Οι επιπτώσεις και ο πόνος στα θύματα

Σίγουρα κάτι έχει πάει πολύ λάθος. Και αυτοί που φαίνεται να βρίσκονται στη θέση ισχύος του θύτη, είναι τις περισσότερες φορές, άνδρες. Γιατί, ας το παραδεχτούμε, η πλειοψηφία αυτών που διακινούν προσωπικό υλικό μέσα από το διαδίκτυο, με σκοπό την εκδίκηση ή απλά από έπαρση, είναι άνδρες. Και αυτό από μόνο του λέει πολλά, για την κοινωνική αντίληψη σχετικά με την ερωτική πράξη.

Το revenge porn είναι μια από τις πιο ανήθικες, επικίνδυνες και καταστροφικές πράξεις που μπορεί να διαπράξει κάποιος. Όταν ένας άνδρας επιλέγει να διαδώσει εικόνες ή βίντεο με πρόσωπο που το ίδιο δεν το επιθυμεί, συμβαίνει κάτι πολύ βαθύτερο από μια απλή κακή επιλογή. Είναι μια απόδειξη έλλειψης σεβασμού, αυτοπεποίθησης και κυρίως ανθρωπισμού.

Έχει να κάνει με το θυμωμένο παιδάκι που του πήραν το παιχνίδι του και έτσι ορκίστηκε εκδίκηση. Είναι μια ενέργεια που δείχνει πόσο ανώριμος και εγωιστής μπορεί να είναι – και σίγουρα απέχει πολύ από τον ακομπλεξάριστο, άνετο, άνδρα, που θαυμάζει.

Γιατί η εικόνα του άνδρα που σέβεται και προστατεύει τη γυναίκα, τον φίλο ή τον σύντροφό του έχει βαθύτερες ρίζες. Δεν σχετίζεται με την επιβολή, την επιδειξιομανία ή την εκδικητικότητα.

Ο άνδρας που επιλέγει να διαδώσει προσωπικό υλικό, δείχνει πως χάνει κάθε ίχνος από αυτά τα στοιχεία. Δείχνει πως δεν είναι αρκετά ώριμος ή έτοιμος να διαχειριστεί τα συναισθήματά του με θετικό τρόπο, αλλά επιλέγει την εύκολη λύση της εκδίκησης ή της τιμωρίας, όπως εκείνος την αντιλαμβάνεται εκτιμώντας ότι επιβεβαιώνει πως ο ίδιος ήταν ο επιβήτορας, ότι εξουσίαζε και εξουσιάσει το άτομο που συνευρέθηκε μαζί του, ακόμη και τώρα που εκείνο τον απέρριψε και επέλεξε να απομακρυνθεί.

Αλλά δεν γνώριζε ότι ο τιμωρός θα είναι αμείλικτος και θα θελήσει να φωνάξει σε όλους ποιος είναι χαλαρών ηθών και ποιο ήταν το αφεντικό.

Η αντίληψη της αρρενωπότητας και η ανθρωπιστική ευθύνη

Το κοινωνικά περίεργο είναι ότι η όποια δημοσιοποίηση εξευτελίζει τις γυναίκες που επιδίδονται σε σεξουαλικές πράξεις, αλλά εξυψώνει τους άνδρες που είναι μέρος αυτών.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, αυτό που μένει είναι ο πόνος, η ντροπή, η περιθωριοποίηση και η συναισθηματική βλάβη, που προκαλεί η δημοσιοποίηση ιδιαίτερων προσωπικών στιγμών. Και αυτό είναι ταπεινωτικό για το ανθρώπινο είδος, συνολικά, γιατί η μαύρη τρύπα του διαδικτύου και οι διαδρομές που θα ακολουθήσει αυτό το προσωπικό υλικό, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα ανοίξει για το θύμα, ανεπανόρθωτες πληγές.

Η αναγκαιότητα της αλλαγής και της ευθύνης στην κοινωνία

Για έναν άνδρα, που σέβεται τον εαυτό του και τους άλλους, η έννοια της αρρενωπότητας δεν περνάει μέσα από το να δείξει δύναμη με τέτοιους τρόπους. Αντίθετα, η δύναμη βρίσκεται στην υπευθυνότητα, στον σεβασμό και στην ικανότητα να αναλαμβάνει τις ευθύνες των επιλογών του και να αποδέχεται τις αποφάσεις των ανθρώπων με τους οποίους σχετίστηκε και πλέον δεν τον συμπεριλαμβάνουν στη ζωή τους.

Το revenge porn δεν έχει θέση σε μια σύγχρονη, ισότιμη, ισόνομη και ώριμη κοινωνία. Είναι μια πράξη που υπονομεύει την αξιοπρέπεια και την ψυχή και κάθε νεαρός που το σκέφτεται, απειλεί ότι θα το κάνει ή καταλήγει να το διαπράττει, καθρεφτίζει βαθιά ψυχολογικά θέματα, που παραμένουν βασανιστικά, άλυτα.

Και όποιος τολμά να αμαυρώσει το όνομα κάποιου άλλου αλλά συνεπακόλουθα και το δικό του, με τέτοιες πρακτικές, ας ξέρει πως η ντροπή είναι δική του. Ωστόσο την πρόκληση για αλλαγή στη νοοτροπία, πρέπει να την δεχτούμε όλοι. Γίνεται και δική μας ευθύνη. Δεν υπάρχει πιο αντρίκεια πράξη από το να σέβεσαι και να προστατεύεις τον άνθρωπο που έχεις ή είχες δίπλα σου. Όχι να τον εκθέτεις και να τον εξευτελίζεις.

Ας μεγαλώσουμε, λοιπόν, λίγο παραπάνω. Ας απορρίψουμε ακόμη και τη σκέψη κάποιου να εκθέσει κάποιον, μόνο και μόνο, για να νοιώσει δυνατός. Ας αγαπήσουμε τις επιλογές μας, ας συγχωρήσουμε όσους μας πόνεσαν, όχι εκδικούμενοι, αλλά προχωρώντας μπροστά.

Η αλλαγή είναι πάντα εφικτή. Και πρέπει να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, σεβόμενοι, αν μη τι άλλο, την ευγενή και βαθιά ανθρώπινη φύση του έρωτος και της ερωτικής πράξης.

The post Revenge porn: το χειρότερο δείγμα αρρενωπότητας από έναν άνδρα που αρνείται να μεγαλώσει… και δεν αντέχει την απόρριψη appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Η παρακάτω λίστα περιλαμβάνει μερικούς από τους χειρότερους, σατανικούς και μισητούς ανθρώπους που είχε την ατυχία να γνωρίσει η ανθρωπότητα, των οποίων οι βάναυσες πράξεις κάνουν ακόμα και σήμερα τα μάτια και τα αυτιά μας να “αιμορραγούν”.

