Πέρα όμως από την επιστημονική του ιδιοφυΐα, ο Αϊνστάιν υπήρξε σύμβολο ανθρωπισμού, υπερασπιστής της ειρήνης και της ελευθερίας της σκέψης. Η ζωή και το έργο του συνεχίζουν να εμπνέουν γενιές επιστημόνων, στοχαστών και ανθρώπων που αναζητούν την αλήθεια. Στην επέτειο του θανάτου του, θυμόμαστε όχι μόνο τον επιστήμονα, αλλά και τον άνθρωπο πίσω από την εξίσωση.

© Bettmann / Getty Images / Ideal Image

Ακολουθούν 15 από τις πιο σοφές και αξέχαστες φράσεις του:

– “Όταν κάθεσαι με ένα ωραίο κορίτσι για δυο ώρες, σου φαίνεται σαν δυο λεπτά. Αν καθίσεις σε μια αναμμένη σόμπα για δυο λεπτά, σου φαίνεται σαν δυο ώρες. Αυτό είναι η σχετικότητα.”

– “Η φαντασία είναι πιο σημαντική από τη γνώση.”

– “Αν θες να ζήσεις μια ευτυχισμένη ζωή, εξάρτησέ την από ένα στόχο, όχι από ανθρώπους ή αντικείμενα.”

– “Οι ευφυείς άνθρωποι λύνουν τα προβλήματα. Οι μεγαλοφυείς τα προβλέπουν.”

– “Η ηθική ενός ανθρώπου πρέπει να βασίζεται στη συμπάθεια, στην παιδεία, στις κοινωνικές σχέσεις. Καμιά θρησκευτική θεμελίωση δεν χρειάζεται. Είναι πολύ μικροπρεπές να πρέπει να παρακινείται ο άνθρωπος από το φόβο της τιμωρίας του ή από την ελπίδα για ανταμοιβή μετά θάνατον.”

– “Αν δεν μπορείς να το εξηγήσεις με απλά λόγια, ούτε εσύ ο ίδιος το έχεις καταλάβει πολύ καλά.”

– “Ο καθένας είναι μεγαλοφυΐα, αλλά αν κρίνεις ένα ψάρι από την ικανότητά του να σκαρφαλώσει σ’ ένα δέντρο, θα περάσει όλη του τη ζωή πιστεύοντας πως είναι ηλίθιο.”

– “Γάμος είναι η αποτυχημένη προσπάθεια να δώσεις διάρκεια σε ένα τυχαίο γεγονός.”

– “Η δύναμη ελκύει πάντα ανθρώπους με χαμηλή ηθική.”

– “Αν η θεωρία της σχετικότητας αποδειχτεί πετυχημένη, οι Γερμανοί θα με πουν Γερμανό και οι Γάλλοι πολίτη του κόσμου. Αν η θεωρία της σχετικότητας αποδειχτεί λάθος, τότε οι Γάλλοι θα με πουν Γερμανό και οι Γερμανοί Εβραίο.”

– “Η λογική θα σε πάει από το Α στο Β. Η φαντασία θα σε πάει παντού.”

– “Η επιστήμη χωρίς θρησκεία είναι κουτσή. Η θρησκεία χωρίς επιστήμη είναι τυφλή.”

– “Δεν είναι ότι είμαι και τόσο έξυπνος. Είναι που μένω με τα προβλήματα περισσότερο.”

– “Τα καθαρά Μαθηματικά είναι, κατά κάποιο τρόπο, η ποίηση των λογικών ιδεών.”

– “Είναι υποχρέωση κάθε ανθρώπου να δώσει πίσω στον κόσμο τουλάχιστον το ισοδύναμο αυτού που έχει πάρει από αυτόν.”

– “Οποιοσδήποτε ευφυής βλάκας μπορεί να κάνει τα πράγματα μεγαλύτερα, πιο περίπλοκα, πιο βίαια. Χρειάζεται το άγγιγμα της μεγαλοφυΐας -και πολύ θάρρος- για να κινηθούμε προς την αντίθετη κατεύθυνση.”

Διαβάστε επίσης: Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες: 11 χρόνια χωρίς τον σπουδαίο συγγραφέα

The post Άλμπερτ Αϊνστάιν: Ο άνθρωπος που επανακαθόρισε τη σκέψη μας για το σύμπαν appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Στις 17 Απριλίου 2014, ο κόσμος αποχαιρέτησε έναν από τους σημαντικότερους συγγραφείς του 20ού αιώνα – τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Με καταγωγή από την Αρακατάκα της Κολομβίας και με κληρονομιά που μοιάζει βγαλμένη από θρύλο, ο “Γκάμπο”, όπως τον αποκαλούσαν τρυφερά οι αναγνώστες του, δεν έγραψε απλώς λογοτεχνία. Δημιούργησε έναν ολόκληρο κόσμο.

Ο Μάρκες κατάφερε να γεννήσει έναν τόπο τόσο πραγματικό και ταυτόχρονα τόσο μυθικό, που κανείς δεν αμφέβαλε για την ύπαρξή του. Το Μακοντο, η πόλη-σύμπαν στην οποία εκτυλίσσεται το αριστούργημά του Εκατό Χρόνια Μοναξιάς, έγινε αρχέτυπο της Λατινοαμερικανικής ψυχής – ένα μέρος όπου το φανταστικό και το ρεαλιστικό ζουν σε μια ισόρροπη συνύπαρξη.

Παρόλο που ο ίδιος ποτέ δεν διεκδίκησε αποκλειστικά τον όρο, ο Μάρκες θεωρείται ο κατεξοχήν εκφραστής του μαγικού ρεαλισμού. Η γραφή του αιχμαλώτιζε το θαυμαστό μέσα στην καθημερινότητα: γυναίκες που αναλήφθηκαν στον ουρανό πλένοντας ρούχα, πατέρες που συνομιλούσαν με φαντάσματα και έρωτες που άντεχαν μισό αιώνα και μια πανδημία χολέρας.

Πριν γίνει μυθιστοριογράφος, ο Μάρκες υπήρξε δημοσιογράφος – και παρέμεινε τέτοιος μέχρι τέλους. Η ματιά του για την κοινωνική δικαιοσύνη, η πολιτική του σκέψη και η στενή του σχέση με ηγέτες, όπως ο Φιντέλ Κάστρο, συνιστούν μια άλλη, πιο αμφιλεγόμενη πλευρά του. Ήταν ένας συγγραφέας που δεν φοβήθηκε να εμπλακεί – και να πληρώσει το τίμημα.

