Ο Ματ Ντέιμον υποδύεται με μεγάλη επιτυχία τον Τομ Ρίπλεϊ στην ταινία “Ο Ταλαντούχος Κύριος Ρίπλεϊ”, η οποία βασίστηκε στο ομότιτλο μυθιστόρημα της Πατρίσια Χάισμιθ. Το υπόλοιπο καστ απαρτίζουν οι Γκουίνεθ Πάλτροου, Τζουντ Λο, Κέιτ Μπλάνσετ και Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, ενώ την σκηνοθεσία ανέλαβε ο Άντονι Μινγκέλα, Η ταινία έλαβε εξαιρετικά σχόλια από τους κριτικούς, ενώ έγινε και μεγάλη εισπρακτική επιτυχία. Έλαβε πέντε υποψηφιότητες για Όσκαρ, μεταξύ των οποίων Διασκευασμένου Σεναρίου και Β’ Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του Τζουντ Λο.

Υπόθεση Τόμας Κράουν

Ένας νέος, όμορφος, εκατομμυριούχος και εκκεντρικός άνδρας, κάνει την τέλεια ληστεία και ξέρει ότι κανείς δεν είναι τόσο έξυπνος για να τον ανακαλύψει. Μια νέα, όμορφη, σέξι και με ακαταμάχητο στυλ γυναίκα, ξεκινά ένα παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι, με τον άνθρωπο που θεωρεί εγκέφαλο της ληστείας. Ο Στιβ ΜακΚουίν στα καλύτερα του!

Σημαδεμένος

Το επικό γκανγκστερικό φιλμ του Μπράιαν Ντε Πάλμα δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο. Ο Αλ Πατσίνο έδωσε μια από τις πιο αξιομνημόνευτες ερμηνείες του ως ο “βασιλιάς της κοκαΐνης” Τόνι Μοντάνα και συγκλόνισε τα ακροατήρια και τους κριτικούς εκείνη την εποχή λόγω της έντονης βίας και της χρήσης ναρκωτικών.

Τελευταία έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ

Στην ταινία περιγράφεται η ιστορία του Άντι Ντιφρένς, ενός τραπεζίτη, ο οποίος μένει στην κρατική φυλακή Shawshank για σχεδόν δύο δεκαετίες κατηγορούμενος άδικα για το φόνο της γυναίκας του και του εραστή της. Εκεί αναπτύσσει φιλία με ένα συγκρατούμενο με το όνομα Έλις Ρέντινγκ και ανακαλύπτουν τη δύναμη της φιλίας ώσπου φτάνουν και οι δύο στη λύτρωση.

American Beauty

O Λέστερ, ευκατάστατος οικογενειάρχης των προαστίων, συνειδητοποιεί βαθμιαία την αβάσταχτη κενότητα της υλιστικής του καθημερινότητας. H υπαρξιακή του κρίση θα πάρει σοβαρές διαστάσεις από τη στιγμή που αρχίζει να έλκεται από μια συμμαθήτρια της κόρης του και να συμπεριφέρεται εντελώς αντικοινωνικά. Η ταινία πραγματεύεται μία “επίθεση” στην παραδοσιακή εκδοχή του “αμερικανικού ονείρου” και στους εκπροσώπους του, που κατέληξαν υπέρμαχοι όλων όσων κάποτε αμφισβητούσαν.

Fight Club

Το “Fight Club” είναι ταινία του 1999 σε σκηνοθεσία του Ντέιβιντ Φίντσερ, με πρωταγωνιστές τους Μπραντ Πιτ, Έντουαρντ Νόρτον και Έλενα Μπόναμ Κάρτερ. Ο Νόρτον παίζει έναν ανώνυμο πρωταγωνιστή, που είναι δυσαρεστημένος με τη δουλειά γραφείου που κάνει. Οργανώνει ένα κλαμπ πάλης (“fight club”) με έναν κατασκευαστή σαπουνιών, τον Τάιλερ Ντέρντεν, τον οποίο υποδύεται ο Μπραντ Πιτ. Στο κλαμπ τους συμμετέχουν κι άλλοι άντρες που θέλουν να παλέψουν για λόγους αναψυχής. Ο αφηγητής εμπλέκεται σε μια σχέση με τον Ντέρντεν και μία παράξενη γυναίκα, τη Μάρλα Σίνγκερ, την οποία παίζει η Μπόναμ Κάρτερ.