Χίτλερ

© Corbis Historical / Getty Images / Ideal Image

Όσον αφορά την διάπραξη αποτρόπαιων εγκλημάτων, λίγοι βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο με τον ηγέτη των Ναζί, Αδόλφο Χίτλερ. Έβαψε τα χέρια του με το αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ιωσήφ Στάλιν

© Corbis Historical / Getty Images / Ideal Image

Ο Ιωσήφ Στάλιν κατάφερε να γίνει ένας από τους πιο πολωτικούς και αμφιλεγόμενους ηγέτες στην ιστορία. Τα 30 χρόνια του Στάλιν ως απόλυτος άρχων της Σοβιετικής Ένωσης χαρακτηρίζονται από πολλές αγριότητες, όπως εκκαθαρίσεις, απελάσεις, αναγκαστικούς εκτοπισμούς, φυλάκιση σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, κατασκευασμένους λιμούς, βασανιστήρια και όπως αναφέρουν οι επικριτές του, μαζικές δολοφονίες και σφαγές.

Ιβάν ο Τρομερός

© De Agostini / Getty Images / Ideal Image

Ο Ιβάν Δ’ της Ρωσίας έμεινε στην ιστορία ως Ιβάν ο Τρομερός. Γεννήθηκε στις 25 Αυγούστου 1530 και έγινε ο πρώτος Τσάρος της Ρωσίας. Ήταν ένας από τους αγριότερους και πιο βάναυσους βασιλιάδες της Ρωσίας. Η συμπεριφορά του ήταν απρόβλεπτη. Καταλαμβανόταν από δολοφονική μανία και μετά από λίγο ζητούσε συγχώρεση απ’ τον Θεό, κλαίγοντας με λυγμούς.

Ήταν ένας παράφρονας ηγεμόνας, που όμως είχε δείξει σημάδια τρομαχτικής στρατηγικής ευφυΐας και κατάφερε να αποκτήσει τον απόλυτο έλεγχο της Ρωσίας και να κατατροπώσει τους ευγενείς.

Σίρο Ίσι

© PA Images / Getty Images / Ideal Image

Ο Σίρο Ίσι ήταν ο διοικητής της μονάδος επτά τριάντα ένα, κατά τον Σινο-ιαπωνικό πολέμου . Ήταν Ιάπωνας στην εθνικότητα, και στην ειδικότητα ιατρός. Ο Ίσι και οι υπόλοιποι ιατροί αυτής της μονάδας διέπραξαν φοβερά εγκλήματα σε βάρος των κρατουμένων, αφαιρώντας τους τα άκρα και κάνοντάς τους ζωοτομία και αλλά φριχτά βασανιστήρια, με την δικαιολογία πως ήθελαν να μελετήσουν τα σώματα τους. Σε πολλούς μαλιστα δοκιμάστηκαν και όπλα.

Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος

© Hulton Archive / Getty Images / Ideal Image

Ο Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος ήταν Γάλλος πολιτικός και δεσπόζουσα μορφή της Γαλλικής Επανάστασης του 1789. Στην περίοδο της κυριαρχίας του Ροβεσπιέρου επικρατούσε απόλυτη Τρομοκρατία, στηριζόμενη στα Επαναστατικά Δικαστήρια και στη διαβόητη Επιτροπή Κοινής Σωτηρίας. Παρ’ ότι, λόγω της προσωπικής του εντιμότητας, του ανεπίληπτου ιδιωτικού του βίου και του αδέκαστου χαρακτήρα του, είχε επονομασθεί από τους ομοϊδεάτες του “αδιάφθορος”, δε δίστασε, για την εδραίωση του καθεστώτος του, να στέλνει καθημερινά, δια του Επαναστατικού Δικαστηρίου, στη λαιμητόμο κατά δεκάδες και εκατοντάδες Γάλλους πολίτες, αντιφρονούντες, βασιλόφρονες, μετριοπαθείς, αναρχικούς, κλέφτες, ύποπτους, άνδρες, γυναίκες, ακόμη και παιδιά, καταδικασθέντες με συνοπτικές διαδικασίες.

Πολ Ποτ

©Bettmann / Getty Images / Ideal Image

Ο Πολ Ποτ ήταν ο ηγέτης του κομμουνιστικού κινήματος, γνωστού ως κίνημα των «Ερυθρών Χμερ» και πρωθυπουργός της Καμπότζης την περίοδο 1976-1979. Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του έθεσε σε εφαρμογή μεθόδους κολεκτιβοποίησης στον αγροτικό τομέα, αναγκάζοντας πολίτες των αστικών περιοχών να μετεγκατασταθούν στην ύπαιθρο. Παράγοντες όπως το χαμηλό βιοτικό επίπεδο, το ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας, αλλά και οι μαζικοί βασανισμοί και εκτελέσεις υπόπτων συντέλεσαν ώστε να πραγματοποιηθεί γενοκτονία στη χώρα, με νεκρούς περίπου το 20% του πληθυσμού της χώρας (2 εκ. άνθρωποι).

Χάινριχ Χίμλερ

© Corbis Historical / Getty Images / Ideal Image

Ο Χάινριχ Χίμλερ ήταν από τους γνωστότερους Γερμανούς Εθνικοσοσιαλιστές πολιτικούς και από τους πιο σημαντικούς διαμορφωτές της ναζιστικής πολιτικής. Ο Χίμλερ θεωρείται ο ιθύνων νους και ηθικός αυτουργός του Ολοκαυτώματος. Από την θέση του σαν «Ανώτατος Αρχηγός» των Ες – Ες, πραγματοποίησε την εξόντωση των Εβραίων και των άλλων ανεπιθύμητων στο Ράιχ κοινωνικών ομάδων.

Σαντάμ Χουσεΐν

© Gamma-Rapho / Getty Images / Ideal Image

Ο Σαντάμ Χουσεΐν ήταν αναμφισβήτητα ένας από τους πιο βάναυσους δικτάτορες του 20ού αιώνα. Η ιστορία δεν μπορεί καν να αρχίσει να καταγράφει το πλήρες φάσμα των θηριωδών του και την επίδραση που είχαν στους θιγόμενους και στις οικογένειες των πληγέντων.

Στις 5 Νοεμβρίου 2005 οδηγήθηκε σε δίκη, όπου του απαγγέλθηκαν κατηγορίες για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Ένα χρόνο μετά, το δικαστήριο έκρινε ένοχο τον πρώην ηγέτη του Ιράκ και τον καταδίκασε εις θάνατον δι’ απαγχονισμού. Η ποινή εκτελέστηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2006.