Έντεκα χρόνια μετά τον θάνατό του, τα έργα του συνεχίζουν να μεταφράζονται, να διαβάζονται και να επηρεάζουν νέες γενιές συγγραφέων. Οι λέξεις του δεν έχουν ηλικία. Και οι ιστορίες του – παρ’ όλο που μιλούν για μια ήπειρο συγκεκριμένη – ανήκουν σε όλους.

Διαβάστε επίσης: Το πιο αστείο “φιάσκο” του Τσάπλιν (και δεν ήταν σε ταινία)

The post Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες: 11 χρόνια χωρίς τον σπουδαίο συγγραφέα appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Από το 1912 ώς το 1918 αξιοποίησε το ταλέντο του σε πολλές μικρού μήκους κωμωδίες του βωβού κινηματογράφου, δημιουργώντας τον τύπο του Σαρλό. Ο ίδιος όχι μόνο πρωταγωνιστούσε, αλλά ήταν επίσης ο σεναριογράφος, σκηνοθέτης και συνθέτης της μουσικής των ταινιών του. Η παγκόσμια καταξίωση ήρθε μέσα από τις μεγάλου μήκους ταινίες του, όπως οι “Μοντέρνοι Καιροί”, “Ο Μεγάλος Δικτάτωρ”, “Τα φώτα της πόλης” και “Ο κύριος Βερντού”, που τον κατέταξαν ανάμεσα στους σημαντικότερους δημιουργούς της 7ης τέχνης.

Το 1952, στο απόγειο του Ψυχρού Πολέμου και της Μαύρης Λίστας, έπεσε σε δυσμένεια λόγω των αριστερών πολιτικών φρονημάτων του. Ενώ ταξίδευε προς το Λονδίνο, έμαθε την απόφαση του αμερικανικού Υπουργείου Δικαιοσύνης να άρει τη βίζα του και επομένως το δικαίωμα επιστροφής. Μετά από αυτό το γεγονός παρέμεινε οριστικά στην Ευρώπη, και πιο συγκεκριμένα στο Βεβέ της Ελβετίας, όπου πέθανε στις 25 Δεκεμβρίου 1977. Στο διάστημα αυτό ταξίδεψε στην Αμερική μόνο μια φορά, το 1972, προκειμένου να παραλάβει το ειδικό Τιμητικό Όσκαρ για τη συνεισφορά του στην έβδομη τέχνη, κερδίζοντας το μεγαλύτερο σε διάρκεια χειροκρότημα της ιστορίας των βραβείων.

Ενώ οι περισσότεροι από εμάς τον γνωρίσαμε μόνο μέσα από τις ταινίες του, σίγουρα υπάρχουν πολλά γεγονότα που λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν για αυτόν, όπως για παράδειγμα ότι έκλεψαν το φέρετρο του και στην συνέχεια ζήτησαν λύτρα!

Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, όλα συνέβησαν μια βροχερή νύχτα στο ελβετικό χωριό Corsier-sur-Vevey στις όχθες της λίμνης της Γενεύης. Όλοι οι κάτοικοι του χωριού είχαν πέσει από νωρίς για ύπνο, χωρίς να έχουν ιδέα ότι ένα μακάβριο έγκλημα πρόκειται να διαπραχθεί δίπλα τους.

Την νύχτα εκείνη λοιπόν, και ενώ το ημερολόγιο έγραφε 1η Μαρτίου 1978, δύο μαυροντυμένοι άνδρες μπήκαν κρυφά στο μικρό νεκροταφείο του χωριού. Οι άνδρες αυτοί ήταν ο 24χρονος Πολωνός Ρόμαν Βάρντας και ο 38χρονος Γκάντσο Γκάνεβ από την Βουλγαρία, οι οποίοι είχαν καταστρώσει ένα σχέδιο που πίστευαν ότι θα τους έκανε πλούσιους.

Άρχισαν λοιπόν να εξερευνούν τους 400 τάφους του νεκροταφείου του χωριού. Οι περισσότεροι ήταν απλοί και διέθεταν έναν ξύλινο σταυρό, ανάμεσα τους όμως υπήρχε ένας μεγαλοπρεπής πέτρινος τάφος, ο οποίος είχε την εγχάραξη “Τσαρλς Τσάπλιν 1889-1977”. Ο τάφος φυσικά άνηκε στον διασημότερο κωμικό του κόσμου, ο οποίος είχε πεθάνει δύο μήνες πριν από την παραμονή Χριστουγέννων του 1997.

© Hulton Archive / Getty Images / Ideal Image

Οι δύο άνδρες έβγαλαν του κασμάδες τους και άρχισαν να σκάβουν τον τάφο. Δεν τους πήρε πολύ ώρα για να ανακαλύψουν το φέρετρο του Τσάπλιν, το οποίο φόρτωσαν στο φορτηγάκι τους και το μετέφεραν στα ανατολικά της Λίμνης της Γενεύης, όπου το έκρυψαν σε ένα χωράφι καλαμποκιού.

Την επόμενη μέρα οι κάτοικοι του μικρού χωριού ανακάλυψαν το τρομερό έγκλημα που είχε διαπραχθεί. Στην οικία των Τσάπλιν όλοι είχαν υποστεί σοκ, καθώς αναρωτιόντουσαν γιατί να συμβεί αυτό το πράγμα σε έναν άνθρωπο που μόνο χαρά έδινε στον κόσμο;

Κανείς δεν παρουσιάστηκε να παραδεχτεί το έγκλημα, ενώ τις επόμενες εβδομάδες άρχισαν να διατυπώνονται διάφορα σενάρια, πολλά από αυτά αρκετά ακραία. Ένα ήταν ότι το φέρετρο κλάπηκε από θαυμαστές του που ήθελαν να πραγματοποιήσουν την υποτιθέμενη τελευταία επιθυμία του, να ταφεί στην Αγγλία. Άλλοι έλεγαν ότι ο Τσάπλιν ήταν Εβραίος και οι κάτοικοι του χωριού δεν δέχονταν να ταφεί σε χριστιανικό νεκροταφείο.