Οι Αδιάφθοροι

Ο Αλ Καπόνε είναι ένας από τους πιο γνωστούς εγκληματίες όλων των εποχών. Φανταστείτε τώρα ότι είστε το πρόσωπο που έχει την εντολή να τον φέρει ενώπιον της δικαιοσύνης. Αυτό ακριβώς έκαναν ο πράκτορας Έλιοτ Νες και οι συνεργάτες του, με την ταινία του Μπράιαν Ντε Πάλμα να αφηγείται τα αληθινά γεγονότα που συνέβησαν στο Σικάγο την εποχή της ποτοαπαγόρευσης και την προσπάθεια που έγινε για να οδηγηθεί ο διαβόητος κακοποιός στην φυλακή.

Τα Καλά Παιδιά

Ο Μάρτιν Σκορσέζε σκηνοθετεί με εκπληκτική μαεστρία την αληθινή ιστορία του Χένρι Χιλ, ενός “ Πάντα ήθελα να γίνω γκανγκστερικά” τύπου καθώς ανεβαίνει στην ιεραρχία στους κύκλους του υποκόσμου, ο οποίος τελικά έγινε πληροφοριοδότης του FBI. Τα Καλά Παιδιά είναι μια από τις καλύτερες ταινίες μαφίας, στημένη από τον ιδανικό σκηνοθέτη γι` αυτή τη δουλειά.

Full Metal Jacket

Το Full Metal Jacket είναι μια από τι συγκλονιστικότερες πολεμικές ταινίες όλων των εποχών, και αποτελεί ένα από τα αριστουργήματα που μας άφησε ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ, ο οποίος μας καταθέτει την προσωπική του ματιά για την ματαιότητα του πολέμου του Βιετνάμ, αλλά και την σκληρή εκπαίδευση που λάμβαναν τα νεαρά αγόρια που είχαν καταταχθεί στον στρατό για να πολεμήσουν. Οι βετεράνοι του πολέμου στο Βιετνάμ που παρακολούθησαν την ταινία, δήλωσαν ότι ήταν η πιο ρεαλιστική απεικόνιση που είχαν δει ποτέ.

Αποκάλυψη Τώρα

Το 1976, ο Φράνσις Φορντ Κόπολα γυρίζει στις Φιλιππίνες, το «Αποκάλυψη Τώρα», την ταινία που έμελλε να αποτελέσει σταθμό στην ιστορία του κινηματογράφου. Η ταινία διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ και ακολουθεί τον κεντρικό χαρακτήρα, τον λοχαγό Μπέντζαμιν Λ. Γουίλαρντ (Μάρτιν Σιν), σε μια μυστική αποστολή για να δολοφονήσει τον αποστάτη και θεωρούμενο παράφρονα συνταγματάρχη Γουόλτερ Ε. Κουρτζ (Μάρλον Μπράντο). Έχουν περάσει 40 χρόνια από την κυκλοφορία της ταινίας, ωστόσο, δεν είναι τυχαίο ότι εξακολουθεί να γοητεύει τα ακροατήρια.

Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει

Η ταινία ακολουθεί τον αξιωματικό αστυνομίας της Νέας Υόρκης Τζον Μακλέιν καθώς τα βάζει με μια ομάδα εξαιρετικά οργανωμένων εγκληματιών με επικεφαλής τον Χανς Γκρούμπερ, οι οποίοι εκτελούν μια ληστεία υπό το πρόσχημα τρομοκρατικής επίθεσης και κρατούν ομήρους, συμπεριλαμβανομένης και της συζύγου του Μακλέιν, για να αποτρέψουν την αστυνομία από το να τους σταματήσουν. Πρωταγωνιστούν οι Μπρους Γουίλις, Άλαν Ρίκμαν, Αλεξάντερ Γκοντούνοβ και Μπόνι Μπεντίλια.

Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος

Ο “Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος” είναι ένα ιταλικό Σπαγκέτι Γουέστερν παραγωγής 1966, σκηνοθετημένο από τον Σέρτζιο Λεόνε, με πρωταγωνιστές τον Κλιντ Ίστγουντ, τον Λι Βαν Κλιφ και τον Ίλαϊ Γουάλακ στους αντίστοιχους ρόλους. Το σενάριο γράφτηκε από τους Έιτζ & Σκαρπέλι, Λουτσιάνο Βιντσεντζόνι και τον Λεόνε, και περιστρέφεται γύρω από τρεις τυχοδιώκτες πιστολέρο που αναζητούν ένα σεντούκι χρυσού της Συνομοσπονδίας, μέσα στο χάος της βίας των μαχών του Εμφύλιου πολέμου και τα στρατόπεδα αιχμαλώτων.