Διαβάστε επίσης: Οι άγνωστες πτυχές του μεγαλύτερου εγκληματία της ανθρωπότητας

The post Άνθρωποι που σημάδεψαν την ιστορία με μίσος appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Η βαθύτερη ρίζα του φανατισμού βρίσκεται στην αδυναμία της αποδοχής της διαφορετικότητας και της πολυπλοκότητας της ανθρώπινης ύπαρξης. Οι φανατικοί, είτε πρόκειται για θρησκευτικούς ηγέτες που απαιτούν τυφλή πίστη είτε για πολιτικούς που χειραγωγούν τις μάζες, προωθούν την άποψη ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια. Όποιος δεν ευθυγραμμίζεται με αυτήν θεωρείται εχθρός. Αυτός ο διαχωρισμός σε «εμείς» και «αυτοί» είναι η βάση του φανατισμού και έχει αποδειχθεί εξαιρετικά επικίνδυνος.

Φανατισμός και θρησκεία

© Hulton Archive / Getty Images / Ideal Image

Η θρησκεία είναι συχνά το πιο διαδεδομένο πεδίο φανατισμού, με θλιβερά παραδείγματα που σημάδεψαν την ιστορία. Οι Σταυροφορίες, οι θρησκευτικοί πόλεμοι, και οι σύγχρονες τρομοκρατικές ενέργειες από ακραίες θρησκευτικές ομάδες είναι μόνο λίγες από τις τραγωδίες που προκλήθηκαν από τη φανατική προσήλωση σε θρησκευτικά δόγματα. Αντί να προσφέρουν πνευματική καθοδήγηση, πολλές φορές οι θρησκείες μετατρέπονται σε μέσα εξουσίας, μέσω των οποίων επιβάλλονται οι «εκλεκτοί» και αποκλείονται ή καταδιώκονται οι «άπιστοι».

Η τυφλή θρησκευτική πίστη, χωρίς περιθώρια κριτικής ή διαφορετικής ερμηνείας, δημιουργεί μια κλειστή κοινωνία που απορρίπτει τη λογική και προωθεί τον φανατισμό. Ο Θεός γίνεται σύμβολο βίας και όχι αγάπης, με αποτέλεσμα τη δημιουργία συγκρούσεων που διαρκούν αιώνες, όπως συμβαίνει ακόμα και σήμερα στη Μέση Ανατολή.

Φανατισμός και πολιτική

© Bettmann / Getty Images / Ideal Image

Στην πολιτική, ο φανατισμός εκφράζεται μέσω ακραίων ιδεολογιών και ολοκληρωτικών καθεστώτων. Η άνοδος του φασισμού και του ναζισμού τον 20ό αιώνα αποτελεί ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Η λατρεία των ηγετών, η απόρριψη κάθε αντιπολιτευτικής φωνής και η προώθηση της ανωτερότητας μιας συγκεκριμένης φυλής ή ιδεολογίας, οδήγησαν σε γενοκτονίες, πολέμους και μια από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ανθρωπότητας.

Ο φανατισμός στην πολιτική δεν είναι μόνο ζήτημα δικτατοριών και απολυταρχικών καθεστώτων. Ακόμα και σε δημοκρατίες, ακραίες πολιτικές δυνάμεις που εκμεταλλεύονται τον φανατισμό προκειμένου να συσπειρώσουν υποστηρικτές, οδηγούν σε διχασμό και βία. Οι φανατικοί πολιτικοί ακολουθούν ένα μοντέλο διχασμού: όποιος δεν συμφωνεί μαζί τους είναι προδότης, εχθρός του λαού, και άξιος τιμωρίας. Αυτό το είδος ρητορικής οδηγεί αναπόφευκτα σε πολιτική αποσταθεροποίηση και κοινωνική αναταραχή.

Ομαδικός και αθλητικός φανατισμός

© Hulton Archive / Getty Images / Ideal Image

Ο φανατισμός δεν περιορίζεται μόνο στη θρησκεία ή την πολιτική. Η ταύτιση με μια ομάδα, είτε αθλητική είτε πολιτιστική, μπορεί να μετατραπεί σε ακραία ομαδική σκέψη που εξαλείφει την ατομική λογική και την κριτική σκέψη. Οι αθλητικοί φανατισμοί, με τις διαρκείς βιαιότητες ανάμεσα στους οπαδούς των ομάδων, είναι ένα θλιβερό παράδειγμα της δύναμης του φανατισμού να απομονώνει τον άνθρωπο από την πραγματικότητα και να τον οδηγεί σε πράξεις βίας.

Η ταύτιση με μια ομάδα προσφέρει ένα αίσθημα ταυτότητας και ασφάλειας, αλλά ο φανατισμός θολώνει τα όρια ανάμεσα στην αγάπη για μια ομάδα και στη βία εναντίον των άλλων. Πόσες φορές έχουμε δει τραγωδίες στα γήπεδα, όπου άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους σε συμπλοκές, χωρίς καμία λογική αιτία πέρα από την τυφλή υπεράσπιση της “ομάδας”; Αυτός ο τύπος φανατισμού μπορεί να μην έχει τα ίδια πολιτικά ή θρησκευτικά χαρακτηριστικά, αλλά οι συνέπειες είναι εξίσου καταστροφικές.

Γιατί ο φανατισμός οδηγεί πάντα σε τραγωδία

Ο φανατισμός σε όλες του τις μορφές βασίζεται στον εξοστρακισμό της διαφορετικής άποψης και στον εξαναγκασμό της απόλυτης συμμόρφωσης. Εξαλείφει τον διάλογο, τη συναίνεση και την αμφισβήτηση, στοιχεία που είναι ζωτικά για την αρμονική συμβίωση των ανθρώπων. Όταν η αμφισβήτηση γίνεται επικίνδυνη ή τιμωρείται, τότε ο φανατισμός έχει ήδη ριζώσει.

Ο φανατισμός οδηγεί σε συγκρούσεις και τραγωδίες γιατί απλά δεν αφήνει περιθώρια για τη διαφορετικότητα. Δεν υπάρχει «χρώμα» στην σκέψη, όλα είναι μαύρο ή άσπρο. Όταν κάθε διαφωνία αντιμετωπίζεται ως επίθεση, η βία γίνεται η μόνη διέξοδος. Το τελικό αποτέλεσμα είναι πάντοτε οδυνηρό: πόλεμοι, γενοκτονίες, βίαιες εξεγέρσεις, και θρησκευτικές ή πολιτικές εκκαθαρίσεις.

Η αντίσταση στον φανατισμό

Ο φανατισμός αντιμετωπίζεται με την προώθηση του διαλόγου, της κριτικής σκέψης και της αποδοχής της πολυφωνίας. Η εκπαίδευση, τόσο σε ακαδημαϊκό όσο και σε προσωπικό επίπεδο, είναι το ισχυρότερο όπλο κατά του φανατισμού. Οι κοινωνίες που προωθούν τη συζήτηση και αποδέχονται τις διαφορετικές απόψεις είναι πιο ανθεκτικές στον διχασμό και τη βία. Η κριτική σκέψη διδάσκει στους ανθρώπους να αναζητούν την αλήθεια μέσω της λογικής και όχι μέσω της τυφλής πίστης.