Τελικά ο λόγος αποκαλύφθηκε τον Μάιο του 1978, καθώς η οικογένεια του Τσάπλιν είχε αρχίσει να δέχεται περίεργα τηλεφωνήματα στα οποία οι εκβιαστές ανακοίνωσαν ότι είχαν ξεθάψει την σωρό του Τσάπλιν και ζητούσαν 600.000 δολάρια για να την επιστρέψουν. Η οικογένεια αρνήθηκε κατηγορηματικά να υποκύψει στους εκβιασμούς των δύο ληστών. Έτσι, εκείνοι ξεκίνησαν τα παζάρια, μειώνοντας το ποσό των λύτρων στα 250.000 δολάρια.

Η οικογένεια Τσάπλιν απευθύνθηκε στην αστυνομία και οι αρχές αντέδρασαν ταχύτατα. Παρακολουθούσαν όλα τα τηλέφωνα της περιοχής και εντόπισαν σχεδόν αμέσως τον Βάρντας την ώρα που τηλεφωνούσε για λύτρα, ενώ λίγο μετά συνελήφθη και ο Γκανέβ.

Το μόνο πρόβλημα τώρα ήταν να επιστραφεί η σωρός του Τσάπλιν στο νεκροταφείο, ωστόσο, οι δύο ληστές είχαν ξεχάσει το ακριβές σημείο που είχαν θάψει το φέρετρο. Δυόμισι μήνες αργότερα και μετά από αρκετές έρευνες, οι αστυνομικές αρχές βρήκαν το φέρετρο. Η σορός του Τσάπλιν επέστρεψε στο κοιμητήριο του χωριού και στην θέση της προηγούμενης πέτρινης ταφόπλακας, μπήκε μια βαριά τσιμενtένια και ο τάφος σφραγίστηκε για πάντα…

Διαβάστε επίσης: Τα 10 καλά κρυμμένα μυστικά των διασήμων του “παλιού” Χόλιγουντ

The post Το πιο αστείο “φιάσκο” του Τσάπλιν (και δεν ήταν σε ταινία) appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Γεννήθηκε στο Παρίσι τον Ιούνιο του 1905 και ήταν Γάλλος φιλόσοφος, λογοτέχνης και κριτικός. Επέλεξε να σπουδάσει φιλοσοφία και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ανέπτυξε έντονη αντιστασιακή δραστηριότητα. Τα επόμενα χρόνια ιδρύει μαζί με τον Μορίς Mερλό Ποντί το περιοδικό ‘Σύγχρονοι Καιροί’.

Όσον αφορά τις φιλοσοφικές του πεποιθήσεις ήταν εκφραστής του κινήματος του υπαρξισμού και υποστήριζε έναν νέο ουμανισμό χωρίς την ύπαρξη Θεού. Χαρακτηριστικό του ήταν η αποστροφή σε κάθε είδους αξίωμα και γι’ αυτόν το λόγο το 1964 αρνήθηκε να παραλάβει το Νόμπελ Λογοτεχνίας, επικαλούμενος προσωπικούς και αντικειμενικούς λόγους, όπως υποστήριξε σε μια δήλωση του στον Σουηδικό Τύπο. Ο πολιτικός του βίος ήταν έντονος καθώς υπήρξε υποστηρικτής του ΚΚ Γαλλίας, ενώ συμμετείχε ενεργά στον Μάη του ’68.

Συνοψίζοντας τελείως επιγραμματικά τα βασικά σημεία της θεωρίας του, ο Σαρτρ υποστήριξε την ανυπαρξία του θείου και τη δυνατότητα ελεύθερης επιλογής του ατόμου. Είπε για τον άνθρωπο πως «είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος» και τον έφερε αντιμέτωπο με τις πράξεις του, αποδίδοντάς του την αποκλειστική ευθύνη για αυτές. Άλλωστε θεωρούσε ότι ανεξαρτήτως των συνθηκών καθένας κρίνεται μόνο από τις πράξεις του, που επιπλέον είναι και μη αναστρέψιμες.

Όσον αφορά την προσωπική του ζωή, σύντροφος του ήταν η Σιμόν ντε Μποβουάρ με την οποία δεν παντρεύτηκαν ποτέ.

Το τέλος για τον σπουδαίο συγγραφέα γράφτηκε στις 15 Απριλίου του 1980 στο Παρίσι, όπου πέθανε από πνευμονικό οίδημα.

Αποφθέγματα

– ‘Αν αισθάνεσαι μοναξιά όταν είσαι μόνος, έχεις κακή παρέα.’

– ‘Ο άνθρωπος είναι απόλυτα ελεύθερος και γι’ αυτό είναι απόλυτα υπεύθυνος.’

– ‘Ο άνθρωπος είναι οι επιλογές του.’

– ‘Στην αγάπη, ένα κι ένα κάνουν ένα.’

– ‘Μόνο αυτός που δεν τραβάει κουπί έχει χρόνο να ταρακουνήσει την βάρκα.’

– ‘Η ζωή σταματά να έχει νόημα από τη στιγμή που χάνεις την ψευδαίσθηση ότι είσαι αιώνιος.’

– ‘Αν έγινα φιλόσοφος, αν επεδίωξα τόσο επίμονα τη φήμη, που ακόμα περιμένω, όλα έγιναν βασικά για να μπορώ να ρίχνω γυναίκες.’

– ‘Μπορεί να υπάρξουν καλύτερες εποχές, αλλά αυτή εδώ είναι η δική μας.’

– ‘Δεν υπάρχουν αθώα θύματα.’

– ‘Θέλω να διατηρήσω τον κόσμο όπως είναι, όχι γιατί μου φαίνεται καλός – αντίθετα τον θεωρώ άθλιο – αλλά γιατί ζω μέσα σ’ αυτόν και δεν μπορώ να τον καταστρέψω χωρίς να καταστραφώ μαζί του.’

– ‘Όταν οι πλούσιοι κάνουν πόλεμο, είναι οι φτωχοί που πεθαίνουν.’

– ‘Ο άνθρωπος είναι αυτό που θέλει ο ίδιος να είναι.’

