Ο Dave Burgess, αρχηγός του αμερικάνικου συγκροτήματος The Champs, κατάφερε κάτι μοναδικό: με το Tequila δημιούργησε ένα μουσικό διαμάντι μόνο από ήχους και ρυθμούς, χωρίς λόγια. Ενα από τα πιο εμβληματικά και αναγνωρίσιμα μουσικά κομμάτια του 20ου αιώνα.

Κυκλοφόρησε το 1958 και γρήγορα κατέκτησε την παγκόσμια μουσική σκηνή, χάρη στη μοναδικότητά και την απλότητά του. Ένα κομμάτι που δεν φεύγει ποτέ από το μυαλό μας. Και το πιο τρελό; Συνεχίζει να ζει και να μας ενώνει, σαν ένα διαχρονικό soundtrack, έστω κι αν έχουν περάσει 67 χρόνια από την επίσημη πρεμιέρα του στα πικ-απ του κόσμου!

Η ιστορία του Tequila ξεκινάει από την επιλογή του Burgess να δημιουργήσει ένα κομμάτι βασισμένο αποκλειστικά στη μουσική, χωρίς στίχους. Αυτό το χαρακτηριστικό το καθιστούσε διαφορετικό από τα περισσότερα τραγούδια της εποχής, τα οποία βασίζονταν σε λόγια και ιστορίες. Το Tequila είναι στην ουσία ένας απίθανος ήχος – μια μουσική «φωνή» που θύμιζε ήχους και κινήσεις και που ανέβαζε την διασκέδαση στα ύψη.

Η έλλειψη στίχων, σε συνδυασμό με τον εθιστικό ρυθμό και τη απλή μελωδία, επέτρεψε στο Tequila να γίνει εξαιρετικά εύκολα κατανοητό και αγαπητό σε διαφορετικά κοινά και γλώσσες. Χρησιμοποιήθηκε σε ταινίες, διαφημίσεις και εκδηλώσεις, σημειώνοντας τεράστια επιτυχία σε όλο τον κόσμο.

Το Tequila ξεχώρισε επίσης γιατί είχε τη δυνατότητα να λειτουργεί σαν μουσικό παιχνίδι, καθώς ο χορός και η αντιστοιχία που δημιουργείται από τον ήχο του έκαναν τον ακροατή να συμμετέχει ενεργά. Αυτή η διαχρονική απλότητα και η ευκολία στην κατανόηση και την απόλαυση, έχουν καταστήσει το τραγούδι ένα iconic μουσικό άκουσμα.

Ένα μοναδικό μουσικό φαινόμενο, που δείχνει πως η απλότητα και η καινοτομία μπορούν να διαρκέσουν στον χρόνο και να κερδίσουν την καρδιά των ακροατών παγκοσμίως. Γιατί, όπως είπε κάποιος, η μουσική που γεννήθηκε από λίγα λόγια και πολλή φαντασία, ποτέ δε πεθαίνει.

RIP, Dave

Και επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο…

• To 2019 το Tequila εισήχθη στο Rock and Roll Hall of Fame στην κατηγορία singles. Ένα χρόνο αργότερα, ο Μπέρτζες «ανέστησε» τους Champs για ένα νέο άλμπουμ, το Tequila Party, που είχε προγραμματιστεί να κυκλοφορήσει τον Νοέμβριο. Το LP περιέχει 12 πρόσφατα ηχογραφημένα κομμάτια, συμπεριλαμβανομένης μιας πάρτι απόδοσης της επιτυχίας τους και επτά νέες συνθέσεις.
• Το Tequila έφτασε στο Νο. 1 σε μόλις τρεις εβδομάδες και το συγκρότημα έγινε το πρώτο γκρουπ που έφτασε στην κορυφή με ένα ορχηστρικό που ήταν η πρώτη τους κυκλοφορία. Το τραγούδι ηχογραφήθηκε στα στούντιο Gold Star το φθινόπωρο του 1957 και το 1959 κέρδισε το βραβείο Grammy για την καλύτερη R&B ερμηνεία. Πούλησε πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα και τιμήθηκε με χρυσό δίσκο από την RIAA.

The post Ο Dave Burgess πέθανε, το Tequila «ζει»… appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Με αφορμή την επέτειο του θανάτου του, ας δούμε τις ταινίες που καθόρισαν την πορεία του και τον έκαναν θρύλο.

La Dolce Vita (1960)

Ένα κινηματογραφικό αριστούργημα που αποτελεί το σήμα κατατεθέν του Φελίνι. Μέσα από την ιστορία του Μαρτσέλο, ενός δημοσιογράφου που περιπλανιέται στον κόσμο της ιταλικής ελίτ, ο Φελίνι καταγράφει την παρακμή και την κενότητα της κοσμικής ζωής. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη θρυλική σκηνή με την Ανίτα Έκμπεργκ στη Φοντάνα ντι Τρέβι; Το “La Dolce Vita” είναι ταυτόχρονα ένα σχόλιο για την εποχή και μια βαθιά υπαρξιακή αναζήτηση.

8½ (1963)

Ένα από τα πιο εμβληματικά έργα της αυτοαναφορικής τέχνης. Ο Φελίνι σκηνοθετεί την ιστορία ενός σκηνοθέτη (που υποδύεται ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι) σε δημιουργικό και προσωπικό αδιέξοδο. Μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, το “8½” είναι ένα ονειρικό ταξίδι στην ψυχή του δημιουργού. Η ταινία απέσπασε δύο Όσκαρ (Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και Κοστουμιών) και καθιερώθηκε ως μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.

La Strada (1954)

Η πρώτη ταινία που χάρισε στον Φελίνι διεθνή αναγνώριση. Η ιστορία της αθώας Τζελσομίνα (Τζουλιέτα Μασίνα) και του σκληρού Ζαμπανό (Άντονι Κουίν) είναι γεμάτη συγκίνηση και τραγικότητα. Ο Φελίνι συνδυάζει την ποίηση με τον ρεαλισμό, δημιουργώντας μια αλληγορία για την ανθρώπινη ύπαρξη. Η ταινία κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, ανοίγοντας τον δρόμο για την παγκόσμια αναγνώριση του Ιταλού δημιουργού.

Amarcord (1973)

Η πιο προσωπική ταινία του Φελίνι, ένα νοσταλγικό πορτρέτο της παιδικής του ηλικίας στη Ρίμινι. Ο τίτλος, που σημαίνει “Θυμάμαι” στη διάλεκτο της περιοχής, αντικατοπτρίζει τη διάθεση της ταινίας. Το “Amarcord” είναι γεμάτο από χιούμορ, μελαγχολία και μοναδικούς χαρακτήρες, σκιαγραφώντας την κοινωνία της φασιστικής Ιταλίας. Το έργο κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και παραμένει ένα από τα πιο αγαπημένα του φιλμογραφία του.

Nights of Cabiria (1957)

Μια από τις πιο συγκινητικές ταινίες του Φελίνι, με πρωταγωνίστρια την Τζουλιέτα Μασίνα σε έναν από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας της. Η Καμπίρια, μια πόρνη της Ρώμης, αναζητά την αγάπη και την ευτυχία, παρά τις δυσκολίες και τις απογοητεύσεις. Η ταινία κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, και ο χαρακτήρας της Καμπίρια έγινε σύμβολο ελπίδας και ανθεκτικότητας.