Σε μια εποχή που ο φανατισμός βρίσκει έδαφος σε κάθε πτυχή της κοινωνίας, από τα πολιτικά κινήματα μέχρι τις θρησκευτικές οργανώσεις και τα αθλητικά σωματεία, η ανάγκη για διάλογο και συναίνεση είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Η αναγνώριση των καταστροφικών συνεπειών του φανατισμού αποτελεί το πρώτο βήμα για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας που θα αντέχει στη βία και την μισαλλοδοξία.

Ο φανατισμός, αν και πανίσχυρος στην ακραία του μορφή, είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που μπορεί να περιοριστεί. Το κλειδί βρίσκεται στην εκπαίδευση, στην αμφισβήτηση και στην καλλιέργεια της αλληλοκατανόησης. Μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε σε έναν κόσμο χωρίς τραγωδίες, όπου η διαφορετικότητα θα αποτελεί πηγή πλούτου και όχι διαίρεσης.

Διαβάστε επίσης: Μαχάτμα Γκάντι: 21 μαθήματα ζωής από έναν άνθρωπο που σφράγισε τον 20ο αιώνα

The post Φανατισμός: Η ρίζα της διχόνοιας και της βίας appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Κύριοι κανόνες:

Σιωπή (Omertà)

Η σιωπή αποτελεί τη θεμελιώδη αρχή του οργανωμένου εγκλήματος. Σε συνδικάτα, όπως η Μαφία, όποιος σπάσει αυτόν τον κανόνα αντιμετωπίζει άμεσες και σκληρές συνέπειες, που συνήθως είναι θανατηφόρες. Ο κανόνας της σιωπής εξασφαλίζει την αποτροπή διαρροών προς τις αρχές και άλλους εξωτερικούς παράγοντες.

Ιεραρχία και υποταγή

Όλες οι εγκληματικές οργανώσεις έχουν αυστηρή ιεραρχία, όπου κάθε μέλος υπακούει στους ανωτέρους του. Αυτή η δομή διασφαλίζει την οργάνωση και την εκτέλεση επιχειρήσεων χωρίς εσωτερικές αντιπαραθέσεις.

Αμοιβαία πίστη

Τα μέλη πρέπει να δείχνουν απόλυτη αφοσίωση στην ομάδα. Η προδοσία θεωρείται το μεγαλύτερο έγκλημα μέσα στον κύκλο.

Κανόνες για συμφωνίες και επιχειρήσεις

Οι συμφωνίες γίνονται συχνά χωρίς γραπτές αποδείξεις, βασιζόμενες στον λόγο της ομάδας. Οι επιχειρήσεις οργανώνονται με κωδικούς ή υποκωδικούς, για να προστατεύονται από παρακολουθήσεις.

Μυστικότητα στις επικοινωνίες

Η χρήση κρυπτογραφημένων καναλιών επικοινωνίας και κώδικες είναι κοινή πρακτική. Οι εγκληματικές οργανώσεις υιοθετούν τεχνολογίες που δυσκολεύουν τις έρευνες των αρχών.

Εκπαίδευση των μελών

Νέοι “στρατολογούμενοι” περνούν από αυστηρή εκπαίδευση για να κατανοήσουν και να αποδεχτούν πλήρως τους κανόνες και τις αρχές της ομάδας.

Μέθοδοι καταπολέμησης

Το FBI και άλλες υπηρεσίες χρησιμοποιούν σύγχρονες τεχνικές για την καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος:

Η χρήση του νόμου RICO (Racketeer Influenced and Corrupt Organizations): Εργαλείο που επιτρέπει τη διάλυση εγκληματικών οργανώσεων μέσω διώξεων βασισμένων στη συλλογική ευθύνη​​​​.

Ηλεκτρονική παρακολούθηση και μυστικές επιχειρήσεις: Υποκλέψεις συνομιλιών, παρακολουθήσεις μέσω ηλεκτρονικών μέσων και συμμετοχή πρακτόρων σε εγκληματικές ομάδες.

Συνεργασία με διεθνείς οργανισμούς: Συνεργασίες όπως μεταξύ FBI και Europol ενισχύουν την αποτελεσματικότητα των ερευνών, ειδικά σε διεθνείς εγκληματικές ομάδες​​.

Διαβάστε επίσης: Φιλμ που βασίστηκαν στη ζωή διάσημων γκάνγκστερ

The post Οι άγραφοι νόμοι της Μαφίας appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Ένας από αυτούς ήταν ο Χάρι Χαφτ, ο οποίος είχε φυλακιστεί ως έφηβος και κάθε Κυριακή, για πολλούς μήνες, πάλευε εναντίον ενός συγκρατούμενου του για την διασκέδαση των Ναζί. Το χειρότερο ωστόσο, ήταν πως μετά από κάθε αγώνα έσερναν το αιμόφυρτο σώμα του ηττημένου στον θάλαμο αερίων ή τον εκτελούσαν επί τόπου. Ο νικητής από την άλλη, το μόνο που κέρδιζε ήταν μία επιπλέον μερίδα φαγητού, ώστε να έχει τη δύναμη να παλέψει ξανά.

Αν και ο Χαφτ επέζησε από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης- και συνέχισε να προσπαθεί να πυγμαχήσει επαγγελματικά – το τραύμα που υπέστη κατά τη διάρκεια του πολέμου τον ακολούθησε σε όλη του τη ζωή.

Η ταινία με τίτλο “The Survivor”, η οποία βασίζεται σε γεγονότα από το βιβλίο “Harry Haft: Survivor of Auschwitz, Challenger of Rocky Marciano” και έκανε πρεμιέρα στο HBO στις 27 Απριλίου 2022, Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος, διηγείται την θλιβερή αληθινή ιστορία του Χάρι Χαφτ, του Εβραίου πυγμάχου από το Belchatów της Πολωνίας που επέζησε από τον πόλεμο τσακίζοντας τους αντίπαλους του – έδωσε συνολικά 76 αγώνες – στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Jaworzno, το οποίο βρισκόταν σε ένα ανθρακωρυχείο βόρεια του Άουσβιτς.

Συνολικά, ο Χάρι Χάφτ πέρασε περίπου πέντε χρόνια σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αλλά όταν στρατόπεδο στο Jaworzno διαλύθηκε λόγω του προωθούμενου Σοβιετικού Κόκκινου Στρατού, ο Χάφτ άδραξε την ευκαιρία του να δραπετεύσει. Ενώ βρισκόταν σε πορεία θανάτου τον Απρίλιο του 1945, σκότωσε έναν Γερμανό στρατιώτη, φόρεσε τη στολή του και τράπηκε σε φυγή.