– ‘Δεν πρόκειται να είμαι μετριόφρων. Ταπεινός, όσο θέλετε, αλλά όχι μετριόφρων. Η μετριοφροσύνη είναι η αρετή των ξενέρωτων.’

– ‘Έχω συνειδητοποιήσει ότι όλα μας τα προβλήματα προκύπτουν από την αποτυχία μας να χρησιμοποιήσουμε μια απλή και ξεκάθαρη γλώσσα.’

– ‘Ελευθερία δεν είναι αυτό που κάνεις, αλλά αυτό που κάνεις μετά από αυτό που σου κάνουν.’

– ‘Μια αγάπη, μια καριέρα, μια επανάσταση. Τόσα πράγματα που αρχίζει κανείς αγνοώντας την έξοδο.’

– ‘Υπάρχω, αυτό είναι όλο, και μου φέρνει ναυτία.’

– ‘Όλα έχουν γίνει κατανοητά, εκτός από το πώς να ζούμε.’

– ‘Ίσως είναι αναπόφευκτο, ίσως είναι υποχρεωμένος να διαλέξει κανείς ανάμεσα στο να μην είναι απολύτως τίποτα και στο να υποκρίνεται αυτό που είναι.’

– ‘Καταδικασμένος να είναι ελεύθερος.’

Διαβάστε επίσης: 25 μαθήματα ζωής από τον Τζορτζ Μπέρναρντ Σω

The post “Αν αισθάνεσαι μοναξιά όταν είσαι μόνος, έχεις κακή παρέα” | Ζαν-Πολ Σαρτρ appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Ο Μπέκετ δεν έγραψε για να ψυχαγωγήσει· έγραψε για να εκθέσει το τίποτα, τη φθορά, την εσωτερική σιωπή που μας ακολουθεί σαν σκιά.

Η φήμη του απογειώθηκε με το εμβληματικό έργο “Περιμένοντας τον Γκοντό” (1953), μια αινιγματική τραγωδία σε δύο πράξεις όπου δύο χαρακτήρες, ο Βλαντιμίρ και ο Εστραγκόν, περιμένουν κάποιον που ποτέ δεν έρχεται. Στην αναμονή τους, ο χρόνος παύει να έχει νόημα και η γλώσσα αποδομείται σε απομεινάρια μιας άλλης εποχής — μιας εποχής όπου τα λόγια είχαν ακόμη βάρος.

Ο Γκοντό δεν έρχεται. Και ίσως αυτός να είναι ο θεός της εποχής μας: η διαρκής απουσία νοήματος.

@ Gamma-Rapho / Getty Images / Ideal Image

Ο Μπέκετ ξεκίνησε γράφοντας στα αγγλικά και στη συνέχεια στράφηκε στα γαλλικά — όχι για στιλιστικούς λόγους, αλλά γιατί η δεύτερη γλώσσα του περιόριζε τη ροή της συνείδησης, της υπερβολής, των στολισμών. Ήθελε μια “καθαρή γλώσσα” για να εκφράσει την άγρια απλότητα του ανθρώπινου αδιεξόδου.

Από τα μικρά πεζά και τα ποιήματά του έως τα μυθιστορήματα (Molloy, Malone Dies, The Unnamable), ο Μπέκετ οικοδομεί έναν λογοτεχνικό κόσμο που δεν αναπαριστά την πραγματικότητα, αλλά το κενό που αφήνει πίσω της.

© Getty Images / Ideal Image

Η σκέψη του Μπέκετ δεν είναι απαισιόδοξη. Είναι, αν μπορούμε να το πούμε, εξαγνιστικά ειλικρινής. Δεν υπόσχεται λύση. Δεν προσφέρει κάθαρση. Δεν υπόσχεται ανάσταση. Αυτό όμως που προσφέρει είναι μια νέα μορφή ελευθερίας: να συνεχίζεις παρά την αποτυχία, να προσπαθείς ξανά. Αποτυγχάνεις ξανά. Αποτυγχάνεις καλύτερα.

Σήμερα, στον απόηχο μιας εποχής γεμάτης θόρυβο, ο Μπέκετ μοιάζει πιο σύγχρονος από ποτέ. Γιατί, όπως είχε γράψει κι ο ίδιος: “Η συνήθεια είναι μεγάλος νεκροθάφτης” — και αυτός, με κάθε του λέξη, έσκαβε βαθύτερα στην αλήθεια κάτω από τις συνήθειες της σκέψης μας.

Διαβάστε επίσης: Σαρλ Μπωντλαίρ: 20 σπουδαίες ατάκες από τον “καταραμένο ποιητή”

The post Σάμιουελ Μπέκετ: Ο άνθρωπος που έδωσε φωνή στο τίποτα appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Με αφορμή τα γενέθλιά του σπουδαίου Κουβανοαμερικανού ηθοποιού, ρίχνουμε μια ματιά σε έξι χαρακτηριστικές ταινίες που αναδεικνύουν το εύρος και το βάθος του ταλέντου του.

The Untouchables (1987)

Σε αυτή την εμβληματική αστυνομική περιπέτεια του Μπράιαν ντε Πάλμα, ο νεαρός τότε Γκαρσία κερδίζει τις εντυπώσεις δίπλα στους Κέβιν Κόστνερ και Σον Κόνερι. Ο χαρακτήρας του Στόουν, Ιταλοαμερικανός αστυνομικός με φλογερό ταμπεραμέντο και απόλυτο ήθος, αποτελεί μια από τις πρώτες μεγάλες του στιγμές στο Χόλιγουντ.

The Godfather: Part III (1990)

Σε μια από τις πιο εμβληματικές συνέχειες στην ιστορία του σινεμά, ο Άντι Γκαρσία δίνει πνοή στον ατίθασο ανιψιό του Μάικλ Κορλεόνε. Ο ρόλος του Βίνσεντ, γεμάτος πάθος, ένταση και επικίνδυνη γοητεία, του χάρισε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου και τον κατέστησε άξιο συνεχιστή της δυναστείας των Κορλεόνε.

When a Man Loves a Woman (1994)

Σε αυτό το ρομαντικό δράμα, ο Άντι Γκαρσία ενσαρκώνει έναν σύζυγο που παλεύει με την αλκοολική σύζυγό του (Μέγκ Ράιαν). Η ερμηνεία του είναι γεμάτη ειλικρίνεια, ευαισθησία και αφοσίωση. Ο ρόλος αποδεικνύει πως μπορεί να σταθεί εξίσου δυναμικά και σε συναισθηματικά φορτισμένα σενάρια.