Satyricon (1969)

Βασισμένο στο αρχαίο έργο του Πετρώνιου, το “Satyricon” είναι μια εκκεντρική και τολμηρή ταινία που απεικονίζει την παρακμή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Με έντονη αισθητική και πρωτόγνωρο ύφος, ο Φελίνι δημιουργεί ένα κινηματογραφικό όνειρο γεμάτο σουρεαλιστικά στοιχεία και συμβολισμούς. Μια ταινία που παραμένει αμφιλεγόμενη και αξιοθαύμαστη για την τόλμη της.

Roma (1972)

Ένα κινηματογραφικό γράμμα αγάπης στη Ρώμη, την πόλη που υπήρξε το κέντρο της ζωής και της έμπνευσης του Φελίνι. Η ταινία συνδυάζει αυτοβιογραφικά στοιχεία, αναμνήσεις και παρατηρήσεις για την κοινωνία, δημιουργώντας ένα μοναδικό μωσαϊκό εικόνων και συναισθημάτων.

Διαβάστε επίσης: 20 κινηματογραφικά διαμάντια που αντέχουν στον χρόνο

The post Φεντερίκο Φελίνι: Οι καλύτερες ταινίες του μάγου του ιταλικού σινεμά appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Οι νεότερες γενιές ίσως να γνωρίζουν μόνο τον μικρότερο αδελφό του Χοακίν Φίνιξ, ο οποίος ενσάρκωσε τον “Joker” και κέρδισε το Όσκαρ Ά Ανδρικού Ρόλου, αλλά πριν τρεις δεκαετίες, ο Ρίβερ ήταν το μεγαλύτερο όνομα στον κινηματογράφο.

Με τα διαπεραστικά γαλάζια μάτια, τα αγγελικά χαρακτηριστικά και την επαναστατική πορεία, ο Ρίβερ Φίνιξ μόλις είχε αρχίσει να αφήνει το σημάδι του στον κόσμο του κινηματογράφου, όταν πέθανε σε ηλικία 23 ετών από υπερβολική δόση ναρκωτικών τον Οκτώβριο του 1993 έξω από το κλαμπ του Τζόνι Ντεπ στο Χόλιγουντ, “The Viper Room”.

© Moviepix / Getty Images / Ideal Image

Αναδείχθηκε ως Κρις στην ταινία “Στάσου Πλάι μου”, μια προσαρμογή του μυθιστορήματος του Στίβεν Κινγκ, που τον οδήγησε στην επιτυχία και θεωρήθηκε ως ένας από τους πιο ελπιδοφόρους ηθοποιούς του 1986. Μπορεί η καριέρα του να διήρκεσε μόλις μια δεκαετία, ωστόσο επιβεβαιώνει ότι υπάρχει λόγος που κάθε νεαρός άνδρας ηθοποιός στο Χόλιγουντ, από τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο εως τον Χιθ Λέτζερ, τον είχαν ως πρότυπο.

O Ρίβερ Φίνιξ γεννήθηκε στις 23 Αυγούστου 1970. Οι γονείς του ήταν μέλη της αιρετικής ομάδας “Τα Παιδιά του Θεού”, με αποτέλεσμα η οικογένεια να μετακινείται συχνά σε ολόκληρη τη Νότια Αμερική και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τελικά κατέληξαν στο Λος Άντζελες, όπου ο Ρίβερ και τα αδέλφια του εντοπίστηκαν από τον πράκτορα ταλέντων Ίρις Μπάρτον ενώ περπατούσαν στον δρόμο.

© Hulton Archive / Getty Images / Ideal Image

Ο Ρίβερ άρχισε να ασχολείται με την υποκριτική στην ηλικία των 10 ετών, οπότε και εμφανίστηκε σε διάφορα διαφημιστικά. Εμφανίστηκε σε διαφορετικούς ρόλους, κάνοντας την πρώτη αξιοσημείωτη εμφάνισή του στο θρυλικό “Στάσου Πλάι Μου”. Άρχισε να μεταβαίνει σε πιο ενήλικους ρόλους με την ταινία “Τρέχοντας στο Κενό” (1988), υποδυόμενος τον γιο δυο γονιών φυγάδων που προσπαθεί να κυνηγήσει το όνειρό του, ένας ρόλος που του χάρισε υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου. Ακολούθησε η ταινία το “Το δικό μου Αϊντάχο”, όπου υποδύθηκε ένα ομοφυλόφιλο ζιγκολό που αναζητά τη μητέρα που τον εγκατέλειψε. Ειδικά με τον τελευταίο αυτό ρόλο έλαβε εξαιρετικές κριτικές και επαίνους, που τον οδήγησαν στην νίκη του Κυπέλλου Βόλπι Καλύτερου Ηθοποιού στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, συνοδευόμενο και με το βραβείο του Καλύτερου Ηθοποιού από την Εθνική Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου.

Ο αδερφός του Χόακιν, όταν ανέβηκε στη σκηνή για να παραλάβει το βραβείο του για την ταινία “Joker” στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο, αναφέρθηκε σε μια στιγμή, κατά την οποία ο αδερφός του τον ενθάρρυνε όσον αφορά την υποκριτική και “ξύπνησε” κάτι μέσα του.

Είπε ότι όταν ήταν έφηβος, ο αδελφός του ξαφνικά επέστρεψε στο σπίτι μετά από γύρισμα και του είπε να παρακολουθήσει την ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε, “Οργισμένο Είδωλο” με πρωταγωνιστή τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, την οποία του είχε φέρει σε βιντεοκασέτα. Την επόμενη μέρα τον ξύπνησε και τον ανάγκασε να την δει ξανά και του είπε: “Θα αρχίσεις να παίζεις, αυτό θα κάνεις”. “Δεν μου το ζήτησε. Το απαίτησε. Και θα του χρωστάω για πάντα, επειδή η υποκριτική μου χάρισε μια απίστευτη ζωή”, είπε ο Χόακιν.

Έως τον θάνατο του τα ξημερώματα της 31ης Οκτωβρίου του 1993, ο Ρίβερ Φίνιξ ήταν ακριβώς το αντίθετο του στερεότυπου σταρ του Χόλιγουντ.

Διαβάστε επίσης: 10+1 πράγματα που δεν γνωρίζατε για τον Χόακιν Φοίνιξ

The post Ρίβερ Φίνιξ: Το παιδί που έγινε θρύλος πριν προλάβει να ζήσει appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Το άρθρο αυτό αποτυπώνει την ακαταμάχητη γοητεία και τις τραγικές πτυχές του άντρα που λατρεύτηκε από εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο και έζησε στο έπακρο κάθε στιγμή.

Η ανοδος στην δόξα

© Hulton Archive / Getty Images / Ideal Image

Ο Ντιέγκο Μαραντόνα ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο από μικρό παιδί, και γρήγορα φάνηκε ότι είχε κάτι το ξεχωριστό. Το 1981 υπέγραψε με την Μπόκα Τζούνιορς, και η επιτυχία του εκεί του άνοιξε την πόρτα στην Ευρώπη, όπου εντάχθηκε στη Μπαρτσελόνα και αργότερα στη Νάπολι. Ο Μαραντόνα ήταν περισσότερο από ένας απλός παίκτης – έγινε θρύλος. Στην Ιταλία, οδήγησε τη Νάπολι σε πρωταθλήματα και δόξα που ποτέ πριν δεν είχαν φανταστεί, με τους οπαδούς του να τον θεοποιούν.

Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986, στο Μεξικό, ο Μαραντόνα χάρισε στο κοινό μια από τις πιο μνημειώδεις παραστάσεις στην ιστορία του αθλήματος. Τα δύο του γκολ εναντίον της Αγγλίας έμειναν αθάνατα: το “Χέρι του Θεού” και το “Γκολ του Αιώνα”, που απεικόνισαν την ιδιοφυΐα και τη σκοτεινή πλευρά του.

Πάθη και εθισμοί

© Terry George / Getty Images / Ideal Image

Η άνοδός του στην κορυφή έφερε και τις πρώτες αμφιλεγόμενες στιγμές της ζωής του. Η σχέση του με την κοκαΐνη ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ’80, και από εκεί και έπειτα, ο εθισμός του άρχισε να τον επηρεάζει σε προσωπικό και αγωνιστικό επίπεδο. Παρά τα ταλέντο και τις επιτυχίες, ο Μαραντόνα δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει την εξάρτησή του.

Το 1991 συνελήφθη για κατοχή ναρκωτικών, και από τότε τα προβλήματα πολλαπλασιάστηκαν. Η FIFA τον τιμώρησε με αποκλεισμό για 15 μήνες, και το 1994 βρέθηκε ξανά θετικός σε απαγορευμένες ουσίες κατά το Παγκόσμιο Κύπελλο στις Ηνωμένες Πολιτείες, γεγονός που τον έθεσε εκτός διοργάνωσης. Παρόλο που οι οπαδοί του ήταν πάντα στο πλευρό του, ο Μαραντόνα πάλευε με τους προσωπικούς του δαίμονες και τη συνεχή πίεση των ΜΜΕ.

Η σχέση με την Ιταλία και η πολιτική

© Marcos Brindicci / Getty Images / Ideal Image

Η καριέρα του στη Νάπολι δεν καθόρισε μόνο την αθλητική του εικόνα αλλά και τον ρόλο του ως κοινωνικό και πολιτικό σύμβολο. Στην Ιταλία, και ειδικά στη Νάπολι, ο Μαραντόνα έγινε θρύλος για την αντίστασή του απέναντι στη “νορμάλ” ιταλική κουλτούρα και το “σύστημα” της βόρειας Ιταλίας. Ήταν υπέρμαχος της κοινωνικής ισότητας, έδειξε ανοιχτά την υποστήριξή του σε επαναστατικά κινήματα, και διατηρούσε στενές σχέσεις με ηγέτες όπως ο Φιντέλ Κάστρο. Ο Μαραντόνα δεν δίστασε ποτέ να εκφράσει τις απόψεις του, και το κοινό τον αγαπούσε ακριβώς για αυτόν τον αυθεντικό χαρακτήρα του.

Προσωπική ζωή και διάλυση

© Clive Brunskill / Getty Images / Ideal Image

Η ζωή του ήταν γεμάτη σκάνδαλα και σχέσεις που τράβηξαν το ενδιαφέρον των Μέσων. Οι σχέσεις του με γυναίκες ήταν έντονες και πολυτάραχες, ενώ συχνά εμπλεκόταν σε δικαστικές διαμάχες για διατροφή παιδιών που αναγνώρισε μόνο πολύ αργότερα. Τα χρήματα που κέρδισε από το ποδόσφαιρο σπαταλήθηκαν, και οι φίλοι του λένε ότι σταδιακά απομονώθηκε από όσους πραγματικά τον νοιάζονταν.

Η Κληρονομιά

© Marcos Brindicci / Getty Images / Ideal Image

Ο θάνατος του Μαραντόνα το 2020 ήταν το τέλος μιας ζωής που εξελίχθηκε μπροστά από τις κάμερες και αφορούσε ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα άφησε πίσω του μια παρακαταθήκη που αναγνωρίζεται ακόμα και σήμερα. Η διαμάχη γύρω από το όνομά του συνεχίζεται, αλλά το ταλέντο και η αγάπη του για το ποδόσφαιρο έχουν μείνει ανεξίτηλα. Για πολλούς, ήταν ο καλύτερος που πέρασε ποτέ από το άθλημα. Για άλλους, ήταν το “ατίθασο παιδί” που ποτέ δεν μπόρεσε να αποδεχτεί τη φήμη και τις ευθύνες του.

Διαβάστε επίσης: Δείτε γιατί ο Ντιέγκο Μαραντόνα συνήθιζε να φορά δύο ρολόγια

The post Ντιέγκο Μαραντόνα: Από τις φτωχογειτονιές στο πάνθεον των αθανάτων appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Παρόλο που τα tips και οι κανόνες για να επιτύχετε είναι σίγουρα εξαιρετικά, μερικές φορές είναι καλύτερο να ακούτε συμβουλές απευθείας από τα ίδια τα άτομα που θεωρούνται σύμβολα της επιτυχίας – και σίγουρα δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από τον συνιδρυτή της Microsoft και έναν από τους «πατέρες» της ψηφιακής εποχής, Μπιλ Γκέιτς.

Εδώ είναι δέκα συμβουλές επιτυχίας από τον Μπιλ Γκέιτς, τις οποίες πρέπει να λάβετε σοβαρά υπόψιν.

“Η επιτυχία είναι ένας κακός δάσκαλος, αποπλανεί τους έξυπνους ανθρώπους και τους κάνει να σκέφτονται ότι δεν μπορούν να αποτύχουν.”

Αν στόχος της ζωής σας ήταν επιτύχετε, συγχαρητήρια αν έχετε φτάσει σε αυτό το σημείο, ωστόσο ποτέ μην θεωρήσετε ότι η αποτυχία δεν αποτελεί πλέον πιθανότητα. Καλό θα είναι να παραμείνετε ταπεινοί και να μαθαίνετε όσο μπορείτε απο τις αδυναμίες σας. Επειδή βγάλατε κέρδος από μια τολμηρή κίνηση δεν σημαίνει ότι θα έχουν την ίδια επιτυχία και οι άλλες. Θα πρέπει να είστε προσεκτικοί με τις αποφάσεις σας, επειδή αν είστε υπερβολικά αλαζονικοί, μπορεί να παραβλέψετε τα “ψιλά γράμματα”.

“Ο καθένας χρειάζεται έναν μέντορα, δεν έχει σημασία αν είσαι παίκτης του μπάσκετ, τενίστας, γυμναστής ή ακόμα και χαρτοπαίκτης.”

Όλοι χρειαζόμαστε ανθρώπους να μας συμβουλεύουν και να μας καθοδηγούν. Έχοντας κάποιον που μπορεί να απομακρυνθεί από την κατάσταση μας, να παρατηρεί αντικειμενικά, να αναλύει και να μας κάνει κριτική είναι ο μόνος τρόπος για να βελτιωνόμαστε. Έτσι, είτε είστε ιδιοκτήτης μιας μικρής οικογενειακής επιχείρησης ή υψηλόμισθος υπαλλήλος σε μια από τις εταιρίες της λίστας Fortune 500, δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να έχετε έναν μέντορα για να σας κατευθύνει. Ομοίως, όταν προκύπτουν αποτυχίες (και θα συμβούν), αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να σας συμβουλέψουν για το πώς να τις ξεπεράσετε.

“Είτε πρόκειται για την Google, την Apple είτε για κάποιο ελεύθερο λογισμικό, έχουμε κάποιους φανταστικούς ανταγωνιστές που μας κρατάνε σε εγρήγορση.”