Rocky

Η ιστορία εστιάζει στη ζωή του Ρόκυ Μπαλμπόα, ενός ερασιτέχνη πυγμάχου που ζει σε μια φτωχογειτονιά και βιοπορίζεται εισπράττοντας οφειλές για λογαριασμό του τοπικού “τοκογλύφου” Γκάτσο ενώ παλεύει σε μια τοπική λέσχη όπου βγάζει και εκεί ένα μικρό μερίδιο. Μια μέρα πριν την Ημέρα των Ευχαριστιών, ο Απόλο Κριντ σκέφτηκε να δώσει μια ευκαιρία σε έναν ερασιτέχνη πυγμάχο, ο οποίος τυχαίνει να είναι ο Ρόκυ. Ο βετεράνος πυγμάχος και νυν προπονητής Μίκι Γκόλντμιλ, αναλαμβάνει την καριέρα του Ιταλοαμερικανού. Του αναθέτει να κάνει σκληρή γυμναστική και αναπτερώνει τη δύναμη της θέλησής του.

Δύο Καπνισμένες Κάννες

Μια από τις καλύτερες underground κωμωδίες εγκλήματος του Γκάι Ρίτσι, στην οποία ο Τζέισον Στέιθαμ έκανε την πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση. Οι “Δυο Καπνισμένες Κάννες” είναι ίσως η αρτιότερη ταινία του Ρίτσι μέχρι στιγμής, δεδομένου ότι έχει στο ενεργητικό του την “Αρπαχτή” και την σειρά ταινιών “Σέρλοκ Χολμς”.

Διαβάστε επίσης: 30 κανόνες που πρέπει να ακολουθεί κάθε άντρας που θέλει να λέγεται gentleman

The post 20 κινηματογραφικά διαμάντια που αντέχουν στον χρόνο appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Μέχρι πριν λίγα χρόνια, το πιο “τρομακτικό” πράγμα που βλέπαμε τέλη Οκτώβρη ήταν ο λογαριασμός της ΔΕΗ. Τώρα, κάθε καφέ έχει fake ιστούς αράχνης και κάθε influencer αναρωτιέται αν θα ντυθεί “sexy witch” ή “undead Barbie”. Γιατί όχι; Το horror είναι το νέο glam – και το filter κάνει θαύματα.

Κι αν ρωτήσεις γιατί το γιορτάζουμε, θα πάρεις την πιο τίμια απάντηση: “Ε, γιατί όχι;”
Δεν ξέρουμε ακριβώς τι είναι, αλλά “είναι ωραίο για φωτογραφίες”. Και σε μια εποχή που όλα μετριούνται σε stories, δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω. Το νόημα χάνεται, αλλά το engagement μένει.

Βέβαια, αν το καλοσκεφτείς, πάντα μας άρεσαν οι μεταμφιέσεις. Από τα αποκριάτικα του Μοσχάτου μέχρι τις μάσκες του LinkedIn, είμαστε ειδικοί στο να παίζουμε ρόλους. Το Halloween απλώς μας έδωσε άλλη μια αφορμή να το κάνουμε με στυλ. Και με eyeliner.

Κι έτσι, κάθε Οκτώβρη, το timeline μας γεμίζει με “boo-tiful” selfies, ψεύτικα φαντάσματα και μια Ελλάδα που νομίζει ότι βρίσκεται στη Νέα Ορλεάνη. Δεν είναι κακό. Είναι αστείο, λίγο θλιβερό, αλλά κυρίως αποκαλυπτικό: θα ντυθούμε τέρατα για μια νύχτα, ενώ μερικές φορές τα κουβαλάμε όλη τη χρονιά.

Οπότε, ναι —-είχαμε και στο χωριό μας Halloween.
Απλώς τότε το λέγαμε αλλιώς: “Σάββατο βράδυ στην επαρχία.”

The post Είχατε και στο χωριό σας Halloween; appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Γιατί η ζωή, πράγματι, είναι σύντομη. Και δεν μας χαρίζεται – μας δίνεται για λίγο, κι έπειτα φεύγει. Δεν είναι για να τη σέρνουμε, αλλά για να τη ζούμε. Όχι για να τη φοβόμαστε, αλλά για να την τιμούμε. Όχι για να τη γεμίζουμε με μιζέρια, αλλά για να την γεμίζουμε με νόημα.

Τι σημαίνει στ’ αλήθεια αυτός ο στίχος; Σημαίνει ότι η ζωή – όπως και να την μετρήσεις – είναι πεπερασμένη. Και όχι μόνο σε διάρκεια, αλλά και σε στιγμές που μας αλλάζουν, σε σχέσεις που μας διαμορφώνουν, σε αγάπες που δεν ξανάρχονται. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να τη σπαταλάμε σε θλίψη που δεν οδηγεί πουθενά, σε τοξικότητα, σε συμβιβασμούς χωρίς αντίκρισμα.