Internal Affairs (1990)

Στον ρόλο ενός αδιάφθορου ερευνητή που κυνηγά τον διεφθαρμένο αστυνομικό που υποδύεται ο Ρίτσαρντ Γκιρ, ο Γκαρσία χτίζει ένα ψυχολογικό πορτρέτο γεμάτο ένταση και συγκρούσεις. Μια σκοτεινή, νευρώδης ερμηνεία που ενισχύει το δραματικό του κύρος.

Ocean’s Eleven (2001)

Ο Γκαρσία ενσαρκώνει τον πανίσχυρο και αλαζονικό διευθυντή καζίνο Τέρι Μπένεντικτ – τον ιδανικό “αντίπαλο” του Τζορτζ Κλούνεϊ και της συμμορίας του. Με χαμηλόφωνο αυταρχισμό και βλέμμα γεμάτο έλεγχο, δίνει μια ερμηνεία που ισορροπεί ανάμεσα στο cool και το απειλητικό.

Black Rain (1989)

Δίπλα στον Μάικλ Ντάγκλας και υπό τη σκηνοθεσία του Ρίντλεϊ Σκοτ, ο Γκαρσία ξεχωρίζει ως νεαρός αστυνομικός που έρχεται αντιμέτωπος με τη Γιακούζα στην Ιαπωνία. Μια δυναμική, γεμάτη φινέτσα ερμηνεία που αναδεικνύει το ταλέντο του σε περιβάλλον γεμάτο ένταση και δράση.

Διαβάστε επίσης: 10 ταινίες τρόμου που θα σε κάνουν να πετάξεις κινητό και laptop!

The post Άντι Γκαρσία: 6 ταινίες που απογείωσαν το υποκριτικό του ταλέντο appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Το Ζεν και η ανακάλυψή του από τον Μπασούι

Παρότι το Ζεν έχει ρίζες στην Ινδία και την Κίνα, ο Μπασούι ήταν αυτός που το ανέδειξε ως μία μοναδική πνευματική τεχνική στην Ιαπωνία. Μέσα από τις διδασκαλίες και το παράδειγμά του, ο Ζεν διαλογισμός έγινε τρόπος ζωής, μια πρακτική που ενσωματώνει τη βαθιά σύνδεση του ατόμου με την παρούσα στιγμή.

Τι είναι ο Ζεν διαλογισμός;

Η πρακτική του Ζεν δεν επικεντρώνεται στη θεωρητική γνώση, αλλά στην άμεση εμπειρία. Μέσω της συγκέντρωσης, της αναπνοής και της εσωτερικής σιωπής, ο ασκούμενος καλλιεργεί την ηρεμία του νου και την εστίαση στο “τώρα”.

Η φιλοσοφία του Μπασούι

Η διδασκαλία του Μπασούι βασίζεται σε τρεις θεμελιώδεις αρχές:

1. Εσωτερική Αναζήτηση: Ο ίδιος έλεγε πως η αλήθεια βρίσκεται μέσα μας και όχι σε εξωτερικές μορφές.

2. Απλότητα: Υποστήριζε ότι η πνευματική αναζήτηση πρέπει να είναι απλή και απαλλαγμένη από πολυτέλειες ή φανφάρες.

3. Άμεση Δράση: Ενθάρρυνε τους μαθητές του να ασκούν τη σοφία τους μέσα από καθημερινές δραστηριότητες.

Η διδασκαλία του Μπασούι μέσα από ποιήματα

Ένας από τους τρόπους με τους οποίους μετέδιδε τις ιδέες του ήταν μέσω της ποίησης. Τα ποιήματα του Μπασούι είναι γεμάτα με εικόνες της φύσης, την απλότητα της ζωής και τη βαθιά ηρεμία του Ζεν.

Παράδειγμα ποιήματος του Μπασούι:

“Η λίμνη είναι ήσυχη,
ο άνεμος χάνεται.
Ο καθρέφτης της καρδιάς μου,
καθαρός σαν το φως του φεγγαριού.”

Η κληρονομιά του Ζεν διαλογισμού στον σύγχρονο κόσμο

Το έργο του Μπασούι Τοκούσο επηρέασε βαθιά τη ιαπωνική κουλτούρα, από την τέχνη και τη λογοτεχνία έως την πολεμική φιλοσοφία και την καθημερινή ζωή. Σήμερα, η πρακτική του Ζεν διαλογισμού είναι διαδεδομένη σε όλο τον κόσμο, ενώ οι ιδέες του Μπασούι παραμένουν πηγή έμπνευσης για εκατομμύρια ανθρώπους.

Ο Μπασούι ως φάρος πνευματικότητας

Ο Μπασούι Τοκούσο δεν ήταν απλώς ένας μοναχός, αλλά ένας δάσκαλος που μας δίδαξε πώς να αναζητήσουμε την αλήθεια μέσα μας. Μέσα από την πρακτική του Ζεν, προσέφερε ένα μονοπάτι αυτογνωσίας που παραμένει ζωντανό και σύγχρονο, αποδεικνύοντας ότι η ηρεμία του νου είναι ένα παγκόσμιο δώρο.

Διαβάστε επίσης: Μίλτον Φρίντμαν: Ο νομπελίστας οικονομολόγος που διαμόρφωσε τη σύγχρονη πολιτική οικονομία

The post Μπασούι Τοκούσο: Ο Ιάπωνας μοναχός που μας δίδαξε πώς να αναζητήσουμε την αλήθεια μέσα μας appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Γεννήθηκε στις 9 Απριλίου του 1821 στο Παρίσι της Γαλλίας. Το 1845 δημοσιεύεται το πρώτο του έργο. Το 1857 κερδίζε κακή φήμη για την ποιητική του συλλογή “Τα Άνθη του Κακού”, με την γαλλική εφημερίδα Le Figaro να γράφει: “Σε ορισμένα σημεία αμφιβάλλουμε για την πνευματική υγεία του κ. Μπωντλαίρ. Όμως ορισμένα άλλα, δεν μας επιτρέπουν περαιτέρω αμφιβολίες. Κυριαρχεί, ως επί το πλείστον, η μονότονη και επιτηδευμένη επανάληψη των ίδιων πραγμάτων, των ίδιων σκέψεων. Η αηδία πνίγει την αχρειότητα — για να την καταπολεμήσει σμίγει με το μόλυσμα”.