© Bettmann / Getty Images / Ideal Image

Αφού κατάφερε να δραπετεύσει, τις υπόλοιπες εβδομάδες και μέχρι το τέλος του πολέμου μετακόμιζε από χωριό σε χωριό. Κάποια στιγμή σκότωσε δύο ηλικιωμένους που τον φιλοξενούσαν στη φάρμα τους επειδή φοβόταν ότι είχαν ανακαλύψει ότι δεν ήταν Γερμανός στρατιώτης και ότι θα τον παρέδιδαν στις αρχές.

“Σκότωσε έναν Γερμανό αξιωματικό για να πάρει τη στολή του και στη συνέχεια σκότωσε πολλούς ανθρώπους στα χωριά στα οποία βρέθηκε στην πορεία”, εξήγησε ο γιος του Χάφτ, Άλαν Σκοτ Χαφτ, ο οποίος έγραψε το βιβλίο πάνω στο οποίο βασίστηκε η ταινία.

HBO

Μετά τον πόλεμο, ο Χάρι Χάφτ συνέχισε να αγωνίζεται. Βρήκε καταφύγιο σε ένα στρατόπεδο εκτοπισμένων που λειτουργούσε από τον στρατό των ΗΠΑ στην κατεχόμενη Γερμανία. Τον Ιανουάριο του 1947, κέρδισε ένα «Ερασιτεχνικό Εβραϊκό Πρωτάθλημα Βαρέων Βαρών» που διοργανώθηκε από τον αμερικανικό στρατό στο μεταπολεμικό Μόναχο, λαμβάνοντας ένα τρόπαιο Αμερικανό στρατηγό Λούσιους Κλέι.

Στην συνέχεια ο Χαφτ ταξίδεψε προς τις Ηνωμένες Πολιτείες με ένα πλοίο που ονομαζόταν Marine Marlin. Εκεί παντρεύτηκε μια Αμερικανίδα, τη Μίριαμ, απέκτησε παιδιά και προσπάθησε να τα καταφέρει ως μποξέρ.

Κατά την διάρκεια της διετούς καριέρας του ως ως επαγγελματίας πυγμάχος, ο Χάφτ κέρδισε 14 από τους 22 αγώνες που είχε λάβει μέρος. Το αποκορύφωμα της καριέρας του ήταν ένας αγώνας στο Πρόβιντενς εναντίον του πρωταθλητή βαρέων βαρών Ρόκι Μαρτσιάνο. Ωστόσο, αργότερα ισχυρίστηκε ότι μαφιόζοι μπήκαν στα αποδυτήρια λίγο πριν τον αγώνα και απείλησαν να τον σκοτώσουν αν δεν έχανε.

Υπήρχε ωστόσο ένας μεγαλύτερος αγώνας που ο Χαφτ δεν μπόρεσε να κερδίσει. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, οι εμπειρίες του κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου συνέχισαν να τον βασανίζουν, και δεν μπόρεσε ποτέ να μετριάσει τον θυμό που τον κατέτρωγε από όλα όσα είχε υποστεί. Ο γιος του Άλαν θυμάται τον πατέρα του ως μια τρομακτική και βίαιη φιγούρα όταν μεγάλωνε στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης.

Για πολλά χρόνια ο Χάρι Χαφτ παρέμεινε σιωπηλός για όσα είχε δει και είχε κάνει κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος. Κάποτε, σε οικογενειακές διακοπές, είπε στον γιο του: “Μια από αυτές τις μέρες θα σου τα πω όλα”, αλλά ο Χαφτ δεν θα έλεγε την ιστορία του για άλλες τέσσερις δεκαετίες.

Τελικά, κάθισε με τον Άλαν και του τα εξήγησε όλα: τα παιδικά του χρόνια στο Belchatów, τι είχε κάνει για να επιβιώσει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και πώς πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Άλαν μετέτρεψε τις ιστορίες του πατέρα του σε βιβλίο, το οποίο κυκλοφόρησε το 2003, τέσσερα χρόνια πριν ο Χαφτ πεθάνει από καρκίνο.

Όσον αφορά το φιλμ, την σκηνοθεσία του έχει αναλάβει ο Μπάρι Λέβινσον (“Rain Man”, “Wag the Dog”), ο οποίος είπε πως με το “The Survivor” ήθελε να εξερευνήσει πώς μια εμπειρία όπως ένας πόλεμος ή ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, χρωματίζει το υπόλοιπο μιας ζωής. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο έχει αναλάβει ο Μπεν Φόστερ.

Διαβάστε επίσης: Οι τελευταίες μέρες του Άουσβιτς

The post Ο πυγμάχος του Άουσβιτς: Η απίστευτη ιστορία του Χάρι Χαφτ appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Παρακάτω αναλύουμετις πιο συνηθισμένες και αποτελεσματικές τεχνικές προσηλυτισμού που έχουν τεκμηριωθεί μέσω επιστημονικών ερευνών και αναφορών.

Η δύναμη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης

Οι νεοναζιστικές ομάδες χρησιμοποιούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να διαδώσουν τις ιδέες τους, εκμεταλλευόμενες τη δυνατότητα που παρέχουν για γρήγορη και ανώνυμη διάδοση περιεχομένου. Έρευνα από το Institute for Strategic Dialogue αποκάλυψε ότι το Twitter και το Facebook είναι τα κύρια εργαλεία για τη διάδοση εξτρεμιστικής προπαγάνδας, με τα meme να παίζουν κεντρικό ρόλο στη διάδοση μίσους με φαινομενικά ακίνδυνο τρόπο .

Στόχευση εφήβων και νεολαίας

Έρευνες δείχνουν ότι οι νεαροί, ειδικά εκείνοι που αντιμετωπίζουν κοινωνική απομόνωση, είναι ευάλωτοι στις ακραίες ιδεολογίες. Μια μελέτη από το Centre for the Study of Radicalisation, επισημαίνει πως οι εξτρεμιστικές ομάδες χρησιμοποιούν διαδικτυακά φόρουμ και βίντεο που απευθύνονται σε νέους για να τους εισάγουν σταδιακά στις ρατσιστικές και αντιδημοκρατικές τους απόψεις .

Θεωρίες συνωμοσίας

Ο νεοναζισμός βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην προώθηση θεωριών συνωμοσίας, όπως η περίφημη “Μεγάλη Αντικατάσταση”, που υποστηρίζει ότι οι μη-λευκές εθνοτικές ομάδες προσπαθούν να εξαλείψουν τον λευκό πληθυσμό. Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Journal of Political Ideologies, αυτές οι θεωρίες προσφέρουν απλοϊκές εξηγήσεις για κοινωνικά προβλήματα και συχνά κερδίζουν έδαφος μεταξύ ανθρώπων που αισθάνονται κοινωνικά περιθωριοποιημένοι .