Μπορεί να μην σας αρέσουν οι αντίπαλοι σας και στόχος σας πιθανότατα είναι να εκμηδενίσετε τον ανταγωνισμό όσον αφορά τις πωλήσεις, αλλά θυμηθείτε πως εκείνοι με τους οποίους ανταγωνίζεστε θα σας ωθήσουν σε καινοτομίες και θα σας αναγκάσουν όχι μονο να τους ξεπεράσετε, αλλά να ξεπεράσετε και τον ίδιο σας τον εαυτό.

“Μια κακή στρατηγική θα αποτύχει, ανεξάρτητα από το πόσο καλή είναι η πληροφόρηση σας. Αντίστοιχα, η αδύναμη εκτέλεση αποτελεί εμπόδιο σε μια καλή στρατηγική. Αν κάνετε πολλά πράγματα ημιτελή, θα βγείτε από το παιχνίδι.”

Ο τρόπος με το οποίο συγκεντρώνετε, διαχειρίζεστε και χρησιμοποιείτε τις πληροφορίες, θα καθορίσει εάν θα πετύχετε ή θα αποτύχετε σε μια επιχείρηση. Εάν έχετε μια σπουδαία ιδέα, τότε θα πρέπει να την εκτελέσετε αποτελεσματικά και με πεποίθηση. Σήμερα υπάρχουν περισσότερες πληροφορίες απο ποτέ, και εκείνες που ανθίζουν το οφείλουν σε ένα σύστημα που φιλτράρει την γνώση από πάνω προς τα κάτω με γρήγορο τρόπο.

Πρώτα θα πρέπει να θέσετε ερωτήσεις όπως: «Τι σκέφτονται οι πελάτες για τα προϊόντα μου;», «Που κάνω λάθος;», «Υπάρχουν νέες αγορές που πρέπει να εξετάσω;». Στην συνέχεια, βρείτε έναν τρόπο να συγκεντρώσετε τις απαντήσεις και να τις διανείμετε στους υπαλλήλους σας. Με τον τρόπο αυτό θα τους επιτραπεί να αντιδρούν αναλόγως και να προσαρμόζονται γρήγορότερα.

“Οι άνθρωποι φοβούνται πάντα την αλλαγή. Οι άνθρωποι φοβόντουσαν την ηλεκτρική ενέργεια όταν εφευρέθηκε, έτσι δεν είναι;”

Η άγνοια και η αβεβαιότητα για κάθετι καινούριο θα υπάρχουν πάντα. Αλλά, ανεξάρτητα από το τι μπορεί να σκέφτονται οι μάζες, η εξερεύνηση του άγνωστου δημιουργεί καινοτομίες. Μην φοβάστε να προσπαθήσετε να κάνετε κάτι ασυνήθιστο.

“Η ικανότητα μιας εταιρείας να ανταποκρίνεται σε ένα απρογραμμάτιστο γεγονός, καλώς ή κακώς, αποτελεί πρωταρχικό δείκτη της ικανότητας της να είναι ανταγωνιστική”.

Μην μένετε στάσιμοι και προσπαθήστε να προσαρμόζεστε και να βελτιώνεστε όσο αλλάζουν οι καιροί. Για παράδειγμα, εάν είστε ένας παραδοσιακός εκδότης, γιατί να μην εξετάσετε τη δημιουργία ενός digital τομέα στον οργανισμό σας; Ή εάν έχετε ένα κατάστημα οικοδομικών υλικών, ίσως θα πρέπει να προσπαθήσετε να δημιουργήσετε έναν ιστότοπο όπου θα μπορείτε να πουλάτε τα προϊόντα σας.

“Στο γραφείο μου έχω τρεις οθόνες, συγχρονισμένες ώστε να σχηματίζουν μια ενιαία επιφάνεια εργασίας. Μπορώ να σύρω στοιχεία από την μια οθόνη στην άλλη. Όταν αποκτήσεις μια τόσο μεγάλη περιοχή προβολής, ποτέ δεν θα γυρίσεις πίσω, επειδή θα έχει άμεσο αντίκτυπο στην παραγωγικότητα σου.”

Αυτή η συμβουλή δεν αφορά τόσο την επιχείρηση σας, όσο τον τρόπο που διαχειρίζεστε τα καθημερινά σας καθήκοντα. Με τρεις οθόνες θα μπορείτε να βλέπετε, στην μια τα εισερχόμενα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, η άλλη θα εμφανίζει αυτό που εργάζεστε εκείνη την στιγμή και μια τρίτη θα εμφανίζει τις συνηθισμένες σας δραστηριότητες. Με την δυνατότητα να μπορείτε να πηγαίνετε από εργασία σε εργασία (και χωρίς να παραμελείτε ένα συγκεκριμένο ζήτημα για παρατεταμένο χρονικό διάστημα), θα δείτε την παραγωγικότητα σας να αναπτύσσεται θεαματικά.

“Έχω την ικανότητα να ενθάρρυνω τους ανθρώπους λέγοντας τους τι είναι σωστό και τι όχι. Προφανώς, αυτός είναι ο σωστός τρόπος για να διευθύνεις μια μεγάλη επιχείρηση σαν αυτή, όπως και να πάρεις τους καλύτερους ανθρώπους που θέλουν να συνεχίσουν να κάνουν αυτή τη δουλειά.”

Να είστε ηγέτης, όχι αφεντικό, και να δίνετε θετικό feedback όταν ένας εργαζόμενος κάνει εξαιρετική δουλειά ή  να του δώσετε κάποια καθοδήγηση όταν την χρειάζεται. Σε μια εταιρεία οι υπάλληλοι πάντα θα ξεπερνούν αριθμητικά το αφεντικό, οπότε αν θέλετε το ανθρώπινο σας δυναμικό να είναι μια καλοκουρδισμένη μηχανή και να παράγει αποτελεσματικά, θα πρέπει να τους αντιμετωπίζετε σωστά.

“Οι πιο δυσαρεστημένοι πελάτες σας είναι η μεγαλύτερη πηγή μάθησης.”

Ακόμα κι αν νομίζετε ότι το προϊόν σας είναι άψογο, το κοινό είναι αυτό που θα το χρησιμοποιήσει τελικά – έτσι, αν οι αγοραστές αισθάνονται ότι χρειάζεται βελτίωση, ακούστε. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο πελάτης έχει πάντα δίκιο, ωστόσο αυτό που ο Γκέιτς προσπαθεί να πει είναι ότι ένας λιγότερο ικανοποιημένος πελάτης μπορεί επισημάνει τυχόν ελλείψεις σε αυτό που κάνετε και να σας βοηθήσει να τελειοποιήσετε τις υπηρεσίες σας.

Διαβάστε επίσης: Γουόρεν Μπάφετ: 35 μαθήματα ζωής από τον “Μάντη της Όμαχα”

The post Μπιλ Γκέιτς: Ο οραματιστής πίσω από την ψηφιακή επανάσταση appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Η ζωή του Πούλιτζερ: Από τη φτώχεια στη δόξα

Ο Τζόζεφ Πούλιτζερ γεννήθηκε στην Ουγγαρία, σε μια οικογένεια με πενιχρά μέσα, και μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1864. Είχε να αντιμετωπίσει σημαντικά εμπόδια, όπως την έλλειψη πόρων, την ελάχιστη γνώση της γλώσσας και την ανεργία. Παρά τα δύσκολα ξεκινήματα, ο Πούλιτζερ δεν άργησε να δείξει το πάθος του για τη δημοσιογραφία, εισερχόμενος στον κλάδο σε τοπικές εφημερίδες και σταδιακά διαγράφοντας πορεία προς τη μεγάλη επιτυχία.

