Ο Σάμιουελ Μπέκετ ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς λογοτέχνες, ποιητές και θεατρικούς συγγραφείς, εκφραστής ενός μυστηριώδους λογοτεχνικού ρεύματος που δύσκολα θα μπορούσε να ενταχθεί σε μια συγκεκριμένη καλλιτεχνική φόρμα.
Οι εμπειρίες του κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου – ανασφάλεια, σύγχυση, εξορία, πείνα, στέρηση – ήταν αυτές που διαμόρφωσαν την γραφή του. Έμεινε γνωστός για το έργο του “Περιμένοντας τον Γκοντό”, στο οποίο εξετάζει τα πιο βασικά πράγματα της ζωής με ένα μοναδικό λιτό και ακραίο χιούμορ…
Λίγα λόγια και τα πιο σημαντικά αποφθέγματα του Νομπελίστα, Σάμιουελ Μπέκετ.
Λίγα λόγια
Γεννήθηκε στις 13 Απριλίου του 1906 στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας. Μαθήτευσε στο Portora Royal School, στο ίδιο σχολείο που είχε μαθητεύσει και ο Όσκαρ Ουάιλντ. Ο νεαρός Σάμιουελ αγαπούσε τις γλώσσες και ιδιαίτερα τα Γαλλικά και Ιταλικά και συνήθιζε να διαβάζει μανιωδώς τα έργα του Δάντη. Το 1927 λαμβάνει το πτυχίο του από το Trinity College του Δουβλίνου και το 1928 δίνει διαλέξεις Αγγλικών στο École Normale Supérieure του Παρισιού, τις οποίες παρακολουθούν ως φοιτητές ο Σαρτρ και η Σιμόν ντε Μποβουάρ. Στο Παρίσι συναντά τον Τζέιμς Τζόυς και οι δύο Ιρλανδοί αναπτύσσουν μια στενή φιλική και πνευματική σχέση. Ο Μπέκετ επηρεάζεται λογοτεχνικά από τον Τζόυς, μέχρι να αναπτύξει το μοναδικό προσωπικό του στυλ.
Όταν τα ναζιστικά στρατεύματα εισέβαλαν στη χώρα, ο συγγραφέας έγινε μέλος της Γαλλικής Αντίστασης. Οι εμπειρίες του, η ματαιότητα και το παράδοξο του πολέμου είναι φανερά στα έργα του. Ο κόσμος σύμφωνα με τον Μπέκετ είναι γεμάτος με αιωρούμενες απορίες, αδιέξοδα και απελπισία. Το έργο του “Περιμένοντας τον Γκοντό” είναι το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτής του της κοσμοθεωρίας.
Επέλεξε τη Γαλλική ως τη γλώσσα συγγραφής του, γράφοντας χωρίς ύφος και χωρίς να γίνεται “σκλάβος” της γραμματικής και των κανόνων. Οι σχολιαστές τον έχουν χαρακτηρίσει μεταμοντέρνο αλλά και ως εμπνευστή του θεάτρου του παραλόγου. Στα έργα του εκφράζεται η αναρχία της σκέψης του και το παράδοξο.
To 1969 του απονέμεται το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, το οποίο αρνείται να παραλάβει και παραχωρεί τα χρήματα σε πρωτοποριακούς ζωγράφους, καλλιτέχνες και σκηνοθέτες. Μεγαλώνοντας, αποφάσισε να αποσυρθεί και περνάει τα τελευταία του χρόνια απομονωμένος στο Παρίσι.
To τέλος για τον μοναδικό αυτό λογοτέχνη γράφεται στις 22 Δεκεμβρίου του 1989.
Αποφθέγματα
– ‘Τα λάθη μου είναι η ζωή μου.’
– ‘Πάντα προσπάθεια. Πάντα αποτυχία. Δεν πειράζει. Προσπάθησε ξανά. Απότυχε ξανά. Απότυχε καλύτερα.’
– ‘Μη με αγγίζεις! Μη με ρωτάς! Μη μου μιλάς! Μείνε μαζί μου.’
– ‘Κάθε λέξη είναι ένας άχρηστος λεκές στη σιωπή και στο τίποτα.’
– ‘Ο Θεός είναι ένας μάρτυρας που δεν μπορεί να ορκιστεί.’
– ‘Μην περιμένεις να σε κυνηγήσουν για να κρυφτείς, αυτή ήταν πάντα η αρχή μου.’
– ‘Τι γνωρίζω σχετικά με την ανθρώπινη μοίρα; Θα μπορούσα να σας πω περισσότερα σχετικά με τα ραδίκια!’
– ‘Το να βρει μια φόρμα για να τακτοποιήσει τη χαώδη ακαταστασία. Αυτός είναι ο σκοπός του καλλιτέχνη τώρα.’
– ‘Σε όλη την απαίσια ζωή μου σερνόμουνα στη λάσπη, και μου μιλάς εμένα για το ωραίο τοπίο…’
– ‘Τίποτα δεν συμβαίνει, κανένας δεν έρχεται, κανένας δεν πηγαίνει, είναι τρομερό.’
– ‘Ο James Joyce ήταν ένας συνθέτης: προσπαθούσε να φέρει μέσα όσο περισσότερα μπορούσε. Εγώ είμαι ένας αναλυτής: προσπαθώ να αφήσω απ’ έξω όσο περισσότερα μπορώ.’
– ‘Ξέρεις από τι πέθανε η μητέρα Πεγκ; Από σκοτάδι.’
– ‘Η συνήθεια είναι πολύ καλός σιγαστήρας.’
– ‘Ο αέρας είναι γεμάτος από τις κραυγές μας. Αλλά η συνήθεια τις σβήνει.’
– ‘Όταν είναι κανείς μέσα στα σκατά μέχρι το λαιμό, δεν του μένει τίποτε άλλο παρά να τραγουδήσει.’
Διαβάστε επίσης: 20 πράγματα που μας έμαθε για την ζωή ο ιδιοφυής Ζαν-Πολ Σαρτρ