Όσο κι αν ακούγεται απλό, το να ζεις ευτυχισμένα είναι μια θαρραλέα πράξη.

Ο στίχος δεν είναι απλώς μότο. Είναι πρόταση δράσης. Και κάθε άνθρωπος μπορεί να κάνει μικρές ή μεγάλες κινήσεις, με βάση τις δικές του δυνατότητες. Ορίστε μερικές σκέψεις:

Μην αναβάλλεις την ευτυχία σου

Αν περιμένεις “να ηρεμήσουν τα πράγματα”, “να έρθει η κατάλληλη στιγμή” ή “να αλλάξει ο άλλος”, ίσως περιμένεις για πάντα. Ξεκίνα από ό,τι περνά από το χέρι σου σήμερα, όχι αύριο.

Διώξε ό,τι σε βαραίνει

Από ρούχα που δεν φοράς μέχρι ανθρώπους που σε ρουφούν. Η ζωή χωρίς βάρος είναι πιο ανάλαφρη, πιο ζωντανή. Και η θλίψη, συχνά, ζει στα υπόγεια των πραγμάτων που δεν λέμε και δεν διώχνουμε.

Επέλεξε συνειδητά χαρές

Μπορεί να μην μπορούμε να ελέγξουμε τα πάντα, αλλά μπορούμε να καλλιεργήσουμε την ικανότητα να βρίσκουμε χαρά. Μια βόλτα χωρίς κινητό, ένα τραγούδι που αγαπάς, μια αγκαλιά, ένας καφές με κάποιον που σου κάνει καλό.

Μίλα και ζήτα βοήθεια όταν τη χρειάζεσαι

Η θλίψη πολλές φορές βαθαίνει όταν την κουβαλάς σιωπηλά. Μίλα. Σε φίλο, ειδικό, ημερολόγιο. Το βάρος που μοιράζεται, μειώνεται. Και αυτό που ακούγεται, φωτίζεται.

Δούλεψε για μια ζωή που αγαπάς, όχι που απλώς αντέχεις

Αν είσαι σε μια δουλειά, σχέση ή κατάσταση που απλώς “αντέχεται”, ρώτα τον εαυτό σου: Αυτό είναι το καλύτερο που μπορώ να ελπίζω; Αν όχι, σχεδίασε το επόμενο βήμα. Δεν χρειάζεται να είναι άλμα. Αρκεί να είναι προς τα εμπρός.

Αν αυτός ο στίχος σε πονά, τότε μάλλον ήρθε η ώρα να αλλάξεις κάτι. Όχι αύριο. Σήμερα.

By Ιωάννα Γιαννιώτη

Διαβάστε επίσης: Μένεις πίσω το καλοκαίρι; Δες το αλλιώς

The post Η ζωή δεν είναι για να τη σέρνουμε, αλλά για να τη ζούμε appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Πολλές εξαιρετικές ταινίες έχουν πέσει θύματα κακής συγκυρίας, αναποτελεσματικών εκστρατειών μάρκετινγκ ή απλώς ήταν υπερβολικά “εκεί έξω” για το ευρύ κοινό, με αποτέλεσμα να μην τα καταφέρουν  στο box office. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η οικογενειακή κωμωδία “Are You There God? It’s Me, Margaret”, η οποία δυστυχώς αγνοήθηκε κατά τη διάρκεια της κυκλοφορίας της στους κινηματογράφους. Ευτυχώς, μια απογοητευτική κυκλοφορία δεν χρειάζεται να είναι “θανατική καταδίκη”, διότι πολλές ταινίες που δεν είχαν τις επιθυμητές εισπράξεις, επαναξιολογήθηκαν και θεωρούνται πλέον κλασικές, καλτ ή οτιδήποτε άλλο.

Όπως καταλαβαίνετε δεν πρέπει να κρίνετε μία ταινία από το box οffice της, κάτι που αποδεικνύει και η παρακάτω λίστα, η οποία περιλαμβάνει μερικές υπέροχες ταινίες που δυστυχώς πολλοί δεν επέλεξαν να παρακολουθήσουν σε όλο τους το μεγαλείο.