Η πρώτη σημαντική του επιτυχία ήταν η αγορά της εφημερίδας St. Louis Post-Dispatch το 1878. Με την αίσθηση για εντυπωσιακούς τίτλους και την εκμετάλλευση θεμάτων που απασχολούσαν το κοινό, ο Πούλιτζερ κατάφερε να καταστήσει την εφημερίδα του την πιο δημοφιλή στην περιοχή.

Η επανάσταση στη δημοσιογραφία: New York World

© Getty Images / Ideal Image

Το 1883, ο Πούλιτζερ αγόρασε την New York World, μια εφημερίδα που βρισκόταν σε οικονομική κατάρρευση. Με τις καινοτόμες ιδέες του, την έστρεψε προς θέματα που απασχολούσαν τον μέσο αναγνώστη, δίνοντας έμφαση στην κοινωνική αδικία, τη διαφθορά και τις ειδήσεις που αφορούσαν τη ζωή των εργαζόμενων τάξεων. Ο Πούλιτζερ ήταν από τους πρώτους που ενσωμάτωσε σκίτσα και φωτογραφίες στην ειδησεογραφία, μια πρακτική που την καθιστούσε περισσότερο ελκυστική για τους αναγνώστες.

Παράλληλα, η εφημερίδα του έκανε γνωστή την κίτρινη δημοσιογραφία (yellow journalism), με άρθρα που είχαν ως σκοπό να τραβήξουν την προσοχή. Αν και η πρακτική αυτή έχει δεχτεί κριτική, για τον Πούλιτζερ ήταν ένας τρόπος να επισημάνει κοινωνικά θέματα που συνήθως αγνοούσαν οι αντίστοιχες “σοβαρές” εφημερίδες της εποχής.

Τα ιδεώδη του Πούλιτζερ και η συνεισφορά του στη δημοσιογραφία

Ο Πούλιτζερ πίστευε βαθιά ότι η δημοσιογραφία πρέπει να υπηρετεί την κοινωνία. Χρησιμοποίησε την εφημερίδα του όχι μόνο για να καταγγείλει αδικίες αλλά και για να υπερασπιστεί τη δημοκρατία και τα δικαιώματα των πολιτών. Υπήρξε πρωτοπόρος στην αποκάλυψη υποθέσεων διαφθοράς, ενώ εισήγαγε το ρεπορτάζ που βασιζόταν σε έρευνα και τεκμηρίωση.

Στην κορύφωση της σταδιοδρομίας του, ο Πούλιτζερ άρχισε να αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας, γεγονός που τον οδήγησε στο να αποσυρθεί σταδιακά από τη διοίκηση των εφημερίδων του. Παρ’ όλα αυτά, η επίδρασή του συνέχισε να διαμορφώνει τη δημοσιογραφία και να παρακινεί νέες γενιές δημοσιογράφων.

Τα Βραβεία Πούλιτζερ: Η κληρονομιά του

Το 1911, ο Τζόζεφ Πούλιτζερ έφυγε από τη ζωή, αφήνοντας πίσω του μια μεγάλη κληρονομιά. Το 1917, έξι χρόνια μετά τον θάνατό του, ιδρύθηκαν τα Βραβεία Πούλιτζερ, σύμφωνα με τη διαθήκη του, με στόχο να τιμούν τη δημοσιογραφική αριστεία και τις επιτυχίες στις τέχνες και τη λογοτεχνία. Τα βραβεία αυτά καθιερώθηκαν ως τα πιο έγκριτα στον κλάδο, αναδεικνύοντας την κληρονομιά του Πούλιτζερ ως προστάτη της δημοσιογραφίας και της καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Διαβάστε επίσης: Όταν ο Όρσον Γουέλς σκόρπισε τον πανικό με μια ραδιοφωνική φάρσα!

The post Τζόζεφ Πούλιτζερ: Ο αρχιτέκτονας της σύγχρονης δημοσιογραφίας appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Έζησε μια καταστροφική απώλεια το 1993, καθώς έχασε τον αδερφό του Ρίβερ (επίσης ηθοποιό) από υπερβολική δόση ναρκωτικών, κάτι που τον στοίχειωσε για πάντα και τον έκανε να αφοσιωθεί στην ηθοποιία.

Με αφορμή τα γενέθλια του, συγκεντρώσαμε 11 πράγματα που ίσως δεν γνωρίζατε για τον άνθρωπο πίσω από μερικούς από τους πιο αξέχαστους κινηματογραφικούς χαρακτήρες των τελευταίων δεκαετιών.

Δεν βγαίνει ποτέ selfie

Μην περιμένετε ποτέ να συναντήσετε τον Φίνιξ και να δεχτεί να βγει μια selfie μαζί σας, καθώς προτιμά να συνομιλήσει μαζί σας. Για παράδειγμα, κάποτε ευχαρίστησε μια φαν του για την γενναιότητα της να τον πλησιάσει σε ένα πολυκατάστημα, ενώ βρισκόταν με παρέα, και να του ζητήσει να βγουν μια φωτογραφία. Αφού της αρνήθηκε, κάθισε και συζήτησε μαζί της για λίγη ώρα και στην συνέχεια έκανε ο καθένας τα ψώνια του.

Αποτοξίνωση

Το 2005, ο Φίνιξ έκανε κάτι που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν κάνουν: πήγε μόνος του σε ένα κέντρο αποτοξίνωσης για τον εθισμό του στο αλκοόλ. “Νόμιζα ότι τα κέντρα αποτοξίνωσης ήταν ένα μέρος όπου έμπαινες σε ένα τζακούζι και έτρωγες φρουτοσαλάτα”, ανέφερε. “Αλλά όταν πήγα εκεί, άρχισαν να μιλάνε για τα 12 βήματα και τους είπα: ‘Περιμένετε ένα λεπτό, εξακολουθώ να καπνίζω μαριχουάνα.” Τελικά ο Φοίνιξ σταμάτησε να καπνίζει μαριχουάνα και πίνει περιστασιακά ένα ποτό όταν πετάει.

© Anthony Harvey / Getty Images / Ideal Image

Άγχος

Παρά το γεγονός ότι ο Φίνιξ βρίσκεται αρκετές δεκαετίες στον χώρο, εξακολουθεί να νιώθει αγχωμένος μέχρι το τέλος της ταινίας (και μερικές φορές και κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων). Το 2012 παραδέχτηκε ότι έχει ιδιαίτερο άγχος αρκετές εβδομάδες πριν το ξεκίνημα των γυρισμάτων, ενώ νιώθει έντονη ναυτία την ημέρα πριν το πρώτο γύρισμα. Επίσης ιδρώνει πολύ.

Περίεργα ονόματα

Ο Χόακιν γεννήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 1974 στο Σαν Χουάν του Πουέρτο Ρίκο, ως Χόακιν Ράφαελ Μπότομ. Οι γονείς του ήταν μέλη της αιρετικής ομάδας «Τα Παιδιά του Θεού», με αποτέλεσμα η οικογένεια να μετακινείται συχνά σε ολόκληρη τη Νότια Αμερική και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αποφάσισε πως ήθελε να τον φωνάζουν Λιφ, δηλαδή φύλλο, επειδή ζήλευε τα ονόματα που είχαν τα αδέρφια του, όπως Ρίβερ (ποτάμι) και Ρέιν (βροχή).

Ποιος είναι ο J.R.