Η θεματαλογία του βασίζεται στο σεξ, την ομοφυλοφιλία, την κατάθλιψη, τον θάνατο, και την χαμένη αθωότητα εξασφαλιζοντας του αρκετούς υποστηρικτές αλλά και επικριτές. To έργο κατηγορήθηκε για προσβολή της δημοσίας αιδούς και έξι ποιήματά του απαγορεύτηκαν. Σήμερα συγκαταλέγεται μεταξύ των κορυφαίων της παγκόσμιας λογοτεχνίας και θεωρείται πλέον κλασικός.

Το 1866 υπέστη ένα σοβαρό εγκεφαλικό και τους τελευταίους μήνες της ζωής του τους πέρασε σχεδόν παράλυτος στις Βρεξέλλες και το Παρίσι, όπου και πέθανε στις 31 Αυγούστου του 1867.

Αποφθέγματα

– ‘Η πιο ωραία πονηριά του διαβόλου είναι να μας πείσει ότι δεν υπάρχει’.

– ‘Ελεύθερε άνθρωπε, πάντα θα λατρεύεις τη θάλασσα!’

– ‘Αγάπη: η ανάγκη να φύγεις από τον εαυτό σου’.

– ‘Η Εκκλησία, μην μπορώντας να καταργήσει τον έρωτα, θέλησε τουλάχιστον να τον απολυμάνει: επινόησε το γάμο’.

– ‘Δεν μπορώ να συλλάβω κάποιο τύπο ομορφιάς, στον οποίο δεν υπάρχει μελαγχολία’.

– ‘Τι σημασία έχει η αιώνια καταδίκη για κάποιον που έχει βρει μέσα σε ένα δευτερόλεπτο το άπειρο της ηδονής;’

– ‘Είσαι γοητευτική και σώπα’.

– ‘Το κακό γίνεται πάντα χωρίς προσπάθεια, φυσικά, μοιραία. Το καλό είναι πάντα αποτέλεσμα κάποιας τεχνικής’.

– ‘Είναι πιο εύκολο να πιστέψεις στον Θεό και πιο δύσκολο να τον αγαπήσεις. Είναι πιο εύκολο να αγαπήσεις το Διάβολο και πιο δύσκολο να τον πιστέψεις’.

– ‘Ας είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι στον κοινό άνθρωπο, στην κοινή λογική, στο συναίσθημα, στην έμπνευση και στο προφανές’.

– ‘Ο μοναδικός λυρισμός που έχει ο κοινός άνθρωπος είναι η σεξουαλικότητα’.

– ‘Αυτό που είναι μεθυστικό στο κακό γούστο είναι η αριστοκρατική ηδονή να γίνεσαι δυσάρεστος’.

– ‘Υπάρχουν μόνο τρία πλάσματα άξια σεβασμού: ο ιερέας, ο πολεμιστής, ο ποιητής. Να γνωρίζεις, να σκοτώνεις, να δημιουργείς’.

– ‘Το ξέφρενο πάθος για την Τέχνη είναι μια γάγγραινα που καταβροχθίζει όλα τα άλλα’.

– ‘Όταν ο ποιητής κυνηγάει έναν ηθικό σκοπό, περιορίζει την ποιητική του δύναμη’.

– ‘Έχω περισσότερες αναμνήσεις από όσες αν ήμουν χιλίων ετών’.

– ‘Η ερωτική πράξη μοιάζει πάρα πολύ με βασανιστήριο ή με χειρουργική επέμβαση.’

– ‘Να είσαι πάντα ποιητής, ακόμα και στον πεζό λόγο’.

– ‘Τι είναι η τέχνη; Πορνεία’.

– ‘Το να είμαι ένας χρήσιμος άνθρωπος, μου φαινόταν πάντα εντελώς αποτρόπαιο’.

Διαβάστε επίσης: 25 μαθήματα ζωής από τον Τζορτζ Μπέρναρντ Σω

The post Σαρλ Μπωντλαίρ: 20 σπουδαίες ατάκες από τον “καταραμένο ποιητή” appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Αυτό που έκανε τον  Πικάσο τόσο ιδιαίτερο, ήταν το γεγονός ότι ήταν ένας καλλιτέχνης που ζωγράφισε έργα που αγαπήθηκαν ενώ ήταν ακόμα εν ζωή (συνήθως ένας καλλιτέχνης είναι νεκρός πριν το έργο του εκτιμηθεί από το κοινό, σκεφτείτε Βίνσεντ βαν Γκονγκ).

@ Bettmann / Getty Images / Ideal Image

Καθ ‘όλη τη διάρκεια της μακράς και διάσημης καριέρας του, ο Πικάσο πέρασε διάφορες καλλιτεχνικές φάσεις: την Μπλε ή Γαλάζια περίοδο (1901-1904), την Ρόδινη περίοδο (1904-1906), τον Πριμιτιβισμό (1907-1909), τον Κυβισμό (1909-1919), τον Νεοκλασικισμό και τον Σουρεαλισμό -1929), για να αναφέρουμε μερικές (ο υπόλοιπος κατάλογος συνεχίζεται μέχρι τον θάνατό του το 1973, στην ηλικία των 92 ετών). Αυτό που είναι βέβαιο, είναι ότι ο κόσμος της τέχνης δεν ήταν ποτέ ο ίδιος μετά το πέρασμα του Πικάσο. Δεν ήταν μόνο ένας σε μια γενιά, αλλά ένας σε ένα είδος – ένας καλλιτέχνης που έσπασε τα όρια τόσο δραματικά, που οι άλλοι καλλιτέχνες θα μπορούσαν να πάρουν μόνο τα κομμάτια που άφησε στο έδαφος για να μάθουν και να καταλάβουν την λαμπρότητα του.

Παρακάτω, σας παρουσιάζουμε έξι λιγότερο γνωστά γεγονότα για την μεγαλοφυΐα της Ανδαλουσίας με αφορμή τα 52 χρόνια από τον θάνατο του.