“Citizen Kane” (1941)

Όταν το 1941 ο Όρσον Γουέλς γύρισε τον “Citizen Kane””, έκανε λίγη προσπάθεια για να κρύψει το γεγονός ότι η ταινία αφορούσε την ζωή του σκοτεινού μεγιστάνα των ΜΜΕ, Γουίλιαμ Ράντολφ Χιρστ. Παρά τις 9 υποψηφιότητες για Όσκαρ και την άμεση επιτυχία της ταινίας, ο Χιρστ έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να μποϋκοτάρει το φιλμ, καθώς μόνο ευχαριστημένος δεν ήταν από τη δημοσιοποίηση της προσωπικής του ζωής. Επιστρατεύοντας όποιον ήξερε και δεν ήξερε, προσπάθησε να εμποδίσει τη διανομή της ταινίας στις σκοτεινές αίθουσες και όταν απέτυχε, προσφέρθηκε να πληρώσει για την καταστροφή του φιλμ. Ο Γουέλς αρνήθηκε, η ταινία βγήκε στις αίθουσες και σήμερα λογίζεται ως η καλύτερη που έγινε ποτέ.

“It’s a Wonderful Life” (1946)

Παρά το γεγονός ότι η ταινία θεωρήθηκε εμπορική αποτυχία κατά την πρώτη της προβολή το 1946, λόγω του υψηλού κόστους παραγωγής της και του σκληρού ανταγωνισμού, με την πάροδο των χρόνων η αξία της έλαβε αναγνώριση και πλέον θεωρείται μια από τις καλύτερες όλων των εποχών, καθώς και μια από τις κλασικότερες χριστουγεννιάτικες εορταστικές ταινίες.

“Blow Out” (1981)

Ο Μπράιαν Ντε Πάλμα έχει κάνει μερικές από τις πιο προσοδοφόρες ταινίες όλων των εποχών, όπως το πρώτο “Mission: Impossible”, το “Blow Out” ωστόσο δεν ήταν μία από αυτές. Η ταινία είναι μια εξαιρετική απεικόνιση των πολλών τεχνικών μοντάζ του σκηνοθέτη, συμπεριλαμβανομένης της εμβληματικής χρήσης των split screens, ωστόσο ήταν μπροστά από την εποχή της και δεν κατάφερε να κερδίσει μεγάλο κοινό όταν κυκλοφόρησε. Κόστισε 18 εκατομμύρια δολάρια και κέρδισε μόνο 13,7 εκατομμύρια δολάρια.

“The King of Comedy” (1982)

Το “The King of Comedy” είναι μια από τις καλύτερες σπουδές χαρακτήρων του Μάρτιν Σκορσέζε, αλλά γνώρισε παγερή αδιαφορία από κοινό και κριτικούς όταν κυκλοφόρησε. Παρά το γεγονός ότι είχε ως πρωταγωνιστές τους Ρόμπερτ Ντε Νίρο και Τζέρι Λιούις, η ταινία απέφερε μόνο 2,5 εκατομμύρια δολάρια με προϋπολογισμό 19 εκατομμύρια δολάρια. Χρειάστηκε να περάσουν δεκαετίες μέχρι να εκτιμηθεί και επανήλθε δυναμικά στην επικαιρότητα όταν διαπιστώθηκε ότι το “Joker” είχε “δανειστεί” υπερβολικά πολλά στοιχεία από αυτήν.

“The Thing” (1982)

Η ταινία επιστημονικής φαντασίας τρόμου του 1982, σκηνοθεσίας Τζον Κάρπεντερ, είναι δύσκολο να θεωρηθεί οτιδήποτε άλλο εκτός από αριστούργημα, ωστόσο, όταν κυκλοφόρησε δεν γνώρισε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία – απέφερε μόνο 19,6 εκατομμύρια δολάρια με προϋπολογισμό 15 εκατομμυρίων δολαρίων. Όπως φαίνεται ήταν μάλλον θύμα συγχρονισμού, δεδομένου ότι επανεκτιμήθηκε από τους κριτικούς, και πλέον θεωρείται ως μία από τις καλύτερες ταινίες τρόμου που έγιναν ποτέ.

“The Shawshank Redemption” (1994)

Η ιστορία του “The Shawshank Redemption” είναι το απόλυτο κινηματογραφικό παράδοξο. Η προσαρμογή της νουβέλας του Στίβεν Κινγκ από τον Φρανκ Ντάραμποντ, θεωρείται ευρέως ως μια από τις καλύτερες ταινίες που έγιναν ποτέ, ωστόσο δεν κέρδισε ούτε ένα Όσκαρ (ο ανταγωνισμός ήταν σκληρός το 1994, με το “Pulp Fiction” και το “Forrest Gump”) και τα πήγε πολύ μέτρια στο box office. Η ταινία των 25 εκατομμυρίων δολαρίων κέρδισε κάτι περισσότερο από 28 εκατομμύρια δολάρια στην εγχώρια κινηματογραφική της προβολή, όχι αρκετά για να αποφέρει κέρδος. Τα πήγε λίγο καλύτερα διεθνώς, ανεβάζοντας τα συνολικά της έσοδα σε 73,3 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως. Αξιοσέβαστο ποσό, αλλά δύσκολα αντικατοπτρίζει την περίφημη θέση της ταινίας στην ιστορία του αμερικανικού κινηματογράφου.