Πέντε χρόνια μετά την επιτυχία του “Μονομάχου”, πρωταγωνίστησε στην ταινία “Walk The Line”, ένα φιλμ βασισμένο στη ζωή του ταλαντούχου μουσικού Τζόνι Κας. Κατά την διάρκεια των γυρισμάτων επέμενε αρκετά να τον φωνάζουν J.R, καθώς το πραγματικό του όνομα, του ηχούσε περίεργο εκείνη την εποχή. Αυτό ήταν κάτι που μετάνιωσε και έχει δηλώσει ότι νιώθει αμηχανία όποτε το θυμάται.

Πυροσβέστης

Προκειμένου να μπει στο πετσί του ρόλου για την ταινία “Πυροσβεστικός Σταθμός 49” (2004), ο Φοίνιξ πήγε και γράφτηκε στην Ακαδημία Πυροσβεστικής της Βαλτιμόρης και μάλιστα αποφοίτησε! Για έναν ολόκληρο μήνα εκπαιδευόταν να γίνει πυροσβέστης και μάλιστα συμμετείχε σε πραγματικές πυρκαγιές.

Κόκκινο χαλί

Ο Χόακιν Φίνιξ μισεί τις τελετές βραβεύσεων. “Είναι τελείως υποκειμενικό. Το να βάζεις τους ανθρώπους αντιμέτωπους, είναι το πιο ηλίθιο πράγμα σε ολόκληρο τον κόσμο.”

Φοβία με τα αεροπλάνα

Ο Φίνιξ σιχαίνεται τις πτήσεις με αεροπλάνο. Σε μια ιδιαίτερα απαιτητική πτήση και ενώ το αεροπλάνο βρισκόταν περίπου στα μισά του ταξιδιού, ο Φοίνιξ έπαθε κρίση πανικού. Ήταν τόσο αναστατωμένος που το πλήρωμα του αεροσκάφους έκανε τα πάντα για να τον ηρεμήσει. Μάλιστα ο Φοίνιξ δήλωσε ότι ο πιλότος αναγκάστηκε να τον χτυπήσει.

© Dimitrios Kambouris / Getty Images / Ideal Image

Μην το δοκιμάσετε αυτό στο σπίτι

Όταν ο Φίνιξ ανέλαβε να παίξει τον Ιησού στην ταινία “Μαρία Μαγδαληνή”, ήταν κάτι που πήρε αρκετά σοβαρά. Αποφάσισε να ξεκινήσει μια δίαιτα, όπου κατανάλωνε μόνο 300 θερμίδες την ημέρα, προκειμένου να χάσει βάρος και να δείχνει όπως πρέπει για τον ρόλο. “Με τον Χόακιν είναι σαν να δουλεύεις με ένα όμορφο άγριο ζώο, όπου πρέπει να του δώσεις τον χώρο για να είναι ελεύθερο”, δήλωσε ο σκηνοθέτης της ταινίας, Γκαρθ Ντέιβις. “Δεν υπήρχε άλλο πρόσωπο στο μυαλό μου που θα μπορούσε να παίξει τον Ιησού.”

Αγάπη για τα ζώα

Ο Χόακιν μεγάλωσε ως βίγκαν και είναι λογικό να δίνει αγώνες κατά της θανάτωσης των ζώων. Έχει αρνηθεί ακόμη και να φορέσει ένα ζευγάρι παπούτσια σε μια φωτογράφιση επειδή ήταν κατασκευασμένα από δέρμα, ενώ στις ταινίες του επιλέγει να φορά κοστούμια τα οποία είναι συνθετικά.

Η ιστορία πίσω από την διάσημη ουλή

Ένα από τα πιο διάσημα χαρακτηριστικά του Φοίνιξ είναι η ουλή στο πάνω χείλος του. Έχει αναφέρει ότι ενώ η μητέρα του ήταν έγκυος σε αυτόν, αισθάνθηκε κάποιου είδους αιχμηρό πόνο και στην συνέχεια βγήκε εκείνος με την ουλή. Δεν έχουμε ιδέα αν κάτι τέτοιο ισχύει ή όχι, αλλά είναι μια αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία.

Διαβάστε επίσης: “Ναπολέων”: Κυκλοφόρησε το επίσημο τρέιλερ της ταινίας του Ρίντλεϊ Σκοτ

The post Χοακίν Φίνιξ: 11 πράγματα που δεν γνωρίζατε για τον σπουδαίο ηθοποιό appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Από μικρός έμαθε να παίζει κιθάρα, και κατά την διάρκεια του γυμνασίου άρχισε να συμμετέχει σε διάφορες ροκ μπάντες. Ξεκίνησε να πειραματίζεται με τα ναρκωτικά στην ηλικία των 16 και έκανε την πρώτη του ηχογράφηση με το συγκρότημα “The Shades”. Η αγάπη του για την μουσική και η επιθυμία του να παίζει συναυλίες τον έφερε σε αντιπαράθεση με τους γονείς του.

Φοίτησε στο Syracuse University όπου ο ποιητής και καθηγητής του Delmore Schwartz, τον ενθάρρυνε στην πορεία του και τον βοήθησε όσον αφορά τη χρήση της αγγλικής γλώσσας. Αργότερα ο Reed απέτισε φόρο τιμής στον μέντορα του με το τραγούδι “My House”. Το 1964 αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο και έπιασε δουλειά ως συνθέτης στην δισκογραφική Pickwick Records. Την επόμενη χρονιά ίδρυσε μαζί με τον John Davies Cale, τους “The Primitive” που μετεξελίχθηκαν στους γνωστούς σε όλους μας “Velvet Underground”.

© Andrew H. Walker / Getty Images / Ideal Image

Η συνάντηση τους με τον Andy Warhol ήταν καθοριστική καθώς απογείωσε την φήμη τους. Ο “Πάπας της Pop Art” υπήρξε ο μάνατζερ τους και διοργάνωσε τις περιοδείες του γκρουπ σε όλη την Αμερική και τον Καναδά, αποσπώντας εντυπωσιακές κριτικές. Ο Reed σχεδόν σε όλες τους τις συνεντεύξεις ανέφερε ότι ο Warhol ήταν ο μέντορας του.

Το 1970 ο Reed αποχώρησε από το συγκρότημα και ακολούθησε σόλο καριέρα, ενώ ταυτόχρονα μετακόμισε στο Λονδίνο. Εκεί γνωρίστηκε με τον David Bowie, ο οποίος μαζί με τον Mick Ronson ανέλαβε την παραγωγή στο πρώτο προσωπικό του άλμπουμ, με τίτλο “Transformer” το 1972. Αυτός ο glam rock δίσκος περιλαμβάνει το γνωστότερο ίσως τραγούδι του Reed, το “Walk on the Wild Side”, το οποίο περιγράφει τους κοινωνικά απροσάρμοστους, τους εκπορνευόμενους άντρες και τους τραβεστί στο Factory του Andy Warhol. Αυτός ο δίσκος περιλαμβάνει επίσης τα τραγούδια “Perfect Day”, “Vicious” και “Satellite of Love”.

Στα χρόνια που ακολούθησαν συνέχισε να παίζει και να γράφει μουσική. Παντρεύτηκε το 1980 και χώρισε 10 χρόνια αργότερα. Υπήρξε ευαισθητοποιημένος με διάφορα κινήματα και πολιτικά ζητήματα.

Τον Απρίλιο του 2013 υποβλήθηκε σε εγχείρηση μεταμόσχευσης ήπατος στο Κλίβελαντ. Μόλις βγήκε από το νοσοκομείο δήλωσε ότι είναι “δυνατότερος παρά ποτέ”. Στις 27 Οκτωβρίου ο Lou Reed έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 71 ετών.