Αθλητισμός και κουλτούρα

Μέσω της διείσδυσης σε αθλητικούς συλλόγους και πολιτιστικές εκδηλώσεις, οι νεοναζιστικές ομάδες καταφέρνουν να δημιουργούν κοινότητες γύρω από το μίσος και την αποκλειστικότητα. Σύμφωνα με έρευνα από το Centre for Analysis of the Radical Right, αθλητικές εκδηλώσεις, ιδιαίτερα στο ποδόσφαιρο, προσφέρουν πρόσφορο έδαφος για την προώθηση ακροδεξιών ιδεών .

Συμπέρασμα

Οι πρακτικές προσηλυτισμού των νεοναζιστικών ομάδων είναι πολύπλευρες και εκμεταλλεύονται τις πιο ευάλωτες ομάδες της κοινωνίας. Από το διαδίκτυο και τις θεωρίες συνωμοσίας, έως την ένταξη σε αθλητικές και πολιτιστικές δραστηριότητες, ο νεοναζισμός επιχειρεί να παρουσιάσει μια εικόνα “προστασίας” και “ταυτότητας” σε μια εποχή κοινωνικής και οικονομικής ανασφάλειας. Οι στρατηγικές αυτές είναι αποτελεσματικές, αλλά είναι επίσης ιδιαίτερα επικίνδυνες, κάτι που καθιστά επιτακτική την ανάγκη για ενημέρωση και δράση.

Διαβάστε επίσης: Η Αδελφότητα των Αρίων: Οι ακραίες ιδεολογίες και η βία πίσω από τα κάγκελα των φυλακών

The post Η ιδεολογία του φόβου: Πώς οι νεοναζί στρατολογούν νέους οπαδούς appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Από δολοφονίες έως οικονομικές απάτες, τα παρασκήνια της βιομηχανίας αποκαλύπτουν συχνά μια σκοτεινή πλευρά που ελάχιστοι γνωρίζουν.

1. Η δολοφονία του Gianni Versace (1997)

Ένα από τα πιο διαβόητα εγκλήματα στη μόδα ήταν η δολοφονία του διάσημου σχεδιαστή Gianni Versace. Στις 15 Ιουλίου 1997, ο Versace δολοφονήθηκε έξω από το σπίτι του στο Miami Beach από τον serial killer Andrew Cunanan. Η δολοφονία του συγκλόνισε τον κόσμο της μόδας και άφησε ανεξίτηλο σημάδι στην ιστορία της βιομηχανίας.

2. Το μυστήριο της θανάσιμης έκρηξης στο Μιλάνo (2002)

Το 2002, ο σχεδιαστής Maurizio Gucci, εγγονός του ιδρυτή του οίκου Gucci, πυροβολήθηκε θανάσιμα έξω από τα γραφεία του στο Μιλάνο. Η εντολή για τη δολοφονία δόθηκε από την πρώην σύζυγό του, Patrizia Reggiani, η οποία αργότερα καταδικάστηκε σε φυλάκιση. Η υπόθεση έγινε διάσημη και αποτελεί αντικείμενο πολλών ντοκιμαντέρ και βιβλίων.

3. Η απάτη της Anna Sorokin (2013-2017)

Η Anna Sorokin, γνωστή ως Anna Delvey, κατόρθωσε να εξαπατήσει την ελίτ της Νέας Υόρκης προσποιούμενη ότι ήταν πλούσια κληρονόμος. Από το 2013 έως το 2017, η Sorokin εξαπατούσε φίλους, ξενοδοχεία και τράπεζες, ζώντας μια πολυτελή ζωή. Η σύλληψη και καταδίκη της το 2019 αποκάλυψαν το μέγεθος της απάτης της, σοκάροντας τον κόσμο της μόδας και της κοσμικής ζωής.

4. Η σκοτεινή ιστορία της Terry Richardson

Ο φωτογράφος μόδας Terry Richardson έχει κατηγορηθεί για πολλαπλά περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης από μοντέλα και συνεργάτες. Παρά το ότι πολλές από τις κατηγορίες δεν οδήγησαν σε νομικές συνέπειες, η φήμη του Richardson υπέστη σοβαρό πλήγμα και πολλές εταιρείες μόδας διέκοψαν τη συνεργασία τους μαζί του.

5. Η υπόθεση Weinstein και η επανάσταση του #MeToo

Ο Harvey Weinstein, παραγωγός του Hollywood και επιρροή προσωπικότητα στον κόσμο της μόδας, κατηγορήθηκε για σεξουαλική κακοποίηση από πολλές γυναίκες. Οι αποκαλύψεις για τις πράξεις του Weinstein συνέβαλαν στη γέννηση του κινήματος #MeToo, το οποίο ανέδειξε πολλές περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης και παρενόχλησης στη βιομηχανία της μόδας και πέραν αυτής.

Διαβάστε επίσης: Ο ζιγκολό που δολοφόνησε τον Τζιάνι Βερσάτσε

The post Η νύχτα κάτω από τα φώτα της πασαρέλας appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Αλλά ποιος ήταν πραγματικά αυτός ο άνθρωπος; Πώς ένας φαινομενικά συνηθισμένος δάσκαλος κατέληξε να γίνει ο φόβος και ο τρόμος ολόκληρης της Ρωσίας;

Η ζωή πριν από το σκοτάδι

Ο Αντρέι Τσικατίλο γεννήθηκε το 1936 σε μια μικρή πόλη της Σοβιετικής Ένωσης, μέσα στη δίνη του λιμού και της φτώχειας. Η παιδική του ηλικία ήταν τραγική: πεινασμένος, κακοποιημένος και γεμάτος φόβο, μεγάλωσε με ιστορίες φρίκης, όπως αυτή του αδελφού του, που φέρεται να απήχθη και να φαγώθηκε από κανίβαλους. Οι μνήμες αυτές τον σημάδεψαν για πάντα.

Ο Τσικατίλο ήταν ντροπαλός, μοναχικός και συχνά στόχος εκφοβισμού. Οι ακαδημαϊκές του επιδόσεις ήταν καλές, αλλά η κοινωνική του ζωή ανύπαρκτη. Παρά τις δυσκολίες, κατάφερε να σπουδάσει φιλολογία και να εργαστεί ως δάσκαλος. Ωστόσο, η ζωή του ήταν γεμάτη απογοητεύσεις και ταπεινώσεις — ειδικά στον τομέα των προσωπικών σχέσεων, όπου η ανικανότητά του τον οδήγησε σε μια βαθιά ψυχική διαταραχή.