Το κανονικό του όνομα αποτελείται από 25 λέξεις

Ο Πάμπλο Πικάσο βαπτίτηκε Pablo Diego José Francisco de Paula Juan Nepomuceno María de los Remedios Cipriano de la Santísima Trinidad Ruiz y Picasso, και σύμφωνα με αναφορές κάθε όνομα που του δόθηκε έχει συγκεκριμένο νόημα.

Η κλοπή της Μόνα Λίζα

Το 1911, ένας άνδρας αποχώρησε από το μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι με έναν πίνακα να προεξέχει από το σακάκι του. Ο πίνακας ήταν η Μόνα Λίζα του Ντα Βίντσι. Μετά από εβδομάδες αναζήτησης στην πόλη, οι αρχές κατέληξαν σε δύο υπόπτους: έναν ποιητή που ονομαζόταν Guillaume Apollinaire και έναν νέο καλλιτέχνη που ονομαζόταν Πάμπλο Πικάσο. Ενώ οι δύο μποέμ καλλιτέχνες δεν ήταν άγιοι, σίγουρα δεν θα έκλεβαν την Μόνα Λίζα. Ο λόγος που οι γαλλικές αρχές στράφηκαν σε αυτούς ήταν επειδή έγινε γνωστό ότι ο βοηθός του Apollinaire είχε κλέψει δύο αφρικανικά γλυπτά από το Λούβρο και αυτά τα έργα τέχνης έγιναν δώρο στον Πικάσο. Σύμφωνα με το βιβλίο του Norman Mailer, “Portrait of Picasso as a Young Man”, κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας, ο Πικάσο κατέρρευσε ξεσπώντας σε κλάμματα, καθώς ήταν μία από τις πιο ταπεινωτικές στιγμές της ζωής του. Τελικά, ο δικαστής άφησε τους δύο άνδρες ελεύθερους. Χρόνια αργότερα, το 1914, ο πίνακας βρέθηκε τελικά σε ένα ιταλικό σπίτι. Τα νέα ήταν χαρμόσυνα αλλά διήρκεσαν λίγο, καθώς ξέσπασε ο 1ος Παγκόσμιος Πόλεμος λίγες μέρες αργότερα.

Ήταν προληπτικός

Ο Πικάσο ήταν εξαιρετικά προληπτικός. Ήταν ένα μέρος του χαρακτήρα του που κουβαλούσε απο μικρός, μεγαλώνοντας στην Ανδαλουσία. Ο καλλιτέχνης αισθανόταν για παράδειγμα ότι τα μαλλιά του είχαν κάτι το μαγικό, και δεδομένου αυτού, όταν ήταν σε λάθος χέρια, ακόμη και τα κομμένα, θα μπορούσαν να βλάψουν το άτομο από το οποίο προήλθαν. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, να φοβάται να κόψει τα μαλλιά του. Λέγεται, ότι μόνο αν είχε πλήρη εμπιστοσύνη σε έναν κουρέα, θα του επέτρεπε να κόψει και να απομακρύνει κατάλληλα τα μαλλιά του.

Το Πικάσο δεν ήταν το πραγματικό επίθετο του

Το πραγματικό επίθετο του Πάμπλο δεν ήταν το Πικάσο αλλά το Ρουίθ. Η οικογένεια του Πάμπλο ήταν γνωστή στην περιοχή ως κατασκευάστρια γαντιών, κάτι με το οποίο ο επαναστατικός καλλιτέχνης δεν ήθελε να συνδεθεί. Έτσι, πήρε τα πράγματα στα χέρια του και σύμφωνα με την βιογραφία του “A Life of Picasso” από τον συγγραφέα John Richardson, άλλαξε το επώνυμο του στο πατρικό όνομα της μητέρας του, που ήταν Πικάσο. Μάλιστα είχε πει κάποτε ότι: “Τελικά στην τέχνη κάποιος πρέπει να σκοτώσει τον πατέρα του.”

Η ολοκληρωτική καταστροφή ενός πίνακα του

Τον Σεπτέμβριο του 1998, η πτήση της Swissair Flight 111 κατέρρευσε στον Ατλαντικό Ωκεανό, σκοτώνοντας και τους 229 επιβάτες. Ενώ η κύρια και πιο προφανής τραγωδία της συντριβής ήταν οι ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν στη θάλασσα, υπήρχε και κάτι άλλο που καταστράφηκε και ήταν αναντικατάστατο: ένας πίνακας του Πικάσο του 1963, ο Le Peintre. Το μόνο ίχνος που παρέμεινε από το έργο τέχνης, ήταν ένα θραύσμα καμβά 20 εκατοστών που βρέθηκε πλωτό στα συντρίμμια.

Αν ζούσε σήμερα θα ήταν ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο

Σε ένα άρθρο του Vanity Fair που δημοσιεύθηκε το 2016, ο Marc Blondeau, εξέχων έμπορος της Γενεύης και πρώην επικεφαλής του Sotheby’s France, δήλωσε ότι: “Εάν ο Πικάσο ήταν ζωντανός σήμερα, θα ήταν ένας από τους δέκα πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο.” Είναι αλήθεια ότι εκτός από τους πίνακες του, που κοστίζουν εκατομμύρια έως εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια, το εμπορικό του σήμα είναι επίσης ένα από τα πιο δημοφιλή στον κόσμο, καθώς εμφανίζεται σε ρούχα, μπαρ και εστιατόρια.

Διαβάστε επίσης: Ένα σπάνιο ρολόι του Πάμπλο Πικάσο πωλήθηκε για 267.000 δολάρια

The post Πάμπλο Πικάσο: Έξι άγνωστα γεγονότα για τον θρυλικό καλλιτέχνη appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Στο πρώτο μέρος της ταινίας με τίτλο “Kill Bill: Volume 1”, η πρωταγωνίστρια (Ούμα Θέρμαν) προμηθεύεται το θανατηφόρο ξίφος της από έναν άνδρα με το ίδιο όνομα. Κάποτε ήταν καταξιωμένος ξιφομάχος, αλλά, την εποχή των γεγονότων της ταινίας έχει αποσυρθεί και είναι πλέον σεφ σούσι στην Οκινάουα της Ιαπωνίας.