O Lou Reed δεν ήταν μόνο ένας εξαιρετικός μουσικός· ήταν ένας καλλιτέχνης που τόλμησε να εκφράσει την αλήθεια του, προκαλώντας τους ακροατές να σκεφτούν, να νιώσουν και να αλλάξουν. Με το έργο του, άφησε πίσω του ένα μνημείο που θα συνεχίσει να επηρεάζει την πολιτιστική σκηνή για πολλά χρόνια ακόμα.

Σας παρουσιάζουμε 10 ατάκες που μας άφησε ο θρυλικός τραγουδιστής και θα σε οδηγήσουν στην άγρια πλευρά της ζωής…

“Tα πράγματα φαίνεται ότι τελειώνουν, πριν καν ξεκινήσουν”.

“Aς κάνουμε αυτό που φοβάσαι περισσότερο. Αυτό που σε ανατρέπει. Αυτό που κάνει τα μάτια σου να δακρύζουν”.

“Πάντα πίστευα ότι είχα κάτι σημαντικό να πω και το έλεγα”.

“‘Ενα ακόρντο είναι μια χαρά. Με δύο πιέζεις λίγο τα πράγματα. Με τρία ακόρντα είσαι μέσα στη jazz”.

“Κάποιοι πιστεύουν ότι είμαι ένα τέρας, ένας δικτάτορας και ίσως να έχουν δίκιο”.

“Μην με ρωτάς να σου εξηγήσω τους στίχους μου γιατί δεν μπορώ να το κάνω”.

“Είσαι μουσικός, Παίξε. Αυτό πρέπει να κάνεις”.

“Υπάρχουν πολύ σκληρές στιγμές στη ζωή και θα πρέπει να είμαστε όσο το δυνατόν καλύτεροι ο ένας με τον άλλον”.

“Το πιο σημαντικό πράγμα στη θρησκεία μου είναι να παίζω κιθάρα”.

“Είμαι μουσικός κι αυτό σημαίνει ότι μπορώ να είμαι τόσο εγωιστής όσο θελήσω”.

Διαβάστε επίσης: 15 πράγματα που μας έμαθε για την ζωή ο Φίοντορ Ντοστογιέφσκι

The post Ο Lou Reed και η τέχνη του να λες την αλήθεια ωμά appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Αυτό που έκανε τον Πικάσο τόσο μοναδικό, ήταν το γεγονός ότι ήταν ένας καλλιτέχνης που ζωγράφισε έργα που αγαπήθηκαν ενώ ήταν ακόμα ζωντανός (συνήθως ένας καλλιτέχνης είναι νεκρός πριν το έργο του εκτιμηθεί από το κοινό, σκεφτείτε Βίνσεντ βαν Γκονγκ).

@ Bettmann / Getty Images / Ideal Image

Καθ ‘όλη τη διάρκεια της μακράς και διάσημης καριέρας του, ο Πικάσο πέρασε διάφορες καλλιτεχνικές φάσεις: την Μπλε ή Γαλάζια περίοδο (1901-1904), την Ρόδινη περίοδο (1904-1906), τον Πριμιτιβισμό (1907-1909), τον Κυβισμό (1909-1919), τον Νεοκλασικισμό και τον Σουρεαλισμό -1929), για να αναφέρουμε μερικές (ο υπόλοιπος κατάλογος συνεχίζεται μέχρι τον θάνατο του το 1973, στην ηλικία των 92 ετών). Αυτό που είναι βέβαιο, είναι ότι ο κόσμος της τέχνης δεν ήταν ποτέ ο ίδιος μετά το πέρασμα του Πικάσο. Δεν ήταν μόνο ένας σε μια γενιά, αλλά ένας σε ένα είδος – ένας καλλιτέχνης που έσπασε τα όρια τόσο δραματικά, που οι άλλοι καλλιτέχνες θα μπορούσαν να πάρουν μόνο τα κομμάτια που άφησε στο έδαφος για να μάθουν και να καταλάβουν την λαμπρότητα του.

Εκτός απ’ όλα αυτά, ο Πικάσο ήταν ένας άντρας με ένα μοναδικό στυλ, καθώς ως καλλιτέχνης δεν έδινε και τόση σημασία στα ρούχα και εξέπεμπε μια αβίαστη κομψότητα. Με άλλα λόγια ήταν ένας άντρας που φορούσε αυτά που φορούσε επειδή είχαν νόημα στον τρόπο ζωής του και όχι επειδή ήθελε να δείχνει κομψός.

Παρακάτω, σας παρουσιάζουμε τα πέντε λιγότερο γνωστά γεγονότα για την μεγαλοφυΐα της Ανδαλουσίας.

Η κλοπή της Μόνα Λίζα

Το 1911, ένας άνδρας αποχώρησε από το μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι με έναν πίνακα να προεξέχει από το σακάκι του. Ο πίνακας ήταν η Μόνα Λίζα του Ντα Βίντσι. Μετά από εβδομάδες αναζήτησης στην πόλη, οι αρχές κατέληξαν σε δύο υπόπτους: έναν ποιητή που ονομαζόταν Guillaume Apollinaire και έναν νέο καλλιτέχνη που ονομαζόταν Πάμπλο Πικάσο. Ενώ οι δύο μποέμ καλλιτέχνες δεν ήταν άγιοι, σίγουρα δεν θα έκλεβαν την Μόνα Λίζα. Ο λόγος που οι γαλλικές αρχές στράφηκαν σε αυτούς ήταν επειδή έγινε γνωστό ότι ο βοηθός του Apollinaire είχε κλέψει δύο αφρικανικά γλυπτά από το Λούβρο και αυτά τα έργα τέχνης έγιναν δώρο στον Πικάσο. Σύμφωνα με το βιβλίο του Norman Mailer, “Portrait of Picasso as a Young Man”, κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας, ο Πικάσο κατέρρευσε ξεσπώντας σε κλάμματα, καθώς ήταν μία από τις πιο ταπεινωτικές στιγμές της ζωής του. Τελικά, ο δικαστής άφησε τους δύο άνδρες ελεύθερους. Χρόνια αργότερα, το 1914, ο πίνακας βρέθηκε τελικά σε ένα ιταλικό σπίτι. Τα νεα ήταν χαρμόσυνα αλλά διήρκεσαν λίγο, καθώς ξέσπασε ο 1ος Παγκόσμιος Πόλεμος λίγες μέρες αργότερα.

Ήταν προληπτικός

Ο Πικάσο ήταν εξαιρετικά προληπτικός. Ήταν ένα μέρος του χαρακτήρα του που κουβαλούσε απο μικρός, μεγαλώνοντας στην Ανδαλουσία. Ο καλλιτέχνης αισθανόταν για παράδειγμα ότι τα μαλλιά του είχαν κάτι το μαγικό, και δεδομένου αυτού, όταν ήταν σε λάθος χέρια, ακόμη και τα κομμένα, θα μπορούσαν να βλάψουν το άτομο από το οποίο προήλθαν. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, να φοβάται να κόψει τα μαλλιά του. Λέγεται, ότι μόνο αν είχε πλήρη εμπιστοσύνη σε έναν κουρέα, θα του επέτρεπε να κόψει και να απομακρύνει κατάλληλα τα μαλλιά του.