© Sygma / Getty Images / Ideal Image

Η μεταμόρφωση σε τέρας

Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ο Τσικατίλο άρχισε να δίνει διέξοδο στις σκοτεινές του επιθυμίες. Το πρώτο του θύμα ήταν ένα 9χρονο κορίτσι το 1978, το οποίο ονομαζόταν Γέλενα Ζακότνοβα. Από εκεί και πέρα, η κατάσταση ξέφυγε. Για περισσότερα από 12 χρόνια, ο Τσικατίλο σκότωνε ασταμάτητα, αφήνοντας πίσω του μακάβρια σκηνικά. Τα θύματά του ήταν κυρίως γυναίκες και παιδιά που δελέαζε σε απομονωμένες τοποθεσίες.

Η μέθοδος του ήταν φρικιαστική: κακοποίηση, βασανιστήρια και μαχαιρώματα. Ένα από τα χαρακτηριστικά του ήταν η εμμονή με τη μαχαιριά, την οποία θεωρούσε τρόπο εκτόνωσης. Όσο πιο βίαιος γινόταν, τόσο πιο βαθιά βυθιζόταν στην παραφροσύνη του.

Το πιο φρικτό σημείο των δολοφονιών του, το οποίο έγινε αργότερα και η υπογραφή του, ήταν ότι εβγαζε τα μάτια των θυμάτων του, γιατί πίστευε ότι η εικόνα του δολοφόνου εμφανιζόταν στην κόρη του ματιού τους, και έτσι θα τον έπιαναν. Αφού πέθαιναν, ο Τσικατίλο συνήθιζε να κόβει κομμάτια του σώματος τους με τα δόντια του, τα οποία κρατούσε σαν τρόπαια. Αγαπημένο του ενθύμιο ήταν η μήτρα των γυναικών, για την οποία έλεγε: “Μου αρέσει να τη μασουλάω. Είναι τόσο ροζ και μαλακή”.

Η σύλληψη και η δίκη

Η αστυνομία για χρόνια αδυνατούσε να τον εντοπίσει. Η έλλειψη τεχνολογίας, η δυσπιστία στις έρευνες και η πολιτική κατάσταση της εποχής δυσκόλεψαν την ανεύρεσή του. Είχε συλληφθεί παλιότερα για μικροπαραπτώματα, αλλά το πραγματικό του πρόσωπο αποκαλύφθηκε το 1990, όταν ένας παρατηρητικός αστυνομικός τον είδε να συμπεριφέρεται ύποπτα κοντά σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό.

Η σύλληψη και η ομολογία του σόκαραν τη Σοβιετική Ένωση. Ομολόγησε με ψυχραιμία 52 φόνους, περιγράφοντας κάθε λεπτομέρεια με ανατριχιαστική ακρίβεια. Η δίκη του το 1992 ήταν μια από τις πιο ανατριχιαστικές στιγμές της ρωσικής δικαιοσύνης, με τον Τσικατίλο να συμπεριφέρεται αλλόκοτα, να φωνάζει και να γελάει, ενώ τα θύματά του απαριθμούνταν από τους δικαστές.

Η καταδίκη και το τέλος

Το δικαστήριο δεν είχε αμφιβολίες. Ο Αντρέι Τσικατίλο καταδικάστηκε σε θάνατο. Στις 14 Φεβρουαρίου του 1994, εκτελέστηκε με μία σφαίρα στο κεφάλι — ένα τέλος που πολλοί θεωρούν μικρή δικαιοσύνη για τα εγκλήματά του.

Διαβάστε επίσης: “Η Σφαγή του Αγίου Βαλεντίνου”: Το αιματοβαμμένο σχέδιο του Αλ Καπόνε

The post Αντρέι Τσικατίλο: Η σκοτεινή ιστορία του “Χασάπη του Ροστόφ” appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Το Criminal Minds είναι μια σειρά που σε αφήνει να μπεις στο μυαλό των διάφορων εγκληματιών. Οι πρωταγωνιστές αναλύουν τις συμπεριφορές, καθώς και άλλα στοιχεία που θα τους βοηθήσουν να φτιάξουν το προφίλ του εγκληματία. Η πλειοψηφία των επεισοδίων στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα και αναφέρονται συχνά αρκετοί διάσημοι serial killers, και κατα πόσο οι εγκληματίες ταυτίζονται μαζί τους.

Όπως έχουμε αναφέρει, το Criminal Minds είναι πολλά παραπάνω από απλώς μια σειρά εγκλημάτων. Είναι μια εξερεύνηση της ανθρώπινης ψυχής, των κινήτρων και των φόβων μας. Αν σας γοητεύει αυτό το ταξίδι στο σκοτάδι του μυαλού, οι παραπάνω σειρές είναι το επόμενο βήμα.

Mindhunter

Αν η αγαπημένη σας πτυχή του Criminal Minds είναι το profiling, τότε το Mindhunter είναι απαραίτητο. Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, ακολουθεί δύο πράκτορες του FBI τη δεκαετία του ’70 που συντάσσουν τις πρώτες ψυχολογικές θεωρίες για serial killers. Αργό, σκοτεινό και εξαιρετικά μελετημένο.

Hannibal

Το Hannibal δεν είναι για όλους, αλλά οι φαν των πολύπλοκων σχέσεων μεταξύ εγκληματία και ανακριτή θα το λατρέψουν. Ο Δρ.Χάνιμπαλ Λέκτερ και ο πράκτορας Γουίλ Γκράχαμ προσφέρουν ένα ψυχολογικό παιχνίδι που κάνει το Criminal Minds να μοιάζει “ήρεμο”.

Broadchurch

Αν σας γοήτευσαν οι προσωπικές ιστορίες των πρακτόρων στο Criminal Minds, τότε το Broadchurch θα σας συνεπάρει. Η σειρά ασχολείται με την εξιχνίαση του θανάτου ενός παιδιού σε μια κλειστή κοινότητα, με βαθιά συναισθηματική απόδοση και εξαιρετικές ερμηνείες.

True Detective

Κάθε σεζόν είναι και μια ξεχωριστή ιστορία. Η πρώτη όμως είναι must για κάθε φαν του Criminal Minds. Με μια ατμόσφαιρα σχεδόν εφιαλτική, εστιάζει σε μια μακροχρόνια υπόθεση δολοφονιών με φιλοσοφικό και ψυχολογικό βάθος.

The Fall

Στο The Fall γνωρίζουμε τον δολοφόνο από την αρχή. Η ένταση δεν βασίζεται στο “ποιος το έκανε”, αλλά στο “πώς και πότε θα τον πιάσουν”. Η Γκίλιαν Άντερσον ενσαρκώνει μια ντετέκτιβ με κοφτερό μυαλό και ατσάλινη υπομονή.