“The Big Lebowski” (1998)

Αν και θεωρείται πλέον ως μια από τις πιο εμβληματικές ταινίες των Αδελφών Κοέν, το “The Big Lebowski” δεν σημαδεύτηκε από επιτυχία κατά την αρχική του κυκλοφορία, δεδομένου ότι οι εισπράξεις ήταν χαμηλές και οι κριτικές που έλαβε ανάμικτες. Παρ’ όλα αυτά, με τον καιρό οι κριτικές άλλαξαν και πλέον η ταινία θεωρείται καλτ κλασική, χαρακτηριστική για τους διαλόγους της, τη στάση ζωής των ηρώων, τη μουσική της, και τις σκηνές των ονείρων του Dude.

“Fight Club” (1999)

Μπορεί το “Fight Club” να είναι πλέον μια από τις πιο δημοφιλείς ταινίες του Φίντσερ, δεν κατάφερε να ωστόσο να εκπληρώσει τις επιθυμίες του στούντιο στο box office, δεδομένου ότι είχε έσοδα μόλις 37 εκατομμύρια δολάρια στις ΗΠΑ. Έλαβε πολωμένες αντιδράσεις από κριτικούς που διαφωνούσαν σχετικά με τη βία και την ηθική ασάφεια, αλλά επαίνεσαν τις ερμηνείες, τη σκηνοθεσία, τη μουσική και τα μηνύματα. Θεωρήθηκε από τις πιο αμφιλεγόμενες και πολυσυζητημένες ταινίες του 1999.

“Hugo” (2011)

Το “Hugo” του Μάρτιν Σκορσέζε συγκέντρωσε 73 εκατομμύρια δολάρια στις ΗΠΑ και 185 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως, αλλά αυτοί οι αριθμοί θεωρήθηκαν απογοητεύτικοί, δεδομένου ότι ο προϋπολογισμός της ταινίας ήταν 170 εκατομμύρια δολάρια. Να σημειώσουμε ότι το “Hugo” βραβεύτηκε με Χρυσή Σφαίρα Σκηνοθεσίας και έλαβε 11 υποψηφιότητες για Όσκαρ μεταξύ των οποίων για Καλύτερη Ταινία και Σκηνοθεσία, κερδίζοντας πέντε στις τεχνικές κατηγορίες.

“The Master” (2012)

Αν και το “The Master” του Πολ Τόμας Άντερσον, ελαβε τρεις υποψηφιότητες για Όσκαρ στις κατηγορίες Α’ Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του Χοακίν Φίνιξ και Β’ Ανδρικού και Γυναικείου Ρόλου για τις ερμηνείες των Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν και Έιμι Άνταμς, δεν τα πήγε καθόλου καλά στο box office. Οι συνολικές εισπράξεις στο αμερικανικό box office έφτασαν τα 16,3 εκατομμύρια δολάρια και στον υπόλοιπο κόσμο συγκέντρωσε 11,8 εκατομμύρια δολάρια. Παγκοσμίως απέφερε 28,2 εκατομμύρια δολάρια.

“mother!” (2017)

Λίγες ταινίες αγαπήθηκαν ή μισήθηκαν τόσο πολύ την τελευταία δεκαετία όσο το αλληγορικό θρίλερ του Ντάρεν Αρονόφσκι. Η ταινία δεν κατάφερε καν να σπάσει το όριο των 20 εκατομμυρίων δολαρίων στις ΗΠΑ με προϋπολογισμό παραγωγής 30 εκατομμύρια δολάρια.

“Children of Men” (2006)

Το “Children of Men” του Αλφόνσο Κουαρόν, το οποίο θεωρείται συχνά μια από τις καλύτερες ταινίες επιστημονικής φαντασίας του 21ου αιώνα, είχε εισπράξεις μόλις 35 εκατομμύρια δολάρια στις ΗΠΑ με προϋπολογισμό παραγωγής 75 εκατομμύρια δολάρια. Ούτε το παγκόσμιο box office της ταινίας (70 εκατομμύρια δολάρια) δεν την έσωσε.

“Blade Runner 2049” (2017)

Αν και το “Blade Runner 2049” του Ντενί Βιλνέβ κατατάσσεται ως μία από τις σπουδαιότερες ταινίες επιστημονικής φαντασίας όλων των εποχών, δεν ξεπέρασε καν τα 100 εκατομμύρια δολάρια στις ΗΠΑ, και αν λάβουμε υπόψιν το μέγεθος της παραγωγής θα λέγαμε ότι πάτωσε, μιας και έχασε γύρω στα 80 εκατομμύρια δολάρια. Μάλιστα, ο ίδιος ο σκηνοθέτης είχε δηλώσει πως τα νούμερα αυτά κόστισαν του κόστισαν την υποψηφιότητα στην κατηγορία Καλύτερη Ταινία στα Όσκαρ.