Ο Χατόρι είχε ορκιστεί να μην σφυρηλατήσει ξανά ξίφος, όταν ωστόσο έμαθε ότι ο στόχος της “Νύφης” είναι ο Μπιλ, πρώην μαθητής του, παραιτείται και δημιουργεί το καλύτερο σπαθί για αυτήν, παίρνοντας ένα μήνα για να τελειώσει τη δουλειά.

Ενώ τα γεγονότα του Kill Bill είναι φανταστικά, η μερικά στοιχεία για τον θρυλικό σαμουράι βασίζονται —σε κάποιο βαθμό— στην πραγματικότητα. Υπήρχε πράγματι ένας άντρας με το όνομα Χατόρι Χάνζο, ο οποίος ήταν θρυλικός σαμουράι του 16ου αιώνα, ωστόσο δεν ήταν γνωστό ότι είχε σφυρηλατήσει κανένα από τα σπαθιά του ο ίδιος.

Δεν γνωρίζουμε πολλά για τον Χατόρι, αλλά ξέρουμε ότι ήξερε να χειρίζεται άψογα ένα κατάνα (γιαπωνέζικος τύπος σπαθιού που έγινε συνώνυμος με του σαμουράι). Δείτε μερικά πράγματα που ανακαλύψαμε για την ζωή αυτού του σπουδαίου πολεμιστή.

Ο πραγματικός Χατόρι Χάνζο

Αν και ο Χατόρι Χάνζο του Κουέντιν Ταραντίνο παρουσιάστηκε ως ηλικιωμένος, ο πραγματικός Χάνζο άρχισε να εκπαιδεύεται ως σαμουράι στην παιδική του ηλικία. Γεννημένος γύρω στο 1542 στην παλιά επαρχία Mikawa της Ιαπωνίας, ο Χάνζο ξεκίνησε την εκπαίδευση του στην ηλικία των οκτώ στο όρος Kurama, βόρεια του Κιότο. Απέδειξε τις ικανότητές του σε νεαρή ηλικία, και έγινε σαμουράι της φυλής Matsudaira (αργότερα η φυλή Tokugawa) σε ηλικία 18 ετών.

Δύο χρόνια πριν, έκανε το ντεμπούτο του στο πεδίο της μάχης με μια νυχτερινή επίθεση στο κάστρο Udο, και στη συνέχεια έλαβε μέρος στη πολιορκία του κάστρου Kakegawa το 1569. Υπηρέτησε με διάκριση στις μάχες της Anegawa το 1570 και Mikatagahara το 1572. Η πιο πολύτιμη συμβολή του ήρθε το 1582, μετά το θάνατο του Όντα Νομπουνάγκα, καθώς οδήγησε τον μελλοντικό σογκούν Τοκουγκάβα Ιεγιάσου σε ασφαλές έδαφος στην επαρχία της Mikawa, με τη βοήθεια των φατριών νίντζα της περιοχής, καθώς και της φατρίας των Κόγκα, τους οποίους είχε αντιμετωπίσει στο παρελθόν. Σύμφωνα με ορισμένες πηγές, ο Χάνζο, επίσης, βοήθησε στην διάσωση της αιχμάλωτης οικογενείας του Ιεγιάσου.

Στη μάχη, και μάλιστα σε όλη του τη ζωή, ο Χάνζο ήταν αδίστακτος τόσο στην τακτική μάχης όσο και στην πίστη στον αρχηγό του. Η ανδρεία του στην μάχη του χάρισε το ψευδώνυμο “Oni no Hanzo” (Χάνζο, ο Δαίμονας), καθώς καταδίωκε αυτούς που σκόπευε να σκοτώσει όπως ο δαίμονας στοιχειώνει τα θύματά του. Αλλά σε περιόδους ανάγκης, τον έβλεπαν ως ένα είδος Σαμουράι Μωυσή, για την κλίση του να βοηθά όσους έχουν ανάγκη, ειδικά τον μελλοντικό σογκούν Τοκουγκάβα Ιεγιάσου.

Wikimedia Commons

Ιστορικές πηγές αναφέρουν ότι έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του ως μοναχός με το όνομα “Σάινεν” (Sainen) και έχτισε το ναό “Σαϊνέντζι” (Sainenji), που πήρε το όνομά του και χτίστηκε για να τιμήσει το μεγαλύτερο γιο του Τοκουγκάβα Ιεγιάσου, τον Νομπουγιάσου, ο οποίος είχε κατηγορηθεί για προδοσία και συνωμοσία από τον Όντα Νομπουνάγκα. Ο Νομπουγιάσου στη συνέχεια έλαβε διαταγή από τον πατέρα του να διαπράξει χαρακίρι (σεπούκου). Όταν ο Νομπουγιάσου διατάχθηκε να τελειώσει τη ζωή του, ο Χάνζο κλήθηκε να δράσει ως 2ος επίσημος για να τελειώσει το βάσανό του Νομπουγιάσου (σύμφωνα με την παραδοσιακή διαδικασία του σεπούκου), αλλά ο ίδιος αρνήθηκε επειδή ήταν ο γιος του άρχοντα που υπηρετούσε. Ο Ιεγιάσου μετά από αυτό εκτίμησε την αφοσίωση του Χάνζο και είπε: “Ακόμα και ένας δαίμονας μπορεί να δακρύσει”.

Στην λαϊκή παράδοση της Ιαπωνίας, κατά τις ιστορίες με τα κατορθώματά του, του αποδίδουν συχνά διάφορες υπερφυσικές ικανότητες, όπως το να εξαφανίζεται και να εμφανίζεται κάπου αλλού -ψυχοκίνηση, και τη πρόγνωση. Απεβίωσε στις 2 Ιανουαρίου του 1697 σε ηλικία 55 ετών.

Ο μύθος του Χατόρι Χάνζο συνεχίζει να ζει μέχρι και σήμερα. Το όνομα του έχει σημαντική πολιτιστική απήχηση τόσο στην Ιαπωνία όσο και στο εξωτερικό, ενώ εξακολουθούν να υπάρχουν τεχνουργήματα της κληρονομιάς του στο Τόκιο.

Διαβάστε επίσης: Ανακαλύψαμε 15 άγνωστα γεγονότα για πολύ διάσημες ταινίες

The post Χατόρι Χάνζο: Η αληθινή ιστορία του θρυλικού Σαμουράι appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.