Bones

Αν σας άρεσε η δυναμική μεταξύ Ριντ, Γκαρσία και των άλλων μελών της ομάδας, τότε το Bones είναι μια πιο ανάλαφρη, αλλά εξίσου έξυπνη εναλλακτική. Με ισχυρούς χαρακτήρες, επιστημονική προσέγγιση και πολύ “σώμα” στο δράμα.

Dexter

Το Dexter προσφέρει μια εντελώς διαφορετική οπτική: η ιστορία από την πλευρά του “κακού”, ή τουλάχιστον, ενός αντι-ήρωα. Αν σας ιντριγκάρει η ηθική γκρίζα ζώνη, θα μπείτε βαθιά σε μια σειρά με εσωτερικές συγκρούσεις και ανελέητη ένταση.

Διαβάστε επίσης: Βυθίσου στον κόσμο των καρτέλ ναρκωτικών: 9 σειρές που θα σε καθηλώσουν

The post 7 σειρές γεμάτες ένταση και μυστήριο για τους fans του “Criminal Minds” appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.

Οι 22 κατηγορούμενοι που εμφανίστηκαν στο δικαστήριο δεν έμοιαζαν με τους υψηλόβαθμους Ναζί της Δίκης της Νυρεμβέργης, ούτε είχαν τον καθοριστικό ρόλο στον συντονισμό του Ολοκαυτώματος. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν μεσαίοι ή χαμηλόβαθμοι αξιωματούχοι, οι οποίοι ήταν υπεύθυνοι για τον έλεγχο των κρατουμένων και αποφάσιζαν για το ποιοι από αυτούς θα στέλνονταν απευθείας στους θαλάμους αερίων του στρατοπέδου αμέσως μετά την κάθοδό τους από το τρένο που τους είχε φέρει ως εκεί.

Το παρελθόν τους, αποκαλύφθηκε από μια λίστα που είχε δοδεί στον Γενικό Εισαγγελέα Φριτς Μπάουερ, ο οποίος είχε και ο ίδιος εγκλειστεί, για σύντομο χρονικό διάστημα σε στρατόπεδο συγκέντρωσης το 1933, και από 211 επιζήσαντες από το στρατόπεδο συγκέντρωσης οι οποίοι κατέθεσαν ως μάρτυρες. Οι κατηγορούμενοι δικάστηκαν μόνο για τις δολοφονίες και τα άλλα εγκλήματα που διέπραξαν με δική τους πρωτοβουλία και όχι για οτιδήποτε έκαναν στο Άουσβιτς υπακούοντας σε διαταγές, κάτι που κρίθηκε από τα δικαστήρια ότι είχε μικρότερη βαρύτητα από τη διάπραξη φόνου.

Καθώς η εισαγγελία παρουσίαζε τα στοιχεία της υπόθεσης, μερικοί από τους κατηγορούμενους άρχισαν να αποκτούν ξεχωριστή υπόσταση, ακριβώς λόγω των συντριπτικών μαρτυριών σε βάρος τους. Ένας από αυτούς ήταν ο αξιωματικός της Γκεστάπο Βίλχελμ Μπόγκερ, γνωστός ως “Τίγρης του Άουσβιτς”, ο οποίος θεωρείται ότι ήταν ένας από τους πιο αδίστακτους ανακριτές του στρατοπέδου, γιατί χρησιμοποιούσε συχνά την “Κούνια Μπόγκερ”, ένα ειδικό μέσο βασανισμού των κρατουμένων.

Μετά τον πόλεμο, η Φράου Μπράουν, γραμματέας στο τμήμα διοίκησης του στρατοπέδου όπου ήταν επικεφαλής ο Μπόγκερ, έδωσε μια λεπτομερή περιγραφή για το πως χρησιμοποιούσε ο Μπόγκερ την κούνια.

“Ο μηχανισμός ήταν μια κούνια από την οποία οι κρατούμενοι κρέμονταν ανάποδα στη διάρκεια των βασανιστηρίων. Ο Μπόγκερ έδενε τα θύματα από τους καρπούς σε ένα ξύλο αυτού του μηχανισμού και τους έκανε ερωτήσεις ενώ το σώμα τους ταλαντωνόταν στον αέρα και ένας φρουρός τους χτυπόυσε με έναν λοστό.” Η Μπράουν και οι άλλοι άνθρωποι που δούλευαν στο γραφείο δεν έβλεπαν τη διαδικασία, αλλά όπως είπε η ίδια: “Άκουγαν τα διαπεραστικά ουρλιαχτά των θυμάτων. Τους ανάγκαζαν να καταθέτουν μεγαλόφωνα και μετά τους έβγαζαν τα νύχια και τους έκαναν άλλα βασανιστήρια.”

Τα περισσότερα θύματα πέθαιναν κατά την διάρκεια των βασανιστηρίων, ενώ άλλα λίγο αργότερα.

Ένας άλλος μάρτυρας περιέγραψε πως εκτελούσε ο Μπόγκερ με το πιστόλι τους κρατούμενους τους οποίους έφερναν σε μια αυλή και τους έστηναν μπροστά σε έναν τοίχο. Σε μία περίπτωση σκότωσε 50 με 60 άτομα.

Η πιο ανατριχιαστική μαρτυρία ήταν ίσως της Ντούνια Βάσερστρομ, η οποία είδε ένα φορτηγό γεμάτο με μικρά παιδιά να σταματά μπροστά στο τμήμα διοίκησης. Ένα εβραιόπουλο τεσσάρων ή πέντε χρόνων πήδησε κάτω έχοντας ένα μήλο στο χέρι του και εκείνη τη στιγμή βγήκε στην πόρτα ο Μπόγκερ, ο οποίος έπιασε το παιδί από τα πόδια και του έσπασε το κεφάλι στον τοίχο.  Λίγο αργότερα, ο Μπόγκερ κάλεσε την Βάσερστρομ στο γραφείο του για μια δουλειά και εκείνη τον βρήκε να τρώει το μήλο του παιδιού που μόλις είχε σκοτώσει.

Οι εγκληματικές πράξεις του Μπόγκερ συνεχίστηκαν μέχρι την εκκένωση του Άουσβιτς τον Ιανουάριο του 1945. Μετά την δίκη καταδικάστηκε σε ισόβια συν 5 έτη φυλάκισης και πέθανε σε ηλικία των 70 ετών στις 3 Απριλίου 1977, 19 χρόνια μετά την σύλληψη του και τη δίκη του.

Διαβάστε επίσης: 8 κανίβαλοι που θα έκαναν ακόμα και τον Χάνιμπαλ Λέκτερ να αηδιάσει!

The post Άουσβιτς: Ο αδίστακτος βασανιστής του στρατοπέδου συγκέντρωσης appeared first on Perpetual Magazine - Life & Style For The Everyday Man.