“Ad Astra” (2019)

Το “Ad Astra”, το οποίο είχε προϋπολογισμό λίγο κάτω από τα 100 εκατομμύρια δολάρια, μετά βίας εισέπραξε 127 εκατομμύρια δολάρια στο παγκόσμιο box office. Η ταινία αγνοήθηκε ως επί το πλείστον στις ΗΠΑ με εγχώρια έσοδα 50 εκατομμυρίων δολαρίων, κάτι που θεωρείται αποτυχία όταν έχεις πρωταγωνιστή τον A-lister ηθοποιό Μπραντ Πιτ.

“Doctor Sleep” (2019)

Οι προσδοκίες για το “Doctor Sleep” του Μάικ Φλάναγκαν ήταν υψηλές, δεδομένου ότι πρόκειται για το σίκουελ της “Λάμψης” του Κιούμπρικ, αλλά και για το γεγονός ότι οι ταινίες τρόμου είναι συνήθως εξαιρετικά κερδοφόρες στο box office. Δυστυχώς, η ταινία κέρδισε μόλις 31 εκατομμύρια δολάρια στην εγχώρια αγορά.

“Mulholland Drive” (2001)

Η ταινία “Mulholland Drive” του Ντέιβιντ Λιντς, που ανακηρύχθηκε ως η καλύτερη ταινία του 21ου αιώνα από το BBC Culture, δεν κατάφερε να ξεπεράσει τον προϋπολογισμό της στις ΗΠΑ. Η ταινία κέρδισε 7 εκατομμύρια δολάρια αλλά η παραγωγή της κόστισε 15 εκατομμύρια δολάρια. Κάθε στούντιο που δίνει στον Λιντς πάνω από 10 εκατομμύρια δολάρια για να δει το όραμά του στη μεγάλη οθόνη αξίζει επαίνους, ακόμα κι αν το εν λόγω όραμα δεν προσέλκυσε τον αριθμό των θεατών που του άξιζε εκείνη τη στιγμή. Τα επόμενα χρόνια ήταν πολύ πιο ευγενικά με το “Mulholland Drive”, το οποίο εμφανίζεται τακτικά και σε άλλες λίστες με τις καλύτερες ταινίες που έγιναν ποτέ.

Διαβάστε επίσης: Κρίστοφερ Νόλαν: Δείτε τι είπε για την “συνταξιοδότηση” του Κουέντιν Ταραντίνο

The post Αριστουργηματικά φιλμ που δεν “έκοψαν” πολλά εισιτήρια appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Αυτοί πρωταγωνιστές του κινηματογράφου δεν είναι απλά χαρακτήρες που βιώνουν μοναξιά. Είναι βαθιά σκεπτόμενα άτομα που βρίσκονται σε μια διαρκή αναζήτηση νοήματος, σκοπού και ταυτότητας. Κάθε ένας από αυτούς προσπαθεί να κατανοήσει τον κόσμο γύρω του, ενώ ταυτόχρονα παλεύει με τις εσωτερικές του συγκρούσεις. Είτε απομονώνονται από την κοινωνία λόγω τραυμάτων, είτε επιλέγουν τη μοναξιά ως τρόπο ζωής, αυτοί οι ήρωες μας δείχνουν τη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής όταν αντιμετωπίζει την εσωτερική κενότητα.

Η δύναμη αυτών των χαρακτήρων έγκειται στην ικανότητά τους να εκφράζουν καθολικές ανθρώπινες εμπειρίες. Οι θεατές ταυτίζονται μαζί τους, αναγνωρίζοντας τις δικές τους αδυναμίες και φόβους στους ήρωες αυτούς. Οι ταινίες που τους παρουσιάζουν συχνά είναι γεμάτες από σιωπές, εσωτερικούς μονολόγους και σκηνές που αποτυπώνουν την ανθρώπινη απομόνωση με έναν συγκινητικό και κάποιες φορές ωμό τρόπο.

Δείτε παρακάτω τους πιο εμβληματικούς μοναχικούς ήρωες της κινηματογραφικής ιστορίας και τις ταινίες που τους έκαναν θρύλους.