Το Πικάσο δεν ήταν το πραγματικό επίθετο του

Το πραγματικό επίθετο του Πάμπλο δεν ήταν το Πικάσο αλλά το Ρουίθ. Η οικογένεια του Πάμπλο ήταν γνωστή στην περιοχή ως κατασκευάστρια γαντιών, κάτι με το οποίο ο επαναστατικός καλλιτέχνης δεν ήθελε να συνδεθεί. Έτσι, πήρε τα πράγματα στα χέρια του και σύμφωνα με την βιογραφία του “A Life of Picasso” από τον συγγραφέα John Richardson, άλλαξε το επώνυμο του στο πατρικό όνομα της μητέρας του, που ήταν Πικάσο. Μάλιστα είχε πει κάποτε ότι: “Τελικά στην τέχνη κάποιος πρέπει να σκοτώσει τον πατέρα του.”

Η ολοκληρωτική καταστροφή ενός πίνακα του

Τον Σεπτέμβριο του 1998, η πτήση της Swissair Flight 111 κατέρρευσε στον Ατλαντικό Ωκεανό, σκοτώνοντας και τους 229 επιβάτες. Ενώ η κύρια και πιο προφανής τραγωδία της συντριβής ήταν οι ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν στη θάλασσα, υπήρχε και κάτι άλλο που καταστράφηκε και ήταν αναντικατάστατο: ένας πίνακας του Πικάσο του 1963, ο Le Peintre. Το μόνο ίχνος που παρέμεινε από το έργο τέχνης, ήταν ένα θραύσμα καμβά 20 εκατοστών που βρέθηκε πλωτό στα συντρίμμια.

Αν ζούσε σήμερα θα ήταν ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο

Σε ένα άρθρο του Vanity Fair που δημοσιεύθηκε το 2016, ο Marc Blondeau, εξέχων έμπορος της Γενεύης και πρώην επικεφαλής του Sotheby’s France, δήλωσε ότι: “Εάν ο Πικάσο ήταν ζωντανός σήμερα, θα ήταν ένας από τους δέκα πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο.” Είναι αλήθεια ότι εκτός από τους πίνακες του, που κοστίζουν εκατομμύρια έως εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια, το εμπορικό του σήμα είναι επίσης ένα από τα πιο δημοφιλή στον κόσμο, καθώς εμφανίζεται σε ρούχα, μπαρ και εστιατόρια.

Διαβάστε επίσης: Μαρινιέρα: Το κομμάτι χαμαιλέων της ανδρικής γκαρνταρόμπας

The post Πάμπλο Πικάσο: 5 άγνωστες πτυχές του σπουδαίου καλλιτέχνη appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Πρώτα χρόνια

Ο Σίντλερ γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1908 στο Zwittau, μια μικρή πόλη της τότε Αυστροουγγαρίας (σήμερα μέρος της Τσεχίας), και προερχόταν από μια σχετικά εύπορη οικογένεια. Στα νεανικά του χρόνια, ακολούθησε μια ασταθή καριέρα, που περιλάμβανε πωλήσεις και εμπορικές δραστηριότητες. Η ζωή του δεν είχε τίποτα το εξαιρετικό μέχρι την έλευση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Από επιχειρηματίας σε σωτήρα

© Getty Images / Ideal Image

Με την έναρξη του πολέμου, ο Σίντλερ εκμεταλλεύτηκε την κατοχή της Πολωνίας από τους Ναζί για να επωφεληθεί οικονομικά. Αγόρασε ένα εργοστάσιο στην Κρακοβία, όπου παρήγαγε κουζινικά και στρατιωτικά είδη για τον γερμανικό στρατό. Αρχικά, το κίνητρό του ήταν καθαρά οικονομικό, ωστόσο, όταν είδε τις φρικαλεότητες του Ολοκαυτώματος, άρχισε να αλλάζει στάση.

Ο Σίντλερ ανέπτυξε στενές σχέσεις με τους Ναζί, κάτι που του επέτρεψε να προστατεύσει τους Εβραίους εργάτες του, ισχυριζόμενος ότι ήταν αναγκαίοι για την πολεμική προσπάθεια. Μέσα από δωροδοκίες και διαπραγματεύσεις, κατάφερε να σώσει περίπου 1.200 ανθρώπους από βέβαιο θάνατο στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Η “Λίστα του Σίντλερ”

Η περίφημη λίστα του Σίντλερ ήταν ένας κατάλογος Εβραίων εργατών που ο ίδιος έσωσε, καταφέρνοντας να τους προστατεύσει από τις απελάσεις στα στρατόπεδα εξόντωσης. Καθώς οι Ναζί ενίσχυαν την πολιτική γενοκτονίας τους, ο Σίντλερ κατάφερε να πείσει τους αξιωματούχους ότι οι εργάτες του ήταν αναγκαίοι για τη συνέχιση της παραγωγής, προσφέροντας δωροδοκίες και φανταστικά κίνητρα.

Η μεταστροφή του από συνεργάτης του ναζιστικού καθεστώτος σε υπερασπιστή των Εβραίων ήταν εντυπωσιακή. Παρά την προσωπική του περιουσία, την οποία σπατάλησε για να σώσει τους εργάτες του, ο Σίντλερ συνέχισε να λειτουργεί το εργοστάσιο του ως καταφύγιο, ακόμη και όταν το τέλος του πολέμου ήταν προ των πυλών.

Το τέλος του πολέμου και τα μεταπολεμικά χρόνια

© Getty Images / Ideal Image

Μετά το τέλος του πολέμου, ο Σίντλερ έπεσε σε οικονομική δυσχέρεια. Οι επιχειρήσεις του απέτυχαν και αναγκάστηκε να βασιστεί στην οικονομική υποστήριξη από τους “Schindlerjuden” – τους Εβραίους που είχε σώσει – για να επιβιώσει. Παρά τη γενναιότητά του κατά τη διάρκεια του πολέμου, αντιμετώπισε οικονομικές δυσκολίες και πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του σε σχετική ανωνυμία.

Το 1963, στον Σίντλερ απονεμήθηκε ο τιμητικός τίτλος “Δίκαιος των Εθνών” από το Γιαντ Βασσέμ, το Ίδρυμα για τη Μνήμη των Μαρτύρων και των Ηρώων του Ολοκαυτώματος, εκ μέρους του Κράτους του Ισραήλ, σε μη-Εβραίους, που στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με κίνδυνο της ζωής τους, έσωσαν τις ζωές χιλιάδων Εβραίων.

Έφυγε από τη ζωή το 1974 στη Γερμανία, αλλά το σώμα του μεταφέρθηκε στο Ισραήλ, όπου και θάφτηκε ως ένδειξη ευγνωμοσύνης από τους Εβραίους που έσωσε.

Ο μύθος και η κληρονομιά

Η ιστορία του Σίντλερ έγινε ευρέως γνωστή μέσα από το βιβλίο του Τόμας Κένελι, “Schindler’s Ark” (1982) και την κινηματογραφική μεταφορά του από τον Στίβεν Σπίλμπεργκ το 1993. Η ταινία “Η Λίστα του Σίντλερ” κέρδισε 7 Όσκαρ και έφερε την ιστορία του στο παγκόσμιο προσκήνιο, καθιστώντας τον Σίντλερ σύμβολο ηθικής μεταστροφής και ανθρωπισμού σε μια από τις σκοτεινότερες εποχές της ανθρώπινης ιστορίας.

Διαβάστε επίσης: “Η Λίστα του Σίντλερ”: Το αριστούργημα του Σπίλμπεργκ παραμένει ένα αναγκαίο αντιφασιστικό σχόλιο

The post Όσκαρ Σίντλερ: Ο άντρας που έσωσε χιλιάδες ανθρώπους από βέβαιο θάνατο appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.