Τράβις Μπικλ από το “Taxi Driver” (1976)

Ο Τράβις Μπικλ, τον οποίο ενσαρκώνει ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, είναι ίσως ο πιο εμβληματικός μοναχικός ήρωας στην ιστορία του κινηματογράφου. Ένας βετεράνος του Βιετνάμ, αποξενωμένος από την κοινωνία της Νέας Υόρκης, οδηγεί ταξί τη νύχτα, διασχίζοντας τους σκοτεινούς δρόμους της πόλης. Ο Τράβις ζει σε πλήρη απομόνωση, με μόνη του παρέα τις σκέψεις του, οι οποίες γίνονται όλο και πιο βίαιες και απελπισμένες. Η ταινία αποτυπώνει την καθοδική πορεία της ψυχικής του κατάστασης, καθώς οδηγείται σε μια ακραία πράξη βίας, την οποία θεωρεί κάθαρση.

Άντονι Φλέτσερ από το “There Will Be Blood” (2007)

Ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις ενσαρκώνει έναν από τους πιο αδίστακτους και μοναχικούς χαρακτήρες του κινηματογράφου. Ο Άντονι Φλέτσερ, ένας πετρελαιοπαραγωγός στις αρχές του 20ού αιώνα, είναι η επιτομή της απληστίας και της αποξένωσης. Η ταινία ακολουθεί την πορεία του από την ανέχεια στην αμύθητη πλούτη, και την ταυτόχρονη απομόνωσή του από τους ανθρώπους γύρω του. Η εμμονή του με την επιτυχία και τον έλεγχο τον οδηγεί σε έναν ατελείωτο κύκλο προδοσίας, βίας και απόλυτης μοναξιάς.

Άλεξ Ντελάρτζ από το “A Clockwork Orange” (1971)

Ο Μάλκολμ ΜακΝτάουελ υποδύεται τον Άλεξ, έναν νεαρό άνδρα που ζει σε ένα μελλοντικό δυστοπικό Λονδίνο. Ο Άλεξ είναι ένας χαρισματικός αλλά βαθιά διαταραγμένος χαρακτήρας, που βιώνει την απομόνωση μέσα από τη βία και την αντικοινωνική συμπεριφορά. Μετά από μια σειρά εγκλημάτων, συλλαμβάνεται και υποβάλλεται σε μια αμφιλεγόμενη θεραπεία που αποσκοπεί να τον κάνει ακίνδυνο. Η ταινία εξερευνά τη σύγκρουση ανάμεσα στην ελεύθερη βούληση και την κοινωνική επιβολή, με τον Άλεξ να βιώνει την απόλυτη μοναξιά στην απώλεια της προσωπικότητάς του.

Ρικ Ντέκαρτ από το “Blade Runner” (1982)

Ο Χάρισον Φορντ ενσαρκώνει τον Ρικ Ντέκαρτ, έναν κυνηγό ανδροειδών, σε ένα μελλοντικό Λος Άντζελες. Ο Ντέκαρτ, αν και περιτριγυρισμένος από ανθρώπους και μηχανές, βιώνει μια έντονη εσωτερική απομόνωση. Καθώς κυνηγά τους ανδροειδείς που έχουν ξεφύγει, αρχίζει να αμφισβητεί τη δική του ανθρωπιά και τον σκοπό της αποστολής του. Η ταινία θέτει υπαρξιακά ερωτήματα για την ταυτότητα, τη συνείδηση και τη μοναξιά σε έναν τεχνολογικά προηγμένο αλλά πνευματικά άδειο κόσμο.

Τσαρλς Φόστερ Κέιν από το “Citizen Kane” (1941)

Ο Τσαρλς Φόστερ Κέιν, τον οποίο υποδύεται ο Όρσον Γουέλς, είναι ένας από τους πιο περίπλοκους και τραγικούς χαρακτήρες στην ιστορία του κινηματογράφου. Η ταινία ακολουθεί τη ζωή του, από την παιδική του ηλικία έως την απόλυτη δύναμη και πλούτη, και τελικά στην απομόνωσή του σε ένα τεράστιο, κενό παλάτι. Παρά την επιτυχία και την επιρροή του, ο Κέιν είναι βαθιά μοναχικός, αναζητώντας συνεχώς την αγάπη και την αποδοχή που ποτέ δεν κατάφερε να αποκτήσει πλήρως. Η τελευταία του λέξη, “Rosebud”, παραμένει ένα μυστήριο που αποκαλύπτει τη βαθιά του απογοήτευση και το χαμένο του όνειρο.

Διαβάστε επίσης: Η σειρά “The Gentlemen” του Γκάι Ρίτσι επιστρέφει με 2η σεζόν

The post Μοναχικοί, αλύγιστοι, αθάνατοι: Οι ήρωες που σημάδεψαν τον κινηματογράφο